ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 667

บทที่ 667 คุณชายสามเย่เล่นขั้นที่พีคกว่า (1)

ยามนี้เวินจีหยันไม่ได้เป็นห่วงลูกสาวในไส้อีกต่อไป

“ไอ้ลูกบ้าหรวนหรวนคนนี้ คุณบอกให้เธอไม่ต้องออกไปเพ่นพ่านแล้วไม่ใช่เหรอ？ทำไมเธอยังออกไปอีก？เธอไม่เชื่อฟัง ไม่เพียงแต่ทำร้ายตัวเอง ยังทำให้แผนการของพวกเราล้มเหลวอีก”เวินจีหยันเริ่มตำหนิเวินหรวนหรวนขึ้นมา สีหน้าเผยความโกรธเคืองหลายส่วน

หลี่หยุนก็โกรธ แน่นอน เธอก็ร้อนใจอีกด้วย แต่เธอจะร้อนใจยังไงก็ไม่เกิดประโยชน์ เพราะตอนนี้เธอติดต่อคนพวกนั้นไม่ได้เลย

คฤหาสน์ตระกูลเย่

ยามเช้า รถของเย่ซือเฉินก็ขับเคลื่อนเข้ามายังคฤหาสน์ตระกูลเย่แล้ว เย่ซือเฉินเปิดประตูรถออก จากนั้นก็ก้าวเท้าลงไป

ปกติเวลานี้ เย่ซือเฉินจะไม่กลับมาเด็ดขาด ดังนั้นคนในคฤหาสน์ตระกูลเย่เห็นเขาก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

“คุณชายครับ ท่านกลับมาแล้วเหรอครับ？”พ่อบ้านรีบเดินเข้าไปต้อนรับด้วยความนอบน้อม

เย่ซือเฉินมองพ่อบ้านแวบหนึ่ง พลางพยักนห้าเล็กน้อย จากนั้นก็ก้าวเท้าเดินไปที่ห้องโถง

ยามนี้เย่โป๋แหวินตื่นนอนแล้ว กำลังรับประทานอาหารเช้าอยู่ที่ห้องโถง

เพราะฤกษ์แต่งงานของเย่ซือเฉินได้กำหนดเรียบร้อยแล้ว และเหลือเวลาไม่มากนัก ดังนั้นเย่โป๋เหวินอยากให้ผ่านงานแต่งของเย่ซือเฉินก่อนแล้วค่อยกลับไปที่สถานพักฟื้นร่างกายต่อ

วันนั้นจินหมิงเจินมาแบบจมูกถูฝุ่น โดนเขาปฏิเสธจนหน้าชาไปเลย ตอนนี้จึงไม่กล้ามาเสนอหน้ากับเขาอีก

เวลานี้คุณปู่เย่กับคุณย่าเย่ยังอยู่ชั้นบน ดังนั้นในห้องโถงจึงมีแต่เย่โป๋เหวินคนเดียว

เย่ซือเฉินเดินเข้ามาถึงห้องโถง ดวงตาทั้งคู่มองหน้าเย่โป๋เหวิน พลางเห็นอีกฝ่ายกำลังกินข้าวอย่างเชื่องช้า มุมปากเย่ซือเฉินมีความเยาะเย้ยตัวเองขึ้นมา

นาทีนั้น หัวใจเย่ซือเฉินแหลกสลายหมดสิ้น

“นายกลับมาแล้วเหรอ？”เย่โป๋เหวินเงยหน้ามองเขา ไม่ง่ายเลยที่จะกล่าวทักทายกับเขาก่อน และมีสีหน้าอ่อนโยนอย่างหาได้ยาก

มุมปากเย่ซือเฉินยิ้มเย็นเพิ่มขึ้นหลายส่วน เมื่อวานซืน เย่โป๋เหวินกับพวกคุณปู่สมคบคิดกันวางยาใส่เขา

วันนี้ยังมาทักทายเขา โดยตีหน้าซื่อราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีก แกล้งทำเป็นมีเมตตาได้เยี่ยมยอดมาก

ครั้งอดีต เย่ซือเฉินเคยตั้งความหวังและการรอคอยกับพ่อบังเกิดเกล้าคนนี้สูงมาก ดังนั้นสองคืนก่อน เย่โป๋เหวินยื่นน้ำชาของเขา เขาก็ดื่มโดยไม่ลังเล

เขาเชื่อใจเย่โป๋เหวิน เขาคิดว่าเขาสามารถเชื่อใจเย่โป๋เหวินได้

แต่ความจริงกลับโหดร้ายเยี่ยงนี้ ทุกอย่างเหมือนกำลังตบหน้าเขาอย่างจัง รู้สึกเจ็บแปลบ ถูกหยามศักดิ์ศรี แต่ก็เป็นการตบหน้าเขาให้ได้สติขึ้นมา

นับจากวินาทีนั้น เขาไม่ตั้งความหวังจากเย่โป๋เหวินอีกต่อไป เขาไม่เชื่อใจทุกคนในตระกูลเย่อีกต่อไป

นับจากวันนี้ สิ่งที่พวกเขาติดค้างเขา ติดค้างเวินลั่วฉิง เขาจะค่อยๆทวงกลับมาทีละนิด

ซึ่งคือจุดประสงค์ที่เขากลับมาในวันนี้！！

เย่โป๋เหวินทักทายเย่ซือเฉินก่อน เย่ซือเฉินกลับเมินใส่เขา เย่โป๋เหวินต้องชะงักอย่างประหลาดใจ แต่ความเคยชินที่มีมาตลอดหลายปีทำให้เขาคุ้นชินกับการเงียบเฉย

ดังนั้นเย่โป๋เหวินไม่ได้พูดอะไร ก้มหน้ากินข้าวเช้าอย่างเชื่องช้าต่อ

แววตาเย่ซือเฉินยิ่งเย็นขึ้นหลายส่วน รอยยิ้มเย็นในมุมปากลึกลงเล็กน้อย เขาก็ไมได้พูด แต่นั่งอยู่หน้าอาหาร

“คุณชายจะทานข้าวเช้าไหมครับ？ผมจะไปช่วยคุณชายเอามาให้ครับ……”พ่อบ้านเห็นเย่ซือเฉินนั่งอยู่หน้าโต๊ะอาหาร รีบกล่าวออกมา

“ไม่ต้อง ผมกลัวโดนวางยาพิษ ครั้งก่อนไม่ได้คาบชีวิตผมไป แต่ก็คงไม่โชคดีทุกครั้งหรอก”เย่ซือเฉินปฏิเสธพ่อบ้านทันควัน แต่ประโยคนี้พูดให้เย่โป๋เหวินฟังอย่างเห็นได้ชัด