ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 447

บทที่ 447 ความจริงในห้าปีก่อนกระจ่างเสียที (2)

เวินลั่วฉิงไม่รู้ความคิดของเขาในตอนนี้ บัดนี้เธออารมณ์ดี แสดงรอยยิ้มบนมุมปากอย่างอดกลั้นไม่อยู่

เย่ซือเฉินมองบนหน้าที่ยิ้มชื่นของเธอ หัวใจก็พลิ้วไหวพองโต เธอรอยแล้วสวยงามมาก ถึงตอนนี้เธอจะอำพรางรูปโฉมที่แท้จริงอยู่ก็ตาม

เย่ซือเฉินนึกถึงใบหน้าที่แท้จริงของเธอตอนเจอกันที่ประเทศM ดวงของเขาก็กะพริบ พลางเอื้อมมือไปยังใบหน้าของเธอด้วยสัญชาตญาณ

เวินลั่วฉิงคิดว่าเขาจะตีเธอเพื่อแก้แค้น เธอจึงสะดุ้งตกใจรีบพลิกตัวหลบไปด้านข้าง

เย่ซือเฉินตกตะลึง รู้สึกโมโหและขบขัน ในสมองของเธอมัวแต่คิดเรื่องอะไรอยู่ทั้งวันนะ

เธอคิดว่าเขาจะตีเธอเหรอ？เขาจะไปตีเธอได้อย่างไร？เขาจะตีเธอได้ลงคอเหรอ？

หากเขาตีเธอได้ลงคอ เมื่อคืนก็คงไม่ปล่อยให้เธอทำตามอำเภอใจจนเขาต้องเป็นแบบนี้หรอก

เห็นเย่ซือเฉินไม่คิดจะตีเธอ เวินลั่วฉิงก็รู้ว่าตนเข้าใจผิดเสียแล้ว บัดนี้เธอได้พลิกตัวไปอยู่อีกมุมหนึ่งของเตียง เมื่อหันหน้าไปมองก็ยังคงเห็นรอยแผลได้อย่างชัดเจน

เวินลั่วฉิงรู้สึกว่าตนทนดูไม่ได้ จึงก้มหน้านอนคว่ำอยู่บนเตียง

ชั่วขณะที่เธอนอนคว่ำอยู่บนเตียงนั้น มุมปากก็อดยิ้มออกมาไม่ได้

ก็ได้ เธอยอมรับว่าที่นอนคว่ำอยู่อย่างนี้ก็เพราะปกปิดรอยยิ้มของตนเอง เธอเห็นรอยแผลที่‘น่าเวทนาจนทนดูไม่ได้’ก็อยากหัวเราะออกมา

ถึงแม้เย่ซือเฉินจะมองรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอไม่เห็น แต่ก็พอจะคาดเดาได้อยู่ ปล่อยให้เธอยิ้มไปสักพัก เวลาต่อจากนี้เขาจะดูสิว่าเธอจะยังคงยิ้มได้อีกไหม？

“ที่นี่ที่ไหน？”บัดนี้เวินลั่วฉิงได้หายโกรธแล้ว และได้ยิ้มแล้ว จึงได้สติสัมปชัญญะกลับคืนมา

ตอนนี้เย่ซือเฉินไม่ยอมรับเรื่องสัญญาของเมื่อวาน จึงแสดงว่าสัญญาไม่ใช่ประเด็นสำคัญ เย่ซือเฉินแค่ใช้สัญญาล่อเธอออกมาเท่านั้น

เย่คิดหาวิธีสุดความสามารถเพื่อล่อเธอออกมา และมอมเหล้าเธอ สุดท้ายก็พาเธอมาที่นี่อีกเป็นเพราะอะไรกันนะ？

เวินลั่วฉิงรู้สึกว่านี่น่าจะเป็นประเด็นหลัก

“ที่นี่คือห้องวีไอพีหมายเลข2201ที่โรงแรมหวนหยู” เย่ซือเฉินมองแผ่นหลังของเธอแล้วค่อยๆเอ่ยปากพูด เขาจงใจหยุดพูด ดวงตาทั้งสองดวงจ้องมองเธออยู่ แต่เธอไม่ได้มีท่าทีการตอบสนองแต่อย่างใด

บัดนี้เธอนอนคว่ำอยู่บนเตียง เย่ซือเฉินมองไม่เห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปของเธอ อันที่จริงเย่ซือเฉินก็ไม่ได้คาดหวังจะเห็นสีหน้าที่ต่างออกไปของเธอเลย เพราะเขารู้ว่าเธอถนัดปกปิดมาก

เขารู้สึกว่าถ้าเป็นอย่างนี้ เขาอาจจะเห็นการตอบสนองจากร่างกายของเธอก็เป็นได้

ฉะนั้นเขาก็ปล่อยให้เธอทำท่าเช่นนี้ต่อไป

เวินลั่วฉิงนอนคว่ำอยู่บนเตียง ได้ยินเขาพูดก็รู้สึกตกใจ ห้องวีไอพีหมายเลข 2201ที่โรงแรมหวนหยู？

มิน่าล่ะเธอถึงได้รู้สึกคุ้นตา ห้าปีก่อนในห้องนั้นมืดสลัว เธอจึงเห็นอะไรไม่ชัด แต่ทว่าครั้งก่อนหลังจากที่เธอเมาเหล้าเย่ซือเฉินก็พาเธอมาที่นี่ ซึ่งครั้งนั้นเธอเห็นอย่างชัดเจน

ทำไมเป็นที่นี่อีก？ครั้งก่อนก็ที่นี่ ครั้งนี้ก็ที่นี่อีก ครั้งก่อนเย่ซือเฉินบอกว่าใกล้ที่นี่พอดี เลยพาเธอมาที่นี่ แล้วครั้งนี้ล่ะ？

เป็นเพราะบังเอิญเหรอ？

แต่ทว่าเวินลั่วฉิงก็ยังคงไม่ได้ขยับ ไม่มีการตอบสนองใดๆ“ทำไมเป็นโรงแรมอีกแล้ว？คุณชอบพาผู้หญิงมาที่โรงแรมทุกครั้งเลยเหรอ？”

“ห้องนี้เป็นห้องที่ผมเก็บไว้เป็นพิเศษ ไม่ได้เปิดให้คนอื่นเข้ามาใช้ คนที่พักห้องนี้ได้มีเพียงผมเท่านั้น”เย่ซือเฉินมองแผ่นหลังของเธอก็ยกมุมปากขึ้นมา เห็นได้ชัดว่ามีเจตนารมณ์อย่างชัดเจน

เขาหยุดพูดแล้วพูดช้าๆอีกครั้งว่า“เป็นอย่างนี้มาเสมอตั้งแต่ที่เปิดกิจการโรงแรมแห่งนี้ ห้องนี้นอกจากผมแล้วก็ไม่เคยมีใครเข้ามาพักเลย”

เย่ซือเฉินค่อยๆเน้นย้ำอีกหนึ่งประโยค“ไม่เคยมีผู้ชายคนอื่นเข้ามาพักเลย”

คำพูดของเขานั้นชัดเจนมากพอแล้ว ด้วยความฉลาดของเธอต้องเข้าใจแน่ๆ