ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 449

บทที่ 449 ความจริงในห้าปีก่อนกระจ่างเสียที (4)

เย่ซือเฉินได้ฟังคำพูดของเธอ ดวงตาก็หรี่ขึ้นมา เพียงแต่มุมปากยกขึ้นยิ้ม ซึ่งเป็นรอยยิ้มที่ชวนขนลุกมาก

“คุณลองดูสิ”ปากของเขาอ้าขึ้นเล็กน้อย ส่งเสียงออกมาทีละคำอย่างเบาเรียบ แต่ทุกถ้วนคำล้วนทะลุแช่แข็งไปถึงใจ

“คุณคิดว่าผมไม่กล้าเหรอ？”ตอนนี้เวินลั่วฉิงกำลังโกรธอยู่ โกรธที่ตอนนี้เขาทะนงตนอย่างไม่มีเหตุผล โกรธที่เขาค่อยแต่บีบเค้นเธอ แน่นอนในใจของเธอยังรู้สึกผิดอยู่ด้วย

เธอไม่ทำเช่นนั้นอยู่แล้ว แค่พูดลอยๆไปเท่านั้นเอง！

“ผมเชื่อว่าคุณกล้า แต่นาทีแรกคุณแต่งงาน นาทีต่อไปผมก็จะทำให้ผู้ชายคนนั้นหายสาบสูญไปจากโลกนี้ ไม่ว่าผู้ชายคนนั้นจะเป็นใครก็ตาม คุณลองดูได้”ใบหน้าของเย่ซือเฉินยังคงยิ้มอยู่ แต่กลับไม่ให้คนสงสัยกับคำพูดของเขาเลยว่าจริงไหม

ขณะที่เขาพูด เขาก็นึกถึงไป๋ยี่รุ่ยกะทันหัน ฉะนั้นดวงตาของเขาจึงเย็นชามาก

เวินลั่วฉิง“……”

เธอไม่รู้ว่าเขาแค่พูดข่มขู่เธอหรือจะทำจริงๆ แต่เธอรู้ว่าเย่ซือเฉินมีความสามารถทำอย่างนั้นได้อยู่แล้ว

เวินลั่วฉิงรู้สึกว่าทางที่ดีที่สุดคือตอนนี้เธอรีบไปจากที่นี่โดยเร็ว หรือสิ่งที่เธอทำได้ในขณะนี้ก็คือรีบไปจากที่นี่

เวินลั่วฉิงไม่ได้พูดอะไรอีก รีบก้าวเท้าออกไป

“จำไว้ว่าคืนนี้รอผม”คำพูดของเย่ซือเฉินได้ส่งมาอีกครั้ง เป็นเสียงที่อ่อนโยนแต่กลับแฝงความรักที่คลุมเครือเอาไว้

เขาก็คิดอยู่แล้วว่าเธอไม่ยอมรับง่ายๆหรอก เขาวางแผนทุกอย่างก็เพื่อดูท่าทีการตอบสนองของเธอเฉยๆ

แต่ทว่าเป้าหมายหลักของเขาก็คือให้เธอรู้เรื่องนี้ ให้เธอรู้ว่าผู้ชายที่เธอได้ร่วมหลับนอนนั้นเป็นเขาเอง

เห็นได้ชัดว่าตอนนี้เธอรู้แล้ว ซึ่งแสดงว่าเป้าหมายของเขาได้บรรลุแล้ว

เป็นสามีภรรยาของเธอมาสามเดือน เขารับรู้ลักษณะของเธอบางอย่าง

เขารู้ว่าเมื่อเธอทำอะไรผิดก็มักจะรู้สึกผิดในใจ ซึ่งจะกลายเป็นคนเชื่อฟังและกลายเป็นคนใจอ่อนง่ายมากเป็นพิเศษ

ฉะนั้นให้เธอรู้ว่าผู้ชายที่เธอร่วมหลับนอนด้วยนั้นเป็นเขา เธอก็จะไม่หลบหน้าเขาอย่างรู้สึกถูกอีกต่อไป

เขารู้ว่า ถึงแม้ตอนนี้เธอจะแสดงท่าทางแข็งกระด้างและพูดจารุนแรงไปหน่อย

แต่ทว่าคืนนี้เธอต้องรอเขาแน่ๆ

ซึ่งก็เป็นสิ่งที่เขาต้องการพอดี

อันที่จริง ตอนนี้เธอยิ่งพูดจารุนแรงเท่านั้น เขาก็ยิ่งพอใจมากเท่านั้น เพราะแสดงว่าเขามีผลกระทบต่อเธอมากเลยทีเดียว เพราะคนปรกติไม่สามารถทำให้เธอควบคุมตัวเองไม่ได้อย่างนี้

เขาคิดว่า ต่อแต่นี้ไปในใจของเธอคงต้องคิดถึงแต่เขาอยู่ทุกวินาที……

ฝีเท้าของเวินลั่วฉิงหยุดชะงักไปชั่ววูบ แต่ไม่ได้หยุดเดิน จากนั้นก็ก้าวออกไปอย่างรวดเร็ว

เห็นเงาของเธอที่เดินจากไป ดวงตาของเย่ซือเฉินก็เผยรอยยิ้มที่ยากจะหยั่งถึงขึ้นมา

เวินลั่วฉิงออกจากโรงแรมก็ไม่สามารถควบคุมอารมณ์ให้เป็นปกติได้ เธอไม่เข้าใจจริงๆ ทำไมจู่ๆผู้ชายในห้าปีก่อนต้องกลายเป็นเย่ซือเฉินด้วย？

ทำไมเป็นเย่ซือเฉินไปได้？

เป็นใครก็ได้ แต่ทำไมต้องเป็นเย่ซือเฉินด้วย？