ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 720

บทที่ 720 การตรวจดีเอ็นเอที่ทำให้เธอขวัญหนีดีฝ่อ (10)

“ตอนนั้น แม่หนูขอร้องให้ฉันช่วยเธอหนึ่งเรื่อง”เย่โป๋เหวินได้สติ พลางมองหน้าเวินลั่วฉิงอีกครั้ง เขาแอบถอนหายใจหนึ่งครั้ง

“เรื่องอะไร？”ปกติเวินลั่วฉิงเป็นคนใจเย็น บัดนี้เห็นสีหน้าเขา เธอกลับอดถามหนึ่งประโยคไม่ได้

“แม่หนูอยากให้หนูกลับบ้านตระกูลเวิน เธอหวังว่าหลังเธอจากไป หนูจะสามารถใช้ชีวิตอยู่ในบ้านตระกูลเวิน อยู่แบบไร้กังวลเรื่องการกินการนอน”เย่โป๋เหวินพูดมาถึงตรงนี้ น้ำเสียงเพิ่มความหนักอึ้งเพิ่มขึ้นหลายส่วน “ตอนนั้นสิ่งที่แม่หนูปล่อยวางไม่ได้มากที่สุดก็คือหนู……”

“พ่อของฉันคือเวินจือฝาง ฉันกลับบ้านตระกูลเวินก็เป็นเรื่องปกติ”เวินลั่วฉิงรีบรับหนึ่งประโยค ตามหลักแล้ว สถานการณ์อย่างนั้น คุณแม่ให้เธอกลับบ้านตระกูลเวินก็ถือเป็นเรื่องปกติ และสมเหตุสมผล

แต่ทำไมแม่ของเธอต้องหาเย่โป๋เหวินให้ช่วยด้วย？

เย่โป๋เหวินบอกว่าเป็นครั้งแรกที่แม่ติดต่อเขาเอง？

“แต่หนูไม่ใช่ลูกสาวของเวินจีหยัน แม่หนูก็รู้ เธอรู้ตั้งนานแล้ว ดังนั้นเธอจึงติดต่อหาฉัน”ในอดีต เย่โป๋เหวินเคยรับปากเธอว่าไม่บอกเรื่องนี้ให้ใครทราบ รวมทั้งเวินลั่วฉิงด้วย แต่วันนี้เขากลับไม่พูดไม่ได้

ร่างกายเวินลั่วฉิงแข็งค้างอย่างเห็นได้ชัด ดวงตาเธอหรี่ขึ้นอีกครั้ง แต่เธอไม่ได้พูดอะไร เธออยากฟังเย่โป๋เหวินพูดจบ

ข้อมูลเช่นนี้ สำหรับเธอแล้วมันคาดไม่ถึงและกะทันหันมากๆ

“ตอนนั้นคุณปู่เวินตรวจดีเอ็นเอ ฉันไปทำตุกติก ให้คนเอาเลือดของเวินหรวนหรวนมาเปลี่ยนเลือดของหนู”เย่โป๋เหวินมองหน้าเธอ หลังลังเลสักพัก จากนั้นในที่สุดก็พูดความจริงในอดีตออกมา“อันนี้คือความต้องการของแม่หนู”

อันที่จริงเขาไม่อยากทำอย่างนั้นเลย ไม่อยากเลยสักนิด เขาไม่อยากให้เวินลั่วฉิงกลับบ้านตระกูลเวินเลยสักนิด

แต่มันคือการตัดสินใจของเธอ ดังนั้นสุดท้ายเขาก็ได้แต่รับปากเธอ

เขาก็รู้ว่าตอนนั้นเป็นวิธีที่ดีที่สุดสำหรับเวินลั่วฉิง คือการปกป้องของแม่ที่มีต่อลูกครั้งสุดท้าย

เวินลั่วฉิงมองหน้าเขา จ้องมองเขาแบบไม่ละสายตา ราวกับอยากมองทะลุเข้าไปภายในจิตใจของเขา เธอไม่เชื่อเรื่องอย่างนี้ ไม่ยินดีเชื่อ

“ฉันไม่ได้หลอกหนู ถ้าหนูไม่เชื่อ หนูไปตรวจดีเอ็นเอกับคุณปู่เวินอีกครั้งก็ได้”เย่โป๋เหวินดูออกว่าเธอไม่เชื่อ อันที่จริงเธออยากพิสูจน์เรื่องนี้นั้นง่ายมาก

ได้ยินคำพูดของเขา ร่างกายเวินลั่วฉิงพลันสั่นระริก“ได้ ฉันจะตรวจให้ชัดเจน”

เวินลั่วฉิงพูดประโยคนี้จบก็หันหลังคิดจะจากไป หากวันนี้เย่โป๋เหวินนัดเธอด้วยเรื่องนี้ เช่นนั้นเรื่องก็คุยกันเสร็จแล้ว เธอจึงออกไปได้

“ฉิงฉิง ฉันยังพูดไม่จบ”แต่เย่โป๋เหวินเรียกเธออีกครั้ง ครั้งนี้เขาเรียกฉิงฉิงโดยตรง น้ำเสียงในคำว่า ฉิงฉิง มันมีอารมณ์ซับซ้อนมากมาย……

“ฉันคิดว่า ฉันกับคุณเย่ไม่มีอะไรให้คุยกันแล้ว”สีหน้าเวินลั่วฉิงเคร่งขรึมขึ้น น้ำเสียงมีความเย็นเยียบหลายส่วน

“ฉิงฉิง ฟังฉันให้จบก่อน เรื่องนี้สำคัญมาก สำคัญมาก”บัดนี้น้ำเสียงของเย่โป๋เหวินมีความอ่อนโยนหลายส่วน

แต่ความอ่อนโยนอย่างนี้ เวินลั่วฉิงฟังแล้วรู้สึกเหมือนกรวยน้ำแข็งเวกเตอร์ที่ทิ่มแทงเข้าหูจนเหน็บหนาว

เวินลั่วฉิงรู้ว่าบางเรื่องคิดจะหลบหนีก็ไร้ประโยชน์ อันที่จริง เธอเจอปัญหาก็ไม่เคยหนีมาก่อน วันนี้เธอเป็นอะไรไป？เป็นอะไร？

หรือเธอไม่มีความกล้าแม้แต่จะฟังเย่โป๋เหวินพูดให้จบ？

เวินลั่วฉิงหยุดเดิน หันหน้ากลับไปมองเย่โป๋เหวินอีกครั้ง เวลานี้ใบหน้าของเธอกลับมาสงบเหมือนปกติอีกครั้ง “คุณเย่ยังมีอะไรอีกเชิญพูดเลย”