ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 842

“อันนี้เป็นเคสหกปีก่อน ตอนนั้นผมเป็นหมอให้การรักษาจริงๆครับ แต่เวลาผ่านไปนานขนาดนั้น คงจำทุกอย่างไม่ได้หรอกครับ

ไม่ทราบว่าประธานเย่ต้องการถามด้านไหนครับ？”ผู้อำนวยการลู่ขมวดคิ้วเล็กน้อย มีความสอพลอน้อยลง เพิ่มความจริงจังขึ้นมาหลายส่วน

ผู้อำนวยการลู่ไม่ได้บ่ายเบี่ยง ไม่ได้กล่าวกับเย่ซือเฉินในเรื่องที่ไม่อาจรั่วไหลข้อมูลคนไข้ได้

เพราะการบ่ายเบี่ยงต่อหน้าเย่ซือเฉินนั้นเท่ากับเป็นเรื่องเท็จ ดังนั้นคำตอบของเขาจึงพอดิบพอดีเป็นอย่างมาก

เย่ซือเฉินหลุบตาลง มองเอกสารในมือของผู้อำนวยการลู่ มุมปากที่ยกโค้งขึ้นลดลงไปกว่าครึ่ง ชั่วขณะนี้ไม่ได้พูดจาไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่

ยามนี้เขาเงียบงันมาก แต่ถึงจะเงียบเพียงนี้ แต่ก็ทำให้คนไม่อาจละเลยการมีตัวตนอยู่ของเขา ในทางกลับกัน ยิ่งทำให้คนหายใจติดขัดมากขึ้น

“ประธานเย่？”ตอนแรกผู้อำนวยการลู่ก็ไม่กล้ารบกวนเขา แต่เห็นเขาใช้ความคิดแบบไม่พูดจา จึงอดขานเรียกหนึ่งประโยคไม่ได้

“ตอนนั้นเธอบาดเจ็บบริเวณท้อง ผู้อำนวยการลู่รู้ไหมว่าเธอบาดเจ็บได้อย่างไร？”เย่ซือเฉินเงยหน้าไปมอง ซึ่งแววตามืดทะมึนและเย็นเยียบ ทำให้คนยิ่งรู้สึกขนลุกขนพองเพิ่มขึ้นหลายส่วน

แววตานี้เย็นมาก น่ากลัวมาก！

ผู้อำนวยการลู่สบตาเขา จนราวกับตกใจกลัว ร่างกายแข็งทื่อ จากนั้นก็ต้องกลืนน้ำลาย สีหน้าเผยความระมัดระวังหลายส่วน：“ผมจำได้ว่าตอนนั้นคุณปู่เวินเป็นคนส่งคุณเวินมาด้วยตัวเอง เพราะผมกับคุณปู่เวินรู้จักกัน ดังนั้นคุณปู่เวินจึงให้ผมรับไว้เป็นคนไข้ ดังนั้นผมจำเหตุการณ์ตอนนั้นได้ในระดับดี แต่คุณปู่เวินไม่เคยเอ่ยถึงสาเหตุการบาดเจ็บของคุณเวินเลยสักคำ เห็นได้ชัดว่าต้องการปิดบังครับ ผมก็ถามมากไม่ได้ครับ……”

เขาหยุดพูดพร้อมกับมองเย่ซือเฉิน เห็นเย่ซือเฉินเม้มปากไม่มีทีท่าจะพูด และแววตาของเย่ซือเฉินในตอนนี้เย็นชาจนน่าหวาดหวั่นกว่าเดิม

เขาแอบถอนหายใจ ก่อนจะกล่าวต่อไปว่า：“ผมคิดว่าตอนนั้นท้องของคุณเวินถูกซ้อมอย่างหนักครับ”

“ถูกซ้อมหนักยังไง？”สีหน้าเย่ซือเฉินเคร่งขรึม แววตาที่เย็นเยียบอยู่แล้วได้กลายเป็นเย็นแข็งถึงขีดสุดในชั่วพริบตา

ถูกซ้อมอย่างหนัก？อยู่ดีๆทำไมถึงถูกซ้อมได้？

หกปีก่อน？ตอนนั้นเธอเพิ่งเข้าไปอยู่ในบ้านตระกูลเวินไม่นาน

ตอนนั้นคนตระกูลเวินคงกดขี่ข่มเหงเธออยู่ทุกวี่ทุกวัน

เป็นฝีมือของคนตระกูลเวินหรือเปล่า？

เย่ซือเฉินนึกถึงภาพพวกนี้ ไอเย็นยะเยือกรอบกายได้กระจายไปทั่ว ทันใดนั้นอุณหภูมิในห้องทำงานลดลงหลายองศา

ผู้อำนวยการลู่เห็นท่าทางเขาเช่นนี้ ร่างกายพลันสั่นสะท้านไม่รู้ว่าเพราะตกใจกลัวหรือเพราะหนาวเย็นกันแน่

ครั้งนี้ผู้อำนวยการลู่ไม่ได้ตอบ เห็นได้ชัดว่ามีความลังเลเล็กน้อย

เย่ซือเฉินไม่ได้เร่งรัดเขา เพียงแต่ใช้สายตาเย็นเยียบมองเขา โดยที่ไม่พูดไม่ขยับเขยื้อน แต่อานุภาพนั้นเต็มสิบเช่นเดิม

มีไม่กี่คนที่ต้านทานการจ้องของเย่ซือเฉินเช่นนี้ได้

มือของผู้อำนวยการลู่สั่นสะท้านยิ่งขึ้น หัวผากมีเหงื่อซึมออกมาเป็นชั้น บัดนี้เห็นได้ชัดว่าเขาทั้งเครียดทั้งกลัว

เขายกมือเช็ดเหงื่อ ไม่อาจทานทนสายตาของเย่ซือเฉินได้ สุดท้ายจึงเอ่ยปากพูดว่า：“อาการบาดเจ็บอย่างสาหัสเกิดจากสิ่งของ ผมจำได้ว่านอกจากคุณเวินจะบาดเจ็บบริเวณท้องแล้ว ส่วนอื่นของร่างกายยังมีรอยแผลอีกด้วย และวิเคราะห์จากรอยแผลก็รู้ว่าไม่ได้เกิดจากการถูกทำร้ายแค่ครั้งเดียวครับ”

ไม่ใช่ครั้งเดียว งั้นก็คือสองครั้ง สามครั้ง หรืออาจมากกว่านั้น

คำพูดของผู้อำนวยการลู่นั้นถือว่าชัดเจนมากแล้ว