ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 991

ในที่สุดเสียงกระดิ่งในงานก็หยุดลง ทันใดนั้นทุกอย่างก็เงียบเป็นปกติ

ทุกคนที่อยู่ในห้องโถงต่างก็ยังมึนงงไม่ได้สติกันอยู่ ยังไม่ค่อยแน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

“เอ๊ะ? ทำไมหยุดแล้วล่ะ? เกิดอะไรขึ้น?”

“ไม่รู้สิ ใครเป็นคนหยุดเอาไว้?”

“เหมือนจะเป็นทางฝั่งของคุณชายสามเย่นะ”

“ประมูลไปถึง 1 ล้านแล้ว ถ้ายังไม่หยุดอีกคงขาดทุนตายเลย คุณชายสามเย่เป็นคนฉลาด เขาหยุดแค่นี้ก็ถือเป็นเรื่องปกติ”

“คุณชายสามเย่หยุดประมูลแค่นี้เป็นเรื่องปกติเหรอ? ทำไมฉันรู้สึกว่าคุณชายสามเย่จงใจล่ะ?”

“พูดเสียงเบาหน่อย รู้ไว้ในใจก็พอแล้ว”

“ในเมื่อคุณมู่ชอบสิ่งของชิ้นนี้ขนาดนี้ งั้นผมยอมปล่อยให้คุณมู่ก็ได้ครับ” ในห้องหมายเลข 9 มีเสียงของคุณชายสามเย่ดังออกมา น้ำเสียงฟังดูเนิบช้าและเบา แต่ทุกคำที่พูดออกมากลับชัดเจนมาก แต่ละคำนั้นได้ยินถึงหูของทุกคนอย่างชัดเจน

แน่นอนว่า ได้ยินไปถึงหูของหัวหน้าน้อยด้วย

“หัวหน้าน้อยครับ พวกเรา... ดูเหมือนว่าพวกเราจะตกหลุมพรางแล้ว” อะเฉียงเบ้ปากออกมาอย่างอดไม่ได้ เมื่อครู่หัวหน้าน้อยแข่งกับคุณชายสามเย่อยู่ตลอด จนเขาเองก็ไม่สามารถห้ามได้

จานเส็งเคร็งใบนี้ประมูลได้ถึง 1 ล้าน จากนั้นจู่ ๆ คุณชายสามเย่ก็หยุดประมูล แล้วค้างไว้ที่ตัวเลขนี้ อะเฉียงมองยังไงก็รู้สึกว่าคุณชายสามเย่จงใจ

“ตกหลุมพรางอะไร? ก็แค่ 1 ล้านเองไม่ใช่เหรอ? สะใจดีออก” หัวหน้าน้อยกลับไม่คิดอย่างนั้น เขาคิดว่าเมื่อครู่นี้น่าสะใจดี ส่วนเรื่องเงิน 1 ล้าน เขาไม่สนใจเลยสักนิด

“หัวหน้าน้อยครับ พวกเราอย่าเอาแต่ใจแบบนี้ได้หรือเปล่า? คุณชายสามเย่มั่นใจอย่างเห็นได้ชัดว่าพวกเราต้องตามเขา เลยจงใจวางแผนให้พวกเราตกหลุมพราง ของชิ้นนี้ไม่มีราคา ประมูลไป 1 ล้านก็ไม่เป็นไรหรอกครับ แต่ถ้าหากเป็นของที่มีคุณค่า แล้วราคาเพิ่มเป็นสิบเท่าร้อยเท่า นั่นไม่ใช่ตัวเลขน้อย ๆ เลยนะครับ” อะเฉียงคิดว่าสถานการณ์อย่างนี้ เขาต้องเตือนหัวหน้าน้อยสักหน่อย จะให้หัวหน้าน้อยทำอะไรตามใจชอบอย่างนี้ไม่ได้

1 ล้านหมดไปก็ไม่เป็นไร แต่จะเสียเงินต่อไปอีกไม่ได้แล้ว

“พวกเราขาดแคลนเงินเหรอ?” หัวหน้าน้อยหันไปปรายตามองอะเฉียง คำพูดนั้นช่างฟังดูสบายอกสบายใจเสียเหลือเกิน

สำหรับเขาแล้วเงินไม่ใช่ปัญหา เขาโตมาขนาดนี้ไม่เคยคำนึงถึงปัญหาเรื่องเงินมาก่อนเลย

“ครับ พวกเราไม่ได้ขาดแคลนเงิน แต่พวกเราจะสิ้นเปลืองอย่างนี้ไม่ได้นะครับ หัวหน้าน้อยไม่ได้ชอบวัตถุโบราณพวกนั้นเลยสักนิด ใช้เงินมากมายไปประมูลมาเป็นการสิ้นเปลืองเงินเกินไปแล้ว” อะเฉียงแอบถอนหายใจ แล้วพยายามพูดโน้มน้าวหัวหน้าน้อยของตัวเอง

“แกคิดว่าระหว่างฉันกับเย่ซือเฉิน ใครมีเงินมากกว่ากัน?” หัวหน้าน้อยกะพริบตาสองครั้ง จากนั้นก็ถามคำถามนี้ขึ้นมากะทันหัน

“หัวหน้าน้อย?” อะเฉียงอึ้งไปครู่หนึ่ง หัวหน้าน้อยหมายความว่าไง?

หัวหน้าน้อยคิดจะทำอะไรกันแน่?

“หรือว่า วันนี้ฉันจะลองพิสูจน์ดู......” ขณะที่สายตาอะเฉียงยังดูตกตะลึงอยู่ หัวหน้าน้อยก็ได้พูดเสริมขึ้นมาอีกหนึ่งประโยคอย่างสบายใจ

“หัวหน้าน้อยครับ ถ้าหากเป็นเหมือนครั้งนี้อีกล่ะก็ ถึงเวลาคนที่ต้องเสียเงินก็มีแต่หัวหน้าน้อยนะครับ” อะเฉียงตั้งสติได้ก็กลืนน้ำลายลงคอ เขารู้สึกว่าหัวหน้าน้อยไม่ใช่กำลังแข่งกับคุณชายสามเย่อยู่หรอก แต่นี่มันหาเรื่องใส่ตัวชัด ๆ

เขารู้สึกว่าการที่หัวหน้าน้อยทำแบบนี้เท่ากับผลาญเงินตัวเองแท้ ๆ ถ้าวิธีนี้ทำให้รู้ว่าคุณชายสามเย่มีเงินมากแค่ไหนก็แปลกแล้วล่ะ

“รอบหน้าตอนที่ประมูลฉันก็หยุดก่อน แล้วให้เย่ซือเฉินเป็นคนจ่ายเงิน แค่นี้ก็จบปัญหาแล้ว” หัวหน้าน้อยดูไม่แยแสอะไรเลย อีกทั้งดูค่อนข้างมั่นใจด้วย

วิธีการที่เย่ซือเฉินทำ เขาเองก็ทำได้เหมือนกัน เขาจะเสียเงินคนเดียวได้ยังไงล่ะ?

“หัวหน้าน้อยครับ คุณมั่นใจเหรอครับว่าคุณจะหยุดได้?” สำหรับเรื่องนี้อะเฉียงไม่ได้สงสัยหรอก แต่เขามั่นใจมากเลยล่ะ เขามั่นใจมาก ๆ ว่าถึงเวลานั้นหัวหน้าน้อยจะไม่หยุดประมูลก่อน

หัวหน้าน้อยนิสัยเป็นยังไง เขารู้ดีที่สุดแล้ว