ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 440

บทที่ 440 คุณชายสามเย่เล่ห์เหลี่ยมแพรวพราว (1)

บัดนี้เย่ซือเฉินไมได้พูดถึงเรื่องห้าปีก่อน

เขาแน่ใจว่า เธอน่าจะยังไม่รู้ว่าผู้ชายคืนห้าปีก่อนนั้นเป็นเขา ไม่เช่นนั้น ด้วยความที่เธอเป็นคนที่ฉลาดหลักแหลมและเป็นคนระมัดระวังตัว ก่อนจะจากไปคงไม่ทำท่าทางเดียวกันกับห้าปีก่อนหรอก

ฉะนั้นเรื่องห้าปีก่อน หากเขาได้เจอหน้าเธอแล้วจะค่อยๆคุยกับเธอดู ไม่เช่นนั้น ด้วยนิสัยของเธอ หากรู้ว่าผู้ชายห้าปีก่อนเป็นเขาแล้วล่ะก็ คาดว่า

จะยิ่งหลบหนีเร็วขึ้นกว่าเก่าเป็นไหนๆ

เวินลั่วฉิงรู้ว่าเขากำลังพูดถึงเรื่องที่เธอมัดเขาให้อยู่ในรถ ตอนนั้นสาเหตุก็มาจากการที่เขาบีบบังคับมากเกินไป จึงจำเป็นต้องทำในสิ่งที่ไม่ค่อยจะดีนัก

ฉะนั้นเรื่องนี้จะโทษเธอไม่ได้

หากตอนนั้นเธอไม่ทำเช่นนี้ก็ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นอีก

“คุณเย่ ลูกผู้ชายควรจะรู้จักปล่อยวางบ้าง อันที่จริงเรื่องระหว่างเราได้กลายเป็นอดีตไปแล้ว คุณเย่ยังตอแยไม่ปล่อยอย่างนี้ก็ไม่มีความหมายอะไรเลย ไม่ว่าจะยังไงพวกเราก็เป็นสามีภรรยากันมาสามเดือนแล้ว เมื่อหย่าร้างกันแล้ว ถึงแม้จะเป็นเพื่อนกันไม่ได้ แต่ก็ไม่ควรกลายเป็นศัตรูกันนะ”เวินลั่วฉิงอดกลั้นอารมณ์ไว้ ยังคงเลือกที่จะพูดให้เรื่องราวกระจ่างชัดเจน “คุณเย่ พวกเราเจอกันด้วยดีก็จากกันด้วยดีเถอะ”

อืม เจอกันด้วยดีก็จากกันด้วยดี ตนนี้เธอชมชอบประโยคนี้มาก หากความคิดของเย่ซือเฉินเป็นเหมือนเธอก็คงจะดีไม่น้อย

“เจอกันด้วยดีก็จากกันด้วยดี？”ทันใดนั้นเย่ซือเฉินก็หัวเราะขึ้นมา ประเมินจากสายตาแล้วคงจะต้องถูกเธอตรอมใจตายเป็นแน่

เธอถึงขนาดพูดกับเขาว่าเจอกันด้วยดี จากกันด้วยดีเลยเหรอ？

ครึ่งปีก่อน เธอฉวยโอกาสเขาไปทำงานต่างถิ่นดำเนินเรื่องหย่าอย่างลับๆ จากนั้นก็แอบหนีหายไป อย่างนี้เรียกว่าเจอกันด้วยดี จากกันด้วยดีอีกเหรอ？

ห้าปีก่อน เธอแอบย่องเข้าห้องนอนของเขา จากนั้นก็ร่วมหลับนอนกับเขา ก่อนจะวางเงินหนึ่งหยวนไว้เป็นค่าแรงของเขา อีกทั้งยังเอามือถือและเสื้อผ้าของเขาไปอีก จากนั้นก็หนีออกไป อย่างนี้เรียกว่าเจอกันด้วยดี จากกันด้วยดีเหรอ？

เขารู้ว่าผู้หญิงคนนี้ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตาเด็ดขาด ดี ดีมาก เขาจะให้เธอรู้ว่าอะไรที่เรียกว่า‘เจอกันด้วยดี จากกันด้วยดี’

ได้ฟังเสียงหัวเราะที่ส่งมาตามสาย จู่ๆเวินลั่วฉิงก็ขนลุกขึ้นมา เขาหัวเราะได้อย่างน่าสะพรึงกลัวมากทีเดียว

เวินลั่วฉิงไม่ได้พูดอะไร เธอจะคอยระแวงในตัวเขาอยู่เสมอ

เพราะเธอไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขามาโดยตลอด

“คุณอยู่ไหน？”เสียงของเย่ซือเฉินส่งมาอีกครั้ง ถึงจะมีระยะทางกั้นเอาไว้โดยสื่อผ่านโทรศัพท์ แต่เธอก็รับรู้ได้ถึงความโกรธเคืองของเขา

“คุณเย่ ยังไม่จบไม่สิ้นอีกเหรอ？”เวินลั่วฉิงรู้สึกเบื่อหน่าย ยังเป็นเย่ซือเฉินที่เธอรู้จักไหม？

“จบ？ระหว่างพวกเรายังต้องคิดบัญชีไม่ต่ำกว่าหนึ่งเลยนะ”เสียงหัวเราะของเย่ซือเฉินยิ่งลุ่มลึกกว่าเดิม ซึ่งแอบปนความข่มขู่เอาไว้ พวกเขาต้องคิดบัญชีกันทีละอย่างแล้วล่ะ

โดยเฉพาะบัญชีห้าปีก่อน ถึงเวลาต้องสะสางกันแล้ว

เวินลั่วฉิงไม่ได้คิดอะไรมาก เพียงแค่คิดว่าเป็นเรื่องที่เธอมัดเขาไว้ในรถ เพียงแค่คิดว่าเขาแค่โกรธ ถึงได้พูดเช่นนี้

เธอแอบถอนหายใจ รู้สึกว่ายังไงเสียเขาก็คุยไม่รู้เรื่องอยู่ดี จึงได้วางสายทิ้ง หากต่อกรกับเขาไม่ไหว เธอก็หลบได้นี่？