ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 799

หลินเป้ยสบตาถังหลินก็รู้สึกใจสั่นนิดๆ พี่ชายเคยบอกว่าผู้ชายคนนี้เก่งกาจมาก สูสีพอๆกับเย่ซือเฉินเลย

สายตาของเขาน่ากลัวมากเลย

ซึ่งในขณะนี้ มีเสียงเคาะประตูส่งเข้ามาอีกครั้ง

แววตาเย็นเยียบของถังหลินละสายตาจากไป ก่อนจะเดินไปเปิดประตู

พนักงานส่งข้าวเช้ามา ซึ่งข้าวเช้าโอชะมาก แต่จะเน้นไปในทางรสจืดเป็นพิเศษ

พนักงานยังเอายาแก้หวัดมาสองห่ออีกด้วย

ไม่ชมไม่ได้แล้วว่าถังหลินจัดเตรียมรายละเอียดยิบย่อยได้ดีเยี่ยมไปเลย！

“คุณถัง อันนี้คือยาแก้หวัดที่คุณต้องการค่ะ”พนักงานเอายามาวางเป็นพิเศษ คำพูดนี้ถึงแม้จะพูดกับถังหลิน แต่กลับพูดให้เจ้าชายน้อยฟัง

เจ้าชายน้อยได้ยินคำพูดของพนักงานพลันกะพริบตาแวววับ ถังหลินยังเตรียมยาให้เขาด้วยหรือนี่？

“อืม คุณออกไปได้”ถังหลินหยิบยามาดู จากนั้นก็วางกลับไปอีกครั้ง

พนักงานก็ออกไปอย่างรวดเร็ว

“ลุกมากินข้าวเช้าแล้วกินยาซะ”หลังจากพนักงานออกไป ถังหลินมองไปยังเจ้าชายน้อยอีกครั้ง ครั้งน้ำเสียงแข็งกระด้างกว่าเมื่อกี้มาก

เจ้าชายน้อยมองยาบนโต๊ะ มุมปากก็กระตุกแรงๆ เขาไม่กินยาไม่ได้เหรอ？

“ฉันแค่เป็นหวัดนิดหน่อย ไม่ต้องกินยา”หลินเป้ยดูยาบนโต๊ะ หัวใจของเขาก็มีแต่คำปฏิเสธ ปกติเขาเป็นคนเกลียดการทานยาอยู่แล้ว ตอนนี้ยิ่งไม่อยากทานหนักกว่าเก่าอีก

“เป็นหวัดนิดเดียวแล้วจำเป็นต้องนอนอยู่บนเตียงไม่ลุกขึ้นไหม？”ถังหลินได้ยินคำพูดของเขา แววตาก็เคร่งขรึมขึ้นอีกเล็กน้อยในเมื่อแค่เป็นหวัดนิดหน่อย แล้วจำเป็นต้องนอนอยู่บนเตียงไหม？แม้แต่งานก็ไม่ไปทำ？

ผู้หญิงยังไม่อ่อนแอเท่าเขาเลย！

หลินเป้ย：“……”

มันเป็นเรื่องของเขา ถังหลินที่เป็นคนนอกมายุ่งอะไรกัน？

อีกทั้งเขายังเป็นเจ้าชายน้อยแห่งประเทศDอีกด้วย เป็นแขกสูงศักดิ์ของพวกเขา แต่ถังหลินกลับมีท่าทางเช่นนี้กับเขา？

“เรื่องของฉัน คุณไม่ต้องยุ่ง？”บัดนี้หลินเป้ยรู้สึกกลัดกลุ้มใจ ท่าทางถังหลินแย่มาก เขาก็ไม่จำเป็นต้องเกรงใจถังหลินเช่นกัน

ถังหลินมองเขาอยู่อย่างนั้น มุมปากเม้มขึ้นเล็กน้อย แต่ไม่ได้พูดอะไร

“คุณ ทำไมคุณถึงมองฉันอย่างนั้น？”เมื่อสบตากับถังหลินหลินเป้ยไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดจึงรู้สึกกลัวอย่างแปลกประหลาด พร้อมกับตัวสั่นเล็กน้อย

“คุณเป็นผู้ชายหรือเปล่า？”ถังหลินขมวดคิ้วเล็กน้อย จากนั้นก็ค่อยๆเอ่ยปากพูด เขามองไปยังแววตาของหลินเป้ยคล้ายกับมีอารมณ์อื่นแอบแฝงอย่างเลือนรางด้วย

“ คุณ คุณหมายความว่าไง？”หลินเป้ยได้ยินก็ราวกับลูกแมวโดนเหยียบหาง อารมณ์เสียทันทีจนเกือบกระโดดลุกขึ้นมาจากเตียง

เพียงแต่วินาทีสุดท้าย หลินเป้ยยังคงอดกลั้นความรู้สึกไว้

“ฉันเป็นผู้ชายอยู่แล้ว จริงแท้แน่นอน”หลินเป้ยยืดตัวตรง จากนั้นก็รู้ตัวว่าตอนนี้เขาอยู่ใต้ผ้าห่ม ถึงแม้เขาจะยืดตัวตรงเพียงใด ถังหลินก็มองไม่เห็นอยู่ดี

“อ่อนแอกว่าผู้หญิงอีก คุณยังมีหน้าตบอกบอกว่าตนเป็นผู้ชายอีกหรือ”มุมปากถังหลินกระตุก ซึ่งมุมปากเผยรอยยิ้มคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้มออกมา ดูแล้วเหมือนจะมีความล้อเลียนหลายส่วน

“ถังหลิน คุณอย่ามาข่มเหงฉันนะ”ใบหน้าหลินเป้ยแดงก่ำเล็กน้อย ดูแล้วเหมือนโกรธจนหน้าแดงอย่างไรอย่างนั้น

“อย่างคุณนี่นะ ยังต้องให้ผมข่มเหงอีกหรือ？”ถังหลินขมวดคิ้วเล็กน้อย ฟังน้ำเสียงแล้วยิ่งทำให้โมโหมากขึ้น

หลินเป้ย：“……”