ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 478

บทที่ 478 เขารู้เรื่องลูกทั้งสองคนแล้ว (2)

เย่ซือเฉินยื่นมือออกมาจับมือของเธอและลูบเบาๆ อีกทั้งไม่เคยเป็นแบบนี้ เพราะว่าตอนนี้เขาแค่จับมือเธอไว้เฉยๆ ไม่ได้ทำอะไรอย่างอื่น

เวินลั่วฉิงแอบถอนหายใจทีหนึ่ง รู้สึกกลัวอย่างกะทันหัน หวาดผวาจริงๆ?

คุณชายสามเย่ถูกคุณไสยมนต์ดำเข้าแล้วจริงๆเหรอ?

“คุณ คุณเป็นไรหรือเปล่า?” เวินลั่วฉิงมองหน้าเขาและถามอย่างระมัดระวัง

“ผมรู้สึกมึนหัวนิดหน่อย ไม่ค่อยสบาย” ตอนแรกเย่ซือเฉินจะบอกว่าไม่เป็นไร แต่ว่าพอจะพูดออกมาก็กลับเปลี่ยนใจกะทันหัน

“เป็นไข้หรือเปล่า?” สองตาของเวินลั่วฉิงกระพริบเบาๆ ปฏิกิริยาแรกคือเอื้อมมือไปแตะที่หน้าผากของเขา คงจะเป็นไข้แล้วมั้ง? เห็นที่เขาเป็นแบบนั้นเมื่อสักครู่นี้ ก็เหมือนจริงๆ

เหมือนจะเป็นไข้จนสติไม่ดีแล้ว!

เวินลั่วฉิงไม่สังเกตเห็น บนใบหน้าของเธอในตอนนี้เต็มไปด้วยความเป็นห่วง บางทียังเหมือนจะตื่นเต้นเล็กน้อย

แต่ว่าเย่ซือเฉินกลับเห็นได้อย่างชัดเจน คุณชายสามเย่ในตอนนี้ยิ่งรู้สึกพอใจ ดังนั้นยิ่งหัวเราะยิ้มได้อย่างสดใส

“ไม่เป็นไข้เลยนิ หรือว่า ไปหาหมอหน่อยไหม” เวินลั่วฉิงเห็นเขาเป็นแบบนี้ รู้สึกว่าเขาอาการหนัก

ไปหาหมอให้คุณหมอดูหน่อยดีไหม?

เย่ซือเฉินจับมือของเธอเบาๆ จากนั้นโอบเธอเข้าไปกอดไว้ในอ้อมอก จากนั้นเขาก็เอามือรองไว้ด้านหลังตัวของเธอ แล้วก็กอดเธอไว้แน่นๆ

เวินลั่วฉิงตกตะลึง จึงไม่ดิ้นรนออกจากเขา แล้วก็ไม่ขยับ แค่สองตากระพริบๆอย่างเร็ว

เย่ซือเฉินในตอนนี้ไม่ปกติจริงๆ ไม่ปกติมาก

“ฉิงฉิง คืนนี้นอนค้างที่นี่ ได้ไหม?” เย่ซือเฉินโอบเธอไว้ ใบหน้าของเขาแนบไว้ข้างๆหูของเธอ เขาไม่อยากปล่อยมือ เขาไม่อยากปล่อยให้เธอกลับไป โดยเฉพาะที่เขาได้ยินเธอพูดเช่นนั้นเมื่อสักครู่นี้ เขายิ่งไม่อยากปล่อยมือให้เธอกลับไป

ในใจของเธอมีเขา แต่เป็นเพราะเด็กโง่คนนี้ยังไม่รู้ตัวเท่านั้น

บางที ในใจของเธอ ตอนนี้เขายังเทียบไม่ได้กับไป๋ยี่รุ่ย แต่ว่าเขาจะหาทุกวิถีทางทำให้เธอไล่ไป๋ยี่รุ่ยออกจากใจให้ได้ ทำให้เธอมีเพียงเขาคนเดียวในใจ

เขาเชื่อว่า สักวันหนึ่ง เธอจะหลงรักเขาจริงๆ เขาคิดว่าไม่น่าจะนานเกินไป!

ได้ยินคำนี้ของเย่ซือเฉิน ดวงตาของเวินลั่วฉิงลืมตาโตกลมๆ ความกังวลเมื่อสักครู่นี้หายไปหมดทันที

คำนี้ ทำให้เวินลั่วฉิงมั่นใจ เย่ซือเฉินไม่เป็นไร ยังปกติดี

เขาคงไม่ใช่เพราะอยากให้เธอค้างคืนที่นี่ถึงแกล้งทำแบบนี้นะ?

คนนี้ยังคิดอะไรที่ต่ำได้มากกว่านี้อีกไหม?

“ฉิงฉิง คืนนี้อยู่ที่นี่ ได้ไหม? เห็นเวินลั่วฉิงตั้งนานยังไม่ตอบ เย่ซือเฉินเงยหน้าขึ้นมามองเธอ ถามขึ้นมาอีกครั้ง

“ไม่ ได้” สองตาของเวินลั่วฉิงจ้องด้วยตาดำๆโตๆ บนหน้าเห็นได้ชัดว่ามีความโกรธเล็กน้อย เธอพูดทีละคำ แสดงให้เห็นถึงความคิดของเธอ

คนๆนี้ทั้งวันคิดได้แต่เรื่องแบบนั้นเหรอ คิดอย่างอื่นบ้างไม่ได้เหรอ?

“ลงรถ” จากนั้น เวินลั่วฉิงเปิดประตูรถกะทันหัน แต่ว่า เธอไม่ได้ลงจากรถ แต่ให้เย่ซือเฉินลงจากรถ

เย่ซือเฉินมองหน้าเธอเฉยๆ ไม่ขยับ เขาไม่อยากลงจากรถ เขาอยากอยู่กับเมียของเขา

“คุณจะลงไปเอง หรือว่าให้ฉันถีบคุณลงไป” เวินลั่วฉิงเห็นเขาไม่ขยับ แล้วจ้องเขาอีกครั้ง

“หรือว่า คุณอุ้มผมลงไป” เย่ซือเฉินยิ้มนิดๆ บนใบหน้าหัวเราะและยิ้มเบาๆอีกครั้ง

พูดจริงๆ เขาชอบท่าทางที่ดุเช่นนี้ของเธอมาก

ไม่หนี ไม่เสแสร้ง นี่คือตัวตนที่แท้จริงของเธอ