ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 652

บทที่ 652 หึงหวงจนโมโห(3)

หลิวหยิงขมวดคิ้วแน่น เธอที่เขาพูดถึงคือใคร？หลิวหยิงสงสัยว่าเป็นเวินลั่วฉิงหรือเปล่า？

แต่เธอรู้สึกไม่ใช่

“คุณกลับไปเถอะ ผมไม่เป็นอะไร”ไป๋ยี่รุ่ยไม่ได้อธิบาย มองหลิวหยิงแวบหนึ่ง จากนั้นก็เริ่มไล่แขก น้ำเสียงมีความท้อแท้ใจอย่างสิ้นหวัง

หลิวหยิงมองเขา ไม่ได้จากไปและไม่ได้พูดอะไร

สภาพเขาตอนนี้จะให้เธอวางใจออกไปได้อย่างไร？เธอรู้สึกว่าช่วงนี้ต้องเกิดเรื่องอะไรขึ้นแน่ๆ

แต่ดูจากท่าทีของไป๋ยี่รุ่ยตอนนี้ คงไม่เล่าให้เธอฟังหรอก

เธอรู้สึกว่ายามนี้เขาท้อแท้ใจ ไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น เหมือนกับคนที่รอคอยความตาย รอคอยความตายอย่างหมดอาลัยตายอยาก！！

เกิดอะไรขึ้นกับชายหนุ่มที่อายุไม่ถึงสามสิบปี ถึงกลับรอตายอย่างนี้？

ครั้งที่แล้วหลังเวินลั่วฉิงจากไป เขาก็ไม่ได้เป็นเช่นนี้ ถึงตอนนั้นเขาจะเสียใจ แต่ก็ให้ความร่วมมือคุณหมอ

รักษาอาการอย่างเต็มที่ เธอดูออกว่าตอนนั้นเขาอยากดีขึ้นเร็วๆ

ดังนั้นที่ไป๋ยี่รุ่ยเป็นอย่างนี้ไม่น่าเกี่ยวข้องกับเวินลั่วฉิง

“ช่วงนี้คุณได้ติดต่อฉิงฉิงไหม？”หลิวหยิงรู้ว่าถึงเขาจะไม่สนใจเรื่องอื่น แต่เขาต้องใส่ใจเรื่องเวินลั่วฉิงแน่นอน

หลิวหยิงรู้ว่ามีเพียงเรื่องของเวินลั่วฉิง ถึงสามารถดึงเขาออกจากห้วงการรอตายอย่างสิ้นหวังได้

ดังคาด เมื่อไป๋ยี่รุ่ยได้ยิน สีหน้าพลันเปลี่ยนไป แต่เขาก็กลับมาเรียบเฉยในไม่ช้า “ไม่ได้ติดต่อ ผมคิดว่าตอนนี้เธอมีความสุขดี ไม่ติดต่อคือสิ่งที่ดีที่สุด”

ท่าทีที่เวินลั่วฉิงปฏิเสธเขาชัดเจนมาก ครั้งก่อนเขาไม่ได้รั้งเธอไว้ เพราะเขารู้ว่าตัวเองควรตายใจได้แล้ว

ต่อมาเขาจ้างคนไปสืบเรื่องเธอกับเย่ซือเฉิน และอีกอย่างเย่ซือเฉินแทรกมือเข้ามาดูแลบริษัทเวินซื่อกรุ้ป เขารู้ว่าเย่ซือเฉินทำเพื่อเธอ

ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจวางมือ

“แต่ช่วงนี้เธออยู่ไม่เป็นสุขเลย คุณไม่รู้เหรอ？”อันที่จริงหลิวหยิงรู้ดีว่าเรื่องพวกนั้นไม่เหลือบ่ากว่าแรงเวินลั่วฉิงหรอก หลิวหยิงแค่ไม่อยากให้ไป๋ยี่รุ่ยจมปลักอยู่กับความเศร้าต่อไป

“เธอเป็นอะไร？”ไป๋ยี่รุ่ยตอบสนองในที่สุด สีหน้ามีความเป็นห่วงอย่างเห็นได้ชัด น้ำเสียงมีความร้อนใจหลายส่วน ไม่หดหู่เฉกเช่นเมื่อสักครู่นี้แล้ว

เขาคิดว่ามีเย่ซือเฉินอยู่ทั้งคน เธอจะมีความสุข ดังนั้นเขาเลือกที่จะปล่อยมือ

“ช่วงนี้คุณไม่ดูข่าวบ้างเลยเหรอ？”หลิวหยิงได้ยินเขาพูด พลางขมวดคิ้ว ช่วงนี้เรื่องฉิงฉิงเอิกเกริกมากมาย แต่ไป๋ยี่รุ่ยกลับไม่ประสีประสา？

มันไม่ถูกนี่？

“คุณยืมมือถือผมหน่อย”ไป๋ยี่รุ่ยลุกขึ้นนั่งอย่างยากลำบาก ประโยคแรกคือยืมมือถือของหลิวหยิง

หลิวหยิงตกใจเล็กน้อย ยิ่งรู้สึกสงสัย ไป๋ยี่รุ่ยยืมมือถือเธอ？แล้วมือถือเขาล่ะ？

แต่หลิวหยิงไม่ได้ตอบ แค่ยื่นมือถือของตนไปให้เขา

ไป๋ยี่รุ่ยรีบรับมือถือมา จากนั้นก็เริ่มค้นหาเรื่องของเวินลั่วฉิง

เห็นวิดีโอพวกนั้น เห็นกล่องแสดงความคิดเห็นพวกนั้น สีหน้าไป๋ยี่รุ่ยก็ดูแย่มาก “ทำไมเป็นแบบนี้？”

“คุณไม่ต้องเป็นห่วง ฉันเคยโทรหาฉิงฉิงแล้ว ฉิงฉิงบอกว่าเรื่องหลายๆอย่างเป็นเรื่องปลอม”หลิวหยิงเห็นการตอบสนองของเขา

รู้สึกเจ็บปวดมาก แต่ตอนนี้เธอได้แต่ยิ้มปลอบใจเขา

“เย่ซือเฉินล่ะ เกิดเรื่องมากมายอย่างนี้ เย่ซือเฉินไม่สนใจเหรอ？”ไป๋ยี่รุ่ยหรี่ตา น้ำเสียงมีความเย็นหลายส่วน