ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 460

บทที่ 460 หลักฐานคืนห้าปีก่อน (4)

“ฉิงฉิง คุณรู้ว่าผมรักคุณจริง และคุณก็ยังรักผมอยู่……”ไป๋ยี่รุ่ยจ้องมองหน้าเธอด้วยสีหน้าตึงเครียดและไม่เชื่อ เขารู้ว่าเธอยังรักเขาอยู่ ก่อนหน้านี้เขาได้รับบาดเจ็บ เธอยังเป็นห่วงเขาอยู่เลย

ซึ่งเขานอนอยู่ในโรงพยาบาล เธอก็อยู่เฝ้าดูแลไม่ห่างมาสองวันเต็มๆ สองวันสองคืนมานี้เธอไม่เคยได้พักผ่อนเลย ยิ่งไปกว่านั้นไม่เคยก้าวออกไป แม้กระทั่งกับข้าวก็ให้เดลิเวอรี่มาส่ง

หากเธอไม่รักเขาจะทำอย่างนี้ได้อย่างไรกัน？

อีกทั้ง เขารู้จักเธอดี เรื่องที่เธอตัดสินใจไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้ เขารู้ว่าตอนนั้นเธอรักเขามากมาย

เขารู้สึกว่าในเมื่อตอนนั้นเธอเลือกเขาแล้วก็คงไม่เปลี่ยนแปลงหรอก ต้องยังรักเขาอยู่เป็นแน่

ถึงแม้จะผ่านพ้นมาเป็นเวลานานหกปี แต่เขาก็เชื่อมั่นว่าเธอยังคงรักเขาอยู่

“ไม่ ฉันไม่ได้รักคุณแล้ว”เวินลั่วฉิงกะพริบตารีบตัดบทพูดของเขาทันที

หกปีก่อน พอเธอรู้ความจริงที่เขามาใกล้ชิดเธอ เขาไม่ได้อธิบายอะไรแม้แต่คำเดียว เธอก็ตัดสินใจวางมือไปแล้ว ซึ่งวินาทีที่ตัดสินใจวางมือก็ได้ตัดสินใจปล่อยวางความรักที่มีต่อเขาทิ้งไปแล้วด้วย

ฉะนั้นเธอกับไป๋ยี่รุ่ยไม่มีทางเริ่มต้นใหม่ได้อีกต่อไป ถึงแม้หกปีก่อนไป๋ยี่รุ่ยจะไม่ได้ใช้เธอเป็นเครื่องมือทุกอย่าง แต่เธอกับไป๋ยี่รุ่ยก็เป็นไปไม่ได้เสียแล้ว

ในเมื่อเป็นไปไม่ได้ เธอก็ไม่ควรให้ความหวังใดๆกับไป๋ยี่รุ่ย ไม่ปล่อยให้ไป๋ยี่รุ่ยเกิดความเข้าใจผิดที่ไม่จำเป็น

หรือเวลาหกปีเธอยังลืมเขาได้ไม่หมด แต่เป็นไปไม่ได้ที่จะให้เริ่มต้นใหม่ ฉะนั้นเธอสมัครใจตัดความคิดของเขาทิ้งไปให้หมดสิ้น

เวลาที่เธอรักก็ทุ่มเทสุดหัวใจ เวลาเลิกกันก็จะไม่ทิ้งเยื่อใยใดๆให้หลงเหลืออยู่แต่ขาด

ไม่รู้เป็นเพราะสาเหตุใด ขณะที่เธอพูดอยู่ก็นึกถึงเย่ซือเฉินขึ้นมากะทันหัน ราวกับจู่ๆเย่ซือเฉินก็โผล่ขึ้นมาในสมองของเธออย่างไรอย่างนั้น มันมาแบบกะทันหันและทำตัวไม่ถูกจริงๆ

เธอคิดว่าน่าจะเป็นเพราะรู้ว่าผู้ชายห้าปีก่อนเป็นเย่ซือเฉิน รู้ว่าพ่อแท้ๆของลูกรักของตนคือเย่ซือเฉิน ส่งผลให้เธออกสั่นขวัญหายอยู่ตลอดเวลา

ฉะนั้นเวลานี้เธอมักจะนึกถึงแต่เย่ซือเฉินเสมอๆ

อันที่จริงเธอไม่ยินยอมนึกถึงคนที่โหดร้ายอำมหิตและหน้าด้านหน้าทนเลยสักนิด！

“คุณอย่าคิดทำร้ายตัวเองอีก คุณน่าจะรู้จักฉันดี เรื่องที่ฉันตัดสินใจแล้วจะไม่เปลี่ยนแปลงเป็นอันขาด คุณทำร้ายตัวเอง ฉันดูแลคุณได้ แต่ไม่ใช่เพราะรัก เพียงแต่ฉันไม่อาจทนดูชีวิตหนึ่งต้องดับสูญต่อหน้าต่อตาฉัน”เวินลั่วฉิงไม่อยากให้เขาทำร้ายร่างกายคตัวเองอีก เธอรู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ ฉะนั้นบัดนี้เธอพูดอย่างละเอียดชัดเจน

นี่ก็คือเธอ ไม่น่าจะเรื่องอะไรก็มักทำให้ชัดเจน เข้าใจกระจ่าง

เวินลั่วฉิงพูดจบก็หันหลังเดินออกไปจากห้องคนไข้

เธอไม่รู้ว่าไป๋ยี่รุ่ยจะยอมรามือหรือเปล่า

แต่เธอจำเป็นต้องทำเช่นนี้ สำหรับเรื่องความรัก หากคุณไม่สามารถมอบความรักให้อีกฝ่ายได้ ถ้าเช่นนั้นก็อย่าได้ให้ความหวังกับอีกฝ่ายเด็ดขาด

มันไม่ใช่ความโหดร้าย แต่เป็นความเมตตาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดต่างหาก

ไป๋ยี่รุ่ยกับคุณปู่เวินไม่ได้รักษาตัวในโรงพยาบาลเดียวกัน หลังจากที่เวินลั่วฉิงออกไปก็มุ่งตรงไปยังโรงพยาบาลที่คุณปู่เวินรักษาตัวอยู่

อาการของคุณปู่ดีขึ้นมากเลย มีชีวิตชีวามาก เห็นเวินลั่วฉิงเข้ามา คุณปู่ก็หยุดชะงัก ใบหน้าประดับรอยยิ้มที่ยากจะหยั่งถึงหลายส่วน：“เห็นท่า หนูกับไป๋ยี่รุ่ยคุยกันถูกคอนะ”