ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 923

เมื่อคุณชายสามเย่วางสายไป ก็ใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง มาถึงHill Hotel

เขาจอดรถไว้ที่ลานจอดรถใต้ดิน จากนั้นเขาก็ตรงขึ้นไปยังชั้นที่ 29

ตอนนี้ ภายในห้อง 2908 เวินลั่วฉิงกำลังจ้องไปที่คอมพิวเตอร์ด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึมเล็กน้อย

“ในที่สุดก็คืบหน้าบ้างแล้ว” คนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เวินลั่วฉิงถอดหูฟังออก ถอดแว่นตาออก แล้วถอนหายใจออกมาแรง ๆ : “แต่ว่า นี่ยังไม่เพียงพอ ยังต้องทำต่อไป”

“อืม” เวินลั่วฉิงตอบรับเสียงขรึม มีแค่พวกนี้ ยังไงก็ไม่เพียงพอแน่นอน

“นั่งเครื่องบินมาครึ่งวัน แล้วยังต้องมาหาข้อมูลในคอมพิวเตอร์อีกหลายชั่วโมง ฉันปวดเมื่อยเอวไปหมดแล้ว ฉันจะไปอาบน้ำก่อนนะ” คนนั้นลุกขึ้น แล้วบิดขี้เกียจ

“อืม ไปเถอะ” สายตาของเวินลั่วฉิงยังคงจับจ้องไปที่คอมพิวเตอร์ เพื่อหาข้อมูลสำคัญบางอย่าง

คนนั้นหยิบชุดนอนออกมา ขณะที่เดินผ่านเวินลั่วฉิง ก็หยุดเดิน แล้วมองไปทางเวินลั่วฉิง จากนั้นก็ยิ้มแล้วพูดว่า : “เธอก็ยุ่งมาทั้งวัน ไม่เหนื่อยเหรอ? จะอาบน้ำด้วยกันไหม?”

เวินลั่วฉิงแหงนหน้าขึ้น แล้วมองกลับไป จากนั้นเลิกคิ้วขึ้น : “ถ้าหากไม่อยากไป ก็มาทำงานต่อ”

“นายทุนหน้าเลือด” คนนั้นเบ้ปากเล็กน้อย จากนั้นก็เข้าห้องน้ำไปอย่างรวดเร็ว

คนคนนั้นเข้าห้องน้ำไปได้ไม่นาน จู่ ๆ ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

เวินลั่วฉิงอ่านอย่างใจจดใจจ่อมากเกินไป ตั้งใจมากเกินไป เลยไม่ได้ยินเสียง หรืออาจจะได้ยินเสียงแล้ว แต่สมองไม่มีปฏิกิริยาตอบรับ

ฉะนั้น เวินลั่วฉิงจึงไม่กระดิกตัวแม้แต่น้อย

ด้านนอก คุณชายสามเย่เคาะประตูติดต่อกันหลายครั้ง แต่กลับไม่มีคนมาเปิดประตู แววตาเขาดูถมึงทึงอย่างเห็นได้ชัด

อะไรเนี่ย? แม้แต่ประตูก็ไม่มาเปิดเหรอ?

คุณชายสามเย่ออกแรงมากขึ้น แล้วเคาะประตูอีกสองสามครั้ง คุณชายสามเย่มั่นใจว่าเสียงดังอย่างนี้ ต่อให้คนด้านในนอนหลับไปแล้ว ก็คงถูกปลุกให้ตื่น

แต่ยังคงไม่มีใครมาเปิดประตู เสียงเคลื่อนไหวสักนิดก็ไม่มี

คุณสามชายเย่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ จากนั้นก็เคาะประตูต่อไปเรื่อย ๆ

ถ้ารู้อย่างนี้ ตอนเขาขึ้นมาน่าจะหยิบคีย์การ์ดห้องมาด้วยสักใบ จะได้เปิดเข้าไปเลย

เวินลั่วฉิงที่กำลังจดจ่ออยู่กับการหาข้อมูลในที่สุดก็หยุดหา เมื่อครู่เธอตั้งใจอ่านมากเกินไป และในห้องน้ำก็มีเสียงน้ำไหลดังออกมา ทำให้เธอไม่ได้ยินเสียงเคาะประตู

แต่ตอนนี้ประตูถูกเคาะดังขนาดนั้น ยังไงเวินลั่วฉิงก็ต้องได้ยิน

เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย เวลานี้แล้ว ใครมากันนะ?

ทั้งที่เธอแขวนป้ายห้ามรบกวนไว้ที่หน้าประตูห้องแล้ว ตามหลักแล้วไม่น่าจะมีคนมารบกวนเธอนี่นา

เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูดังไม่หยุด เวินลั่วฉิงก็ลุกขึ้น แล้วเดินไปที่ประตู

เธอไม่ได้เปิดประตูทันที แต่มองไปที่ตาแมว ตอนมองเห็นคนที่ยืนอยู่ด้านนอกนั้น เวินลั่วฉิงก็ตกตะลึงทันที

ทำไมถึงเป็นเขาล่ะ?

จู่ ๆ เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?

เกิดอะไรขึ้นเนี่ย?

เวินลั่วฉิงกำลังลังเล คุณชายสามเย่ที่อยู่ด้านนอกก็เริ่มเคาะประตูอีกครั้ง

เวินลั่วฉิงคิดว่าถ้าหากเธอไม่เปิดประตู เย่ซือเฉินจะพังประตูจนเป็นรูไหมเนี่ย?

เวินลั่วฉิงแอบถอนหายใจ แล้วเปิดประตู

แต่ว่า ก่อนหน้านี้ตอนที่เข้ามาในห้อง เธอได้ใส่โซ่ล็อกประตูเอาไว้ ถึงตอนนี้เปิดประตูแล้ว ก็เปิดแง้มเพียงนิดเดียวเท่านั้น

“นายมาได้ยังไง?” เวินลั่วฉิงไม่ได้คิดจะเปิดประตูออก เธอได้แต่มองคุณชายสามเย่อยู่อย่างนั้น

คุณชายสามเย่เห็นสถานการณ์ที่อยู่ตรงหน้า ก็ถอนหายใจฮึดฮัด ผู้หญิงคนนี้หมายความว่ายังไงเนี่ย?

ไม่อยากให้เขาเข้าไปงั้นเหรอ?