ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 889

“ถึงแม้ว่าเธอจะไม่พูด ฉันก็พอจะเดาแผนการของเธอออก เวลาอย่างนี้ก็คงต้องหาผู้หญิงสักคนมาสวมรอยเป็นลูกสาวของหัวหน้า ขอแค่หัวหน้าน้อยช่วยเหลือ มีหลักฐานการตรวจดีเอ็นเอก็พอ ดังนั้นแผนการอย่างนี้ใครก็คิดได้ทั้งนั้นแหละ มีหรือไม่มีเธอก็ไม่ต่างกัน ฉะนั้นฉันจะบอกเธอไว้นะ อย่าคิดว่าตัวเองสำคัญเกินไป” เดิมทีเจิ้งฉงเป็นคนขี้ระแวงอยู่แล้ว ตอนนี้ไป๋หยิงอยากจะไปพบหัวหน้าน้อยขึ้นมา เลยทำให้เขาโกรธ

เขารู้ดีอยู่แล้วว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ได้เชื่องนักหรอก แต่เมื่อก่อนก็ยังถือว่าเธออยู่ในโอวาท ตอนนี้เธอกลับคิดจะข้ามหน้าข้ามตาเขาไปพบกับหัวหน้าน้อย?

“ใช่ นายพูดถูก แผนการแบบนี้ใครก็เดาได้ การตรวจดีเอ็นเอเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด แต่ก็มีจุดที่สำคัญกว่านั้นอยู่เล็กน้อย คือต้องทำให้หัวหน้ายอมรับด้วยใจของเขาด้วย” ไป๋หยิงรู้ว่าเจิ้งฉงโกรธแล้ว แต่เธอไม่ได้กังวลเลย เพราะเธอมีแผนเตรียมรับมือไว้พร้อมแล้ว เรื่องนี้มีเพียงเท่านั้นที่จะทำมันได้อย่างสมบูรณ์แบบ

“หมายความว่าไง?” เจิ้งฉงอึ้งไปเล็กน้อย แล้วหรี่ตามองเธอ : “การยอมรับจากหัวหน้า?”

เจิ้งฉงรู้ว่าไป๋หยิงฉลาดมาก แผนการทุกครั้งของเธอสำเร็จลุล่วงด้วยดี และที่สำคัญรายละเอียดทุกอย่างจัดการได้เป็นอย่างดี บางครั้งจะทำสำเร็จหรือไม่นั้นสิ่งสำคัญก็ขึ้นอยู่กับรายละเอียกเล็กน้อยพวกนั้นเหมือนกัน

รายละเอียดเล็กน้อยแบบนี้คนมากมายมักจะคิดไม่ถึง แต่ไป๋หยิงกลับคิดได้เสมอ และนี่คือเหตุผลที่เจิ้งฉงซักถามเธอ

เจิ้งฉงรู้อยู่แล้วว่าการยอมรับของหัวหน้านั้นเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด ถึงขนาดที่อาจจะสำคัญกว่าผลตรวจดีเอ็นเอเลยก็ว่าได้

“ใช่ การยอมรับของหัวหน้า” ไป๋หยิงมองเขา ใบหน้าเผยรอยยิ้มที่ดูมั่นใจออกมา : “ถ้าหากในใจของหัวหน้าเองไม่ยอมรับ ต่อให้มีผลตรวจดีเอ็นเอ ถึงตอนนั้นก็อาจจะเกิดปัญหาขึ้นมาได้”

“อยากได้การยอมรับจากหัวหน้าไม่ได้ง่ายดายขนาดนั้น” ถึงแม้เจิ้งฉงไม่เคยเจอกับหัวหน้าองค์กรโกสต์ซิตี้มาก่อน แต่เขาก็รู้ดีว่าหัวหน้าเป็นคนที่เก่งกาจมากคนหนึ่ง ไม่มีทางที่จะหลอกลวงเขาได้ง่าย ๆ

“ฉันสามารถรับประกันได้เลยว่าเมื่อถึงเวลานั้นจะสามารถได้การยอมรับจากหัวหน้า” ไป๋หยิงมีไพ่ตายอยู่ ดังนั้นเธอจึงไม่กังวลเลยสักนิด

“เธอมีไพ่ตายอะไรในมือ?” เจิ้งฉงสามารถมาอยู่ในจุดนี้ได้ ต้องไม่โง่แน่นอน เขาฟังแล้วก็เข้าใจความหมายของไป๋หยิงได้ดี

ผู้หญิงคนนี้ต้องมีไพ่ตายอยู่ในมือแน่นอน ไม่อย่างนั้นเธอไม่มีทางมั่นใจขนาดนี้หรอก

เจิ้งฉงเม้มปากเล็กน้อย แล้วมองไปที่เธอ เขาเงียบไปทันที ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

“ที่จริงนายไม่ต้องระแวงฉันเลยสักนิด เรื่องนี้พวกเราต่างก็ได้ผลประโยชน์ร่วมกัน จะสำเร็จก็สำเร็จด้วยกัน จะตกม้าตายก็ตายไปด้วยกัน ไม่เพียงแค่นายกับฉัน ขอแค่หัวหน้าน้อยยอมร่วมมือ ต่อจากนี้ก็ถือว่าเขาลงเรือลำเดียวกับพวกเราแล้ว” ไป๋หยิงรู้ว่าเจิ้งฉงไม่เชื่อใจเธอ ดังนั้น ตอนนี้เธอจำเป็นต้องพูดหว่านล้อมเจิ้งฉง

ถึงแม้เธอจะมีแผนของตัวเองอยู่แล้ว แต่ตอนนี้จะให้เจิ้งฉงรู้ไม่ได้เด็ดขาด และจะให้หัวหน้าน้อยรู้ไม่ได้เหมือนกัน

“ทางที่ดีเธออย่าคิดตุกติกแล้วกัน ไม่อย่างนั้น ฉันไม่ปล่อยเธอไว้เด็ดขาด” เจิ้งฉงมองเธอด้วยสีหน้าโหดเหี้ยม : “เธออยู่กับฉันมานานขนาดนี้ เธอรู้ดีอยู่แล้วว่าฉันจะจัดการยังไง”

“ฉันจะคิดตุกติกอะไรได้ล่ะ นายเป็นผู้ชายของฉันนะ เป็นที่พึ่งของฉัน ฉันยังต้องพึ่งพานายให้ช่วยแก้แค้น” ไป๋หยิงรู้ว่าเธอพูดหว่านล้อมเจิ้งฉงได้สำเร็จแล้ว แผนการของเธอสำเร็จไปขั้นหนึ่งแล้ว

ได้ฟังที่เธอพูด ดวงตาของเจิ้งฉงก็เป็นประกายเล็กน้อย : “ก็ดี ฉันจะพาเธอไปพบหัวหน้าน้อย”

เจิ้งฉงรู้สึกว่าก่อนหน้าเขาขี้ระแวงมากเกินไป ถึงแม้ผู้หญิงคนนี้จะฉลาด แต่ยังไงก็เป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่ง หลายปีที่ผ่านมาผู้หญิงคนนี้ต้องคอยพึ่งพาเขาทั้งนั้น ถ้าหากไม่มีเขา เธอก็ทำอะไรได้หรอก

ขอแค่เธอยังคิดจะให้เขาช่วยแก้แค้น เขาก็ไม่ต้องกังวลว่าเธอจะหักหลังเขาแล้ว