ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 722

บทที่ 722 การตรวจดีเอ็นเอที่ทำให้เธอขวัญหนีดีฝ่อ (12)

“ฉันกับคุณเย่ไม่มีอะไรน่าคุยกันอีก”เวินลั่วฉิงตอบหนึ่งประโยคอย่างราบเรียบแบบไม่หันกลับมา เท้าของเธอแทบไม่ได้หยุดเดินเลย

“ฉิงฉิง ถ้าฉันเป็นพ่อแท้ๆของหนู หนูก็จะปฏิบัติต่อฉันอย่างนี้เหรอ？”เย่โป๋เหวินกล่าวหนึ่งประโยคอย่างรีบร้อน

“เย่ซือเฉินเป็นลูกชายแท้ๆของคุณใช่หรือเปล่า？แล้วคุณปฏิบัติต่อเขาอย่างไร？”ครั้งนี้ เวินลั่วฉิงหยุดเดิน แต่เธอไม่ได้หันกลับไป มุมปากเผยความเย้ยหยันหลายส่วน

ก่อนหน้านี้ถึงแม้เธอไม่ได้สืบต่ออย่างจริงๆจังๆ แต่เธอก็สืบได้เบาะแสเล็กน้อย เธอรู้ว่าเป็นเวลาหลายปีแล้วที่เย่โป๋เหวินไม่เคยถามไถ่สารทุกข์สุขดิบของเย่ซือเฉินเลย ไม่เคยสนใจเลยสักนิด

คำว่าพ่อ เย่ซือเฉินมียังสู้ไม่มีเสียจะดีกว่าเลย！！

เย่โป๋เหวินชะงัก กะพริบตาเร็วๆ เขาโดนโต้กลับแบบไม่มีคำจะตอบ

เวินลั่วฉิงจับที่จับประตู ตอนแรกเธออยากออกไปเลย แต่ทันใดนั้นเธอนึกถึงการตอบสนองของโจรลักพาตัวตอนอยู่ในสถานีตำรวจ

เย่โป๋เหวินรู้สึกแม่ของเธอ อีกทั้งระหว่างพวกเขายังเกิดเรื่องไม่ธรรมดาอย่างนั้น เย่โป๋เหวินจะรู้อะไรบ้างหรือเปล่า？

“แม่ของฉันเคยถูกลักพาตัวหรือเปล่า？”ตอนที่เวินลั่วฉิงถามก็หันกลับไปกะทันหัน แล้วมองหน้าเย่โป๋เหวิน

เดิมทีเย่โป๋เหวินมีสีหน้าร้อนรนและกังวล เมื่อได้ยินคำพูดของเวินลั่วฉิง สีหน้าทั้งหมดของเขาก็แข็งค้าง เขาเบิกตากว้างกะทันหันแล้วจ้องมองเวินลั่วฉิงอยู่อย่างนั้น

เวินลั่วฉิงมองดวงตาเบิกกว้างของเขาออกมาว่าความตกตะลึงและกระสับกระส่าย อีกทั้งยังมีการโทษตัวเอง สุดท้ายเป็นอารมณ์ที่แม้แต่เวินลั่วฉิงก็อ่านใจไม่ออก

อารมณ์ในแววตาของเขาซับซ้อนมาก แต่กลับเพียงพอที่จะแสดงว่า เขารู้เรื่องนี้ ยิ่งไปกว่านั้นเรื่องนี้อาจเกี่ยวข้องกับเขาด้วย

“คุณรู้เรื่องนี้？”เดิมทีเวินลั่วฉิงก็หยั่งเชิงดู ไม่ได้ตั้งความหวังไว้สูงมาก แต่เมื่อเห็นการตอบสนองของเย่โป๋เหวิน ดวงตาของเธอก็หรี่ขึ้นโดยพลัน

“ไม่รู้ ฉันไม่รู้”เย่โป๋เหวินได้สติก็พยายามปกปิดอารมณ์ทางใบหน้าอย่างสุดความสามารถ แต่เห็นได้ชัดว่ายิ่งเกิดความโกลาหลอลหม่าน

เวินลั่วฉิงเก็บการตอบสนองทุกอย่างของเขาไว้ในสายตา ดังนั้นคำพูดของเขาไม่สำคัญเลย เพราะในใจเวินลั่วฉิงได้คำตอบแล้ว

“สุดท้ายแม่ฉันไม่ถูกทำร้าย ใช่ไหม？”เวินลั่วฉิงหรี่ตาเล็กน้อยมองเขา ทันใดนั้นก็ถามขึ้นมาอีกหนึ่งประโยค ซึ่งคำนี้เปลี่ยนประเด็นไปไกลมาก

และผลที่เธอวิเคราะห์จากการตอบสนองของโจรลักพาตัว แต่ยังไงเสียก็ยังเป็นเพียงการวิเคราะห์ หากเย่โป๋เหวินรู้เรื่องนี้ คงรู้ผลสุดท้ายเป็นอย่างดี

ตอนนี้เธอต้องการคำตอบที่แน่ใจจากปากของเย่โป๋เหวิน

“ใช่ ใช่ ไม่มี……”เห็นได้ชัดว่าเย่โป๋เหวินคาดไม่ถึงว่าเวินลั่วฉิงจะถามเช่นนี้ จึงตั้งตัวไม่ทัน เผลอพยักหน้าตอบไปด้วยจิตใต้สำนึก

วินาทีนี้สีหน้าของเขาเจือความโชคดีไว้นิดหน่อย แต่กลับมีความหนักอึ้งเจือไว้มากกว่า

ใช่ตอนนั้นแม่ของเธอไม่ได้ถูกทำร้าย เพราะเขาช่วยแม่เธอออกมาได้ แต่……

เวินลั่วฉิงขมวดคิ้วเล็กน้อย เธอเห็นอารมณ์ที่แปรปรวนของเย่โป๋เหวินในขณะนี้ สิ่งที่เขารู้สึกโชคดีคงเพราะแม่เธอไม่ได้ถูกทำร้าย

ในเมื่อแม่ไม่ได้ถูกทำร้าย แล้วเขารู้สึกหนักอึ้งเพราะเหตุใด？

เวินลั่วฉิงรู้สึกว่าเรื่องนี้ซับซ้อนกว่าที่เธอได้คาดการณ์ไว้เสียอีก