ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 562

บทที่ 562 ถังจื่อโม่ไปพบคุณย่าแท้ๆ (2)

“รู้จักกันเมื่อสองวันก่อน คุณป้าท่านนี้มีความเมตตา ใจดีมากๆ เด็กทั้งสองคนก็เข้ากับท่านได้ดี สิ่งที่เกิดขึ้นได้ยากก็คือเด็กทั้งสองคนก็ชอบท่านเป็นพิเศษ ไม่อยากกลับไป”น้ำเสียงของเยว่หงหลิงแฝงรอยยิ้มไว้หลายส่วน

“ความหมายของพี่คือ คุณป้าคนนั้นสำคัญกว่าคนเป็นแม่อย่างฉันเสียอีก？”เวินลั่วฉิงเบ้ปาก จู่ๆก็รู้สึกหึงหวงขึ้นมาเล็กน้อย ลูกทั้งสองคนของเธอ เพียงเพื่อคุณป้าที่เพิ่งรู้จักก็ถึงกับยืดเวลากลับมาหาแม่แท้ๆอย่างเธอ？

“ฮ่าๆๆ……”เยว่หงหลินหัวเราะเสียงดังลั่น“ทำไม？คุณหึงเหรอ？วางใจเถอะ ฉันคอยดูแลเด็กน้อยทั้งสองคนทุกฝีก้าว พรุ่งนี้พวกเราค่อยกลับไปนะ”

“คุณป้าคนนั้นคือใคร？”เวินลั่วฉิงรู้สึกแปลกๆ ทำไมออกไปท่องเที่ยวยังไปรู้จักคนอย่างนี้ได้？

เจอกันโดยบังเอิญจริงๆเหรอ？หรือมีคนจงใจจัดเตรียมไว้แล้ว？

เธอรู้ว่ารุ่นพี่ต้องรู้เรื่องที่เธอจะรับเด็กทั้งสองคนกลับเมือง Aมาอย่างแน่นอน

เธอรู้ว่ารุ่นพี่ไม่มีทางรั้งเด็กสองคนนี้ไว้อย่างเปิดเผย แต่มีความเป็นไปได้สูงที่เขาจะแอบทำอะไรลับๆอยู่ด้านหลัง

“ท่านเป็นภรรยาของเหลยเห้อ คุณรู้จักเหลยเห้อใช่ไหม ก็คือ……”เยว่หงหลิงก็เป็นเพราะเหลยเห้อถึงได้ปัดการระมัดระวังทิ้ง

ตกลงให้เด็กทั้งสองคนไปเที่ยวหาได้

“ภรรยาของคุณเหลยเห้อ？”เวินลั่วฉิงหยุดชะงัก นึกถึงครั้งก่อนเหลยเห้อไปช่วยเหลือเธอโดยเฉพาะ มุมปากพลันยิ้มบางๆ“หากเป็นภรรยาของคุณเหลยเห้อ ฉันก็วางใจแล้ว”

“วางใจได้ มีฉันอยู่ทั้งคน มีหรือจะปล่อยให้เด็กทั้งสองคนถูกลักพาตัวไป？”เยว่หงหลิงพูดหยอกล้อ“บางครั้งวาสนาก็แปลกมากๆ คุณว่าทำไมเด็กสองคนนี้ถึงได้สนิทกับคุณนายเหลยมากถึงเพียงนี้？คุณไม่รู้หรอก เด็กสองคนนี้เรียกคุณย่า คุณย่าเสียสนิทปากเลย ฉันยังเคลิ้มตามเลย”

“อืม บางครั้งวาสนาก็แปลกมากๆจริงๆ”เวินลั่วฉิงก็หัวเราะเบาๆ ในเมื่อเป็นคนที่บ้านเหลยเห้อ เธอก็ไม่มีเหตุผลต้องกังวลอะไรแล้ว

“ใช่แล้ว ฝั่งคุณไปถึงไหนแล้ว？คุยกับคุณชายสามเย่เรียบร้อยแล้วหรือยัง？เขารู้เรื่องเด็กทั้งสองคนหรือยัง？”เยว่หงหลิงอดถามหนึ่งประโยคไม่ได้

“ยังไม่รู้เลย”เยว่หงหลิงพูดถึงเย่ซือเฉิน ทำให้เวินลั่วฉิงนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่

สำหรับเรื่องของเด็กทั้งสองคน ตอนแรกเธอตัดสินใจจะบอกเย่ซือเฉินอยู่แล้ว แต่ตอนนี้เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น เธอรู้สึกสับสนซับซ้อน

ความกล้าหาญที่เมื่อคืนเพิ่งจะมีก็เริ่มสั่นคลอเสียแล้ว

“คุณยังไม่ได้บอกเขาเหรอ？”เยว่หงหลิงไม่ได้รู้สึกแปลกอะไร พลางพูดด้วยน้ำเสียงมีชีวิตชีวาอยู่หลายส่วน “ไม่บอกก็ดีไปอย่าง ให้เขาสังเกตเห็นเอง อย่างนี้ถึงจะมีความหมายมากกว่า ตอนนี้ฉันรู้สึกว่าเลือดเนื้อเชื้อไขเป็นเรื่องที่อัศจรรย์มากๆ ดังนั้นฉันรู้สึกว่าช่วงเวลาที่คุณชายสามเย่รู้ความจริงเองจะน่าสนใจ มีสีสันมากกว่า”

เยว่หงหลิงหยุดพูด จากนั้นก็กล่าวต่อด้วยรอยยิ้ม“แต่ด้วยสติปัญญาของคุณชายสามเย่ หากเด็กๆกลับไปถึงเมืองAเมื่อไหร่ เขาต้องรู้แน่ๆ ฉันรู้สึกอยากจะเห็นท่าทางการตอบสนองของคุณชายสามเย่ เมื่อรู้ความจริงเสียแล้ว คงต้องตื่นตาตื่นใจเป็นแน่”

เวินลั่วฉิงได้ยินคำพูดของเธอ อดกระตุกที่มุมปากไม่ได้ มีคนจำพวกชอบดูความครึกครื้นแบบไม่กลัวเรื่องจะบานปลายใหญ่โตเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งคนแล้ว

“โอเค ฉันไม่คุยกับคุณแล้ว คุณเหลยเห้อกับคุณนายเหลยมารับเด็กทั้งสองคนแล้ว ฉันไปกับพวกเขาก่อน พรุ่งนี้ค่อยพาเด็กๆกลับไปที่เมืองA”เยว่หงหลิงอธิบายสองประโยคพลันวางสาย

เวินลั่วฉิงมองมือถือที่วางสายแล้ว รู้สึกมึนงงเล็กน้อยกับเรื่องคุณเหลยเห้อกับคุณนายเหลยไปรับลูกรักทั้งสองด้วยกัน？เห็นท่าพวกเขาจะชอบลูกรักทั้งสองคนจริงๆ

มีคนชื่นชอบลูกของเธอ เธอต้องดีใจอยู่แล้ว แต่ต้องจริงใจไม่ใช่แอบแฝงเจตนาอื่นไว้ด้วย

“คุณย่ามารับพวกเราแล้วเหรอคะ？”ถังจื่อซีเห็นเมิ่งหยูเยียนพลางโถมตัวเข้าหาด้วยใบหน้าตื่นเต้นดีใจ