ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 730

บทที่ 730 คุณชายสามเย่รู้จนได้ (2)

เย่ซือเฉินได้ยินพลันขมวดคิ้วแน่นเป็นปม ถึงแม้ตลอดหลายปีมานี้เขากับเย่โป๋เหวินจะไม่ค่อยคุยกันมากนัก ถึงแม้จะมีโทรศัพท์ขวางกั้น แต่เขายังคงฟังเสียงออก น่าจะฟังไม่ผิด……

แต่ความหมายของคู่สายสนทนาทำให้เขาไม่กล้าเชื่อว่าเป็นเย่โป๋เหวิน

เย่โป๋เหวินกับเวินลั่วฉิง？เป็นไปได้ยังไง？

“เห้อ คิดไม่ถึงว่าจะดีใจเปล่าๆ”เย่โป๋เหวินไม่ได้ยินเสียง แต่ไม่ค่อยใส่ใจมากนัก ซึ่งเขาคิดว่าบางครั้งเขาก็จะพูดออกมา

ได้ยินคำว่าดีใจเปล่าๆ ดวงตาที่หรี่ขึ้นเล็กน้อยของเย่ซือเฉินก็ยิ่งเคร่งขรึมอย่างชัดเจน

เย่ซือเฉินขยับมุมปาก ยังคงไม่พูดอะไร เขาเอามือถือของตัวเองออกมา แล้วเห็นมีข้อความเข้าหลายฉบับ

ซึ่งเป็นข้อความที่เขาให้คนไปสืบเมื่อวาน เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายสืบได้ความแล้ว ตอนที่ข้อความเข้าเขาก็ไม่ได้ยินเสียง แน่นอน ถึงจะได้ยินตอนนั้นเขาก็ไม่มีเวลาอ่าน

คนนั้นตอบข้อความให้เขาอย่างกะทัดรัด บอกว่าเมื่อวานเย่โป๋เหวินนัดเจอเวินลั่วฉิง เวินลั่วฉิงไปตามนัด ดังนั้น……

“ฉิงฉิง ฉันจะกลับไปที่ศูนย์พักฟื้นแล้ว พวกเราเจอหน้ากันอีกได้ไหม？”อีกฝั่งหนึ่งของสาย เย่โป๋เหวินลังเลสักพัก เสียงที่ต่ำเล็กน้อยปนการหยั่งเชิงและการรอคอยที่ตั้งความหวัง

ได้ยินคำว่ากลับศูนย์พักฟื้น ร่างกายเย่ซือเฉินก็แข็งค้าง วินาทีนี้เขาแน่ใจแล้วว่าอีกฝ่ายคือเย่โป๋เหวิน

เย่โป๋เหวินพ่อของเขา

เมื่อกี้พ่อของเขาพูดว่าอะไรนะ？บอกว่าเวินลั่วฉิงไม่ใช่ลูกสาวเขา ยังบอกว่าเขาแอบดีใจเปล่าๆ？

เขาดีใจอะไร？

เย่โป๋เหวินพึ่งกลับมาได้ไม่กี่วัน ถึงขั้นนัดเจอเวินลั่วฉิง ถ้างั้นคงรู้ความสัมพันธ์ของเขากับเวินลั่วฉิงแน่ๆ

ดังนั้น เย่โป๋เหวินคิดว่าเวินลั่วฉิงคือลูกสาวเขาเลยดีใจ？

ดีใจ？คิก เย่โป๋เหวินเป็นพ่อที่ดีมากเลย

“ฉิงฉิง ได้ไหม？”ฝ่ายเย่โป๋เหวินไม่ได้ยินเสียงตอบ จึงรู้สึกแปลกใจ อดถามหนึ่งประโยคไม่ได้

“ไม่ได้”มุมปากเย่ซือเฉินขยับเล็กน้อย คำพูดเย็นเยียบส่งออกมาทีละคำ บัดนี้ดวงตาเย่ซือเฉินเย็นยะเยือกถึงขีดสุด แม้นกั้นไว้ด้วยสายโทรศัพท์ แต่ก็ยังคงได้ยินเสียงเย็นซ่าทะลุถึงใจ

เขาพูดว่าไม่ได้！！

อย่างไม่มีสิทธิ์ให้เจรจาต่อรอง！！

“คุณไม่ใช่ฉิงฉิง คุณเป็นใคร？”เย่โป๋เหวินได้ยินเสียงของผู้ชายก็อึ้งทันที น้ำเสียงมีความตกตะลึงหลายส่วน

เห็นได้ชัดว่าเขาฟังเสียงเย่ซือเฉินไม่ออก

ริมฝีปากเย็นแข็งของเย่ซือเฉินเพิ่มความเย้ยหยันขึ้นหลายส่วน คิก น่าขัน พ่อเขาฟังเสียงของเขาไม่ออก

ช่างเป็นพ่อบังเกิดเกล้าของเขาโดยแท้

“ฉิงฉิงล่ะ ฉิงฉิงอยู่ไหน？”เย่โป๋เหวินได้สติรีบถามโดยเร็ว ซึ่งน้ำเสียงมีความกังวลและเป็นห่วง

เย่ซือเฉินสามารถได้ยินอย่างชัดเจนผ่านสายโทรศัพท์ มุมปากเย่ซือเฉินเพิ่มความเย้ยหยันขึ้น

ยี่สิบปีมานี้ เย่โป๋เหวินไม่เคยใส่ใจกับเรื่องของเขาเลย ไม่เคยสนใจเขาเลย เขาคิดว่าเย่โป๋เหวินสนใจคนไม่เป็นเสียแล้ว ตอนนี้เห็นทีคงไม่ใช่