ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 689

บทที่ 689 เด็กทั้งสองคนไปพบพ่อ (7)

เพราะเหตุการณ์ของเวินหรวนหรวนพิเศษมาก ดังนั้นทางตำรวจจึงจัดห้องเดี่ยวให้เธอ

ตำรวจหญิงที่ส่งเวินหรวนหรวนมายังโรงพยาบาลยังไม่ได้ออกไป หลังจากเธอเห็นหลี่หยุนกับเวินจีหยัน จึงเดินเข้าไปหา “พวกคุณเป็นญาติของเวินหรวนหรวนหรือเปล่าคะ？เช่นนั้นพวกคุณดูแลเธอดีๆเถอะค่ะ ดิฉันกลับก่อน รอเธอฟื้นแล้วพวกเราค่อยมาสอบปากคำต่อค่ะ”

“คุณคือตำรวจเหรอคะ？”หลี่หยุนมองหน้าเธอด้วยดวงตากะพริบถี่ๆ

“ค่ะ ฉันเป็นตำรวจค่ะ”ตำรวจหญิงไม่ได้คิดอะไรมาก ตอบอย่างเป็นธรรมชาติ

“พวกคุณจับตัวคนพวกนั้นได้หรือยังคะ？ฉันหมายถึงพวกที่ทำร้ายลูกสาวของฉันค่ะ”หลี่หยุนถามอีกครั้ง ตอนที่ถาม มือของหลี่หยุนสั่นอย่างชัดเจน เธอกำลังกลัว กลัวมาก

หรวนหรวนถูกตำรวจช่วยกลับมา คนพวกนั้นถูกจับหมดแล้วหรือเปล่า？ถึงเวลานั้นพวกเขาจะซัดโทษมาถึงตัวเธอหรือเปล่า？

“ตอนพวกเราไปถึง คนพวกนั้นก็หนีหมดแล้วค่ะ”ตำรวจหญิงคิดว่าเธออยากให้คนพวกนั้นถูกลงโทษตามกฎหมายแทบแย่ ดังนั้นตำรวจหญิงจึงรู้สึกละอายใจกับคำถามของหลี่หยุน จากนั้นอดเสริมอีกหนึ่งประโยคไม่ได้ “แต่พวกเราจะต้องหาวิธีจับตัวพวกเขาให้ได้แน่ๆค่ะ ต้องจับพวกเขามาลงโทษตามกฎหมายแน่ๆค่ะ”

“ค่ะ ค่ะ ขอบคุณค่ะ”หลี่หยุนโล่งอกอย่างเห็นได้ชัด จับคนพวกนั้นไมได้ก็ดีแล้ว

ตำรวจหญิงเห็นการเปลี่ยนแปลงสีหน้าของหลี่หยุน ก็รู้สึกชะงักเล็กน้อย แต่ไม่ได้คิดอะไรมาก จากนั้นก็ออกไป

“ตำรวจยังจับตัวพวกนั้นไม่ได้ ดังนั้นพวกเราไม่ได้กังวลอะไรมาก”เวินจีหยันก็ได้ยินคำพูดของตำรวจสาวคนนั้น เวลานี้จึงรู้สึกโล่งอก

“แต่ตำรวจหญิงคนนั้นบอกว่า พอหรวนหรวนฟื้นแล้วจะมาสอบปากคำ ดังนั้นพอหรวนหรวนฟื้น คุณต้องกำชับสองให้หรวนหรวนพูดนะ อย่าให้หรวนหรวนปากพล่อย”ครั้งนี้เวินจีหยันมีสติเป็นพิเศษ คิดรัดกุมมาก

เพียงแต่ สิ่งที่เขาไม่ได้คิดถึงเพียงอย่างเดียวก็คือ อาการลูกสาวแท้ๆของเขาในตอนนี้ ยิ่งไม่ได้คิดถึงความรู้สึกและความทุกข์ทมของลูกสาวแท้ๆ

ดวงตาหลี่หยุนหรี่ขึ้น ใบหน้าเผยความอำมหิตหลายส่วน จากนั้นก็กัดฟันกรอด “เวินลั่วฉิง ฉันไม่ปล่อยเธอไปแน่ ฉันขอสาบานว่าฉันจะให้เธอชดใช้……”

“ใช่ ปล่อยตัวไอ้สารเลวนั้นไม่ได้เด็ดขาด แค้นนี้พวกเราต้องชำระ”เวินจีหยันพูดต่ออย่างมีเหตุมีผล

หลี่หยุนมองหน้าเวินจีหยันแวบหนึ่งโดยไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่ใบหน้ายิ่งมีความอำมหิตเพิ่มขึ้นอีกหลายส่วน จากนั้นก็เดินไปหน้าเตียงคนไข้ ก่อนจะเขย่งให้เวินหรวนหรวนตื่น

ยามนี้กำลังเขย่งของหลี่หยุนนั้นแรงใช้ได้ ซึ่งไม่ได้คำนึกว่าเวลานี้เวินหรวนหรวนรับไหวหรือไม่

ทว่าถูกเธอเขย่งเช่นนี้ เวินหรวนหรวนก็ตื่นขึ้นมาจริงๆ

เวินหรวนหรวนค่อยๆลืมตามองหลี่หยุน เพียงแต่แววตานั้นเฉื่อยชามาก เธอแค่มองหลี่หยุนนิ่งๆ ไม่ขยับ ไม่พูดจา และไม่ได้แสดงอารมณ์ ไม่ได้ตอบสนองใดใด

หลี่หยุนถอนหายใจหนึ่งเฮือก เห็นสภาพของเวินหรวนหรวนแล้ว เธอก็รู้สึกเจ็บปวดใจเล็กน้อย แต่ตอนนี้ยังมีเรื่องสำคัญกว่า