ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 547

บทที่ 547 เขารู้สึกเจ็บปวดใจ (1)

“เธอคิดว่าได้? เธอเห็นด้วย?” หลิวหยิงตาเป็นประกายขึ้นทันที ฉิงฉิงก็ตกลงแล้ว ต้องไม่เป็นไรแน่

“อืม ฉันเห็นด้วย” เวินลั่วฉิงพยักหน้า สีหน้าจริงจัง ในใจกลับพยายามกลั้นหัวเราะ

“มู่หรงซือถู พาผู้หญิงของนายออกไปได้แล้ว” เย่ซือเฉินคับแค้นจนกัดฟันกรอด แต่ไม่สามารถทำอะไรกับพวกเธอได้ เพราะคนที่เกี่ยวข้องคนหนึ่งเป็นภรรยาเขา ภรรยาเขาที่จริงแล้วเป็นตัวการเสียด้วยซ้ำ

แต่อย่างไรก็ตามสายตาที่แหลมคมของเขาเห็นมู่หรงซือถู

ผู้หญิงของใครคนนั้นก็ดูแลให้ดี

มู่หรงซือถูในตอนนี้ถึงเดินเข้ามา สายเขาเอาแต่มองหลิวหยิงอยู่ตลอด เขาเดินมาแล้วก็ยื่นมือออกมาอย่างเป็นธรรมชาติแล้วรวบหลิวหยิงเข้ามาในอ้อมกอด จากนั้นอีกมือหนึ่งก็หยิบเอาแก้วเหล้าในมือเธอ “เรื่องแบบนี้ไม่เหมาะให้ผู้หญิงทำ ถ้าคุณต้องการจริงๆ บอกผมก็ได้ ผมจะให้คนจัดการให้”

ความหมายเหนือคาดคิดของมู่หรงซือถูคือถ้าต้องการระเบิดหัวคุณชายสามเย่ ให้เขาทำก็ได้ เธอไม่จำเป็นต้องลงมือทำเอง

เวินลั่วฉิงนัยน์ตาวาววับเล็กน้อย คนคนนี้อวดดีและเอาแต่ใจไม่น้อยไปกว่าคุณชายสามเย่เลยแม้แต่น้อย ผู้ชายคนนี้เทียบกับคุณชายสามเย่แล้วดื้อรั้นเสียยิ่งกว่า

เขาเป็นผู้ชายของหลิวหยิง?

ดูท่าทางแล้วไม่เหมือนพึ่งรู้จักกัน แต่คราวก่อนทำไมหลิวหยิงไม่ได้พูดถึง? เธอจำได้ว่าบนเครื่องบินคราวก่อนหลิวหยิงยังให้เธอแนะนำผู้ชายให้......

“คุณมาได้ยังไง?” หลิวหยิงที่กระฟัดกระเฟียดและมีชีวิตชีวาเมื่อสักครู่หายไปในพริบตา เธอเงียบลงทันทีเมื่อถูกเขารวบเข้าไปกอด ตัวเธอแข็งค้างไปอย่างเห็นได้ชัด

เธอหลุบตาทั้งสองข้างลง ไม่กล้ามองเวินลั่วฉิง เธอไม่อยากให้ใครรู้ถึงความสัมพันธ์ของเธอกับมู่หรงซือถู แล้วก็ไม่อยากให้เวินลั่วฉิงรู้

อย่างไรเสียเรื่องที่เธอขายตัวเองให้มู่หรงซือถูนั้นไม่ใช่เรื่องที่น่ายินดี

“ทำไม? ผมมาไม่ได้?” มู่หรงซือถูเก็บทุกปฏิกิริยาของเธอไว้ในสายตา สายตาเขาหนักขึ้นเล็กน้อย เมื่อสักครู่เธอทำตามอำเภอใจขนาดนั้น พอเขาออกมา เธอก็เขินและกังวลถึงขนาดนี้?

เธอกลัวเขาถึงขนาดนี้?

เขาเป็นสัตว์ร้าย? จะกินเธอ?

หลิวหยิงเม้มปากไม่พูดอะไรอีก มีเพียงแค่ลากสายตาขึ้นเล็กน้อยมองไปทางเวินลั่วฉิง ในแววตามีความกังวลอยู่เล็กน้อย

เวินลั่วฉิงมองความผิดปกติของเธอในตอนนี้ออก เธอมองมู่หรงซือถูเห็นมือของมู่หรงซือถูโอบบนเอวของหลิวหยิง เห็นสีหน้าของเขามืดมนและไม่ชัดเจนของเขา เวินลั่วฉิงก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

เห็นได้ชัดว่าทั้งสองคนมีปัญหากัน

“ฉิงฉิง เธออยู่ตรงนี้นี่เอง คุณยายของเธอเห็นเธอมานานแล้วไม่กลับไปสักที เลยให้ฉันมาดู” ในตอนนั้นเองเฟิ่งเหมียวเหมียวก็เดินเข้ามา เห็นเย่ซือเฉินที่จับเวินลั่วฉิงไว้แน่น นัยน์ตาเธอก็เจือด้วยรอยยิ้ม “คุณยายเธอบอกว่ากลัวเธอโดนคนล่อลวงไป ฉันยังไม่เชื่อ ตอนนี้ดูแล้วคุณยายของเธอนั้นมองการณ์ไกลจริงๆ”

แน่นอนว่าคำพูดนี้เฟิ่งเหมียวเหมียวพูดให้เย่ซือเฉินฟัง

เวินลั่วฉิงลอบยิ้มในใจ สีหน้าของเย่ซือเฉินเข้มขึ้น เธอเป็นภรรยาของเขา เขาต้องล่อลวงไหม?