The Novel’s Extra นิยาย บท 682

บทที่ 682 บทส่งท้าย (2) เรื่องราวของพวกเขา [ตอนที่ 2]

“ไม่เอาน่า ฉันคิดว่าเธอจะบ่นเกี่ยวกับเรื่องนี้ไม่หยุดซะอีก…ฉันเดาว่าเธอทำได้ดีสินะ โชคดีเนอะ ~”

จิ๊— ไอลีนกัดฟันของเธอ

แต่เห็นได้ชัดว่าผู้แพ้จะเป็นคนแรกที่โกรธ

“…ใช่ ~ ขอให้โชคดีเช่นกันนะ ซึงอา~ ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นอันดับสองในอีก 1,000 ปีข้างหน้า อาา อาจจะไม่นานเหมือนกัน ฉันได้ยินมาว่าสมาคมศาลอังกฤษกำลังโผล่มานิ”

ไอลีนแสยะยิ้ม

หยุนซึงอายิ้มตอบ แล้วตบไหล่ของไอลีน

“โอ๊ย ทำเพื่อ?”

“ฮ่าฮ่าฮ่า เพราะมันตลกไง นั่นเป็นเรื่องตลกที่ดี ชูนิ้วโป้งให้เลย”

“….”

ไอลีนยืนเงียบๆ อยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะหัวเราะและผลักยุนซึงอา พร้อมเสียง พลัก-!

“ฮิฮิฮิฮิฮิ”

“ฮ่าฮ่าฮ่า ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า ตลกดีจริงๆ”

หยุนซึงอาไม่หัวเราะและกดหัวไอลีน ในทันใดนั้นรอยยิ้มของไอลีนก็หายไป

“เฮ้ เยอะแล้วนะ ฉันคือพี่เธ -”

“ฮ่าฮ่าฮ่า เธอหมายถึงอะไร ~ มันตลกใช่มั้ย ~?”

ไอลีนกลายเป็นคนจริงจัง และพยายามผลักมือของหยุนซึงอาออก แต่หยุนซึงอาก็ไม่ยอม

“เฮ้ เธอ! ไปเลย!”

“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า”

“อ๊ากกก! ธ-เธอ…!”

หลังจากต่อสู้อย่างไร้ผล ในที่สุดไอลีนก็ปลุกพลังเวทมนตร์ของเธอและยุนซึงอาก็ต่อต้านไอลีนด้วยลมปราณ

“พี่ ทำไมจู่ๆก็ใช้เวทย์ละ!”

“เธอขอมันเองไง!”

“อะไร? พี่คือคนที่ยั่วฉันก่อนนะ!”

การทะเลาะวิวาทแบบเด็กๆ เกิดขึ้นที่หน้าวิหารอันศักดิ์สิทธิ์…

**

ในทางกลับกัน
ยูยอนฮามุ่งมั่นในการวิจัย แน่นอนมันเกี่ยวข้องกับคิมฮาจิน “การวิจัย” นี้เกิดขึ้นในสมองของเธอเท่านั้นและเป็นฝันกลางวันจริงๆ

หลังจากคิดมานานแล้ว ในที่สุดเธอก็ลืมตาและพูดอย่างเงียบๆ

“ทางเลือกสุดท้ายของบาอัล…เป็นการกำจัดการมีอยู่”

เธอทวนซ้ำความคิดเหล่านี้เป็นเวลาหลายเดือน และมาถึงข้อสรุปเดียวกันในแต่ละครั้ง

ในช่วงเวลาแห่งการทำลายล้าง บาอัลได้ลบการมีอยู่ของคิมฮาจินจากโลกนี้

เนื่องจากแชนายอนรายงานว่าการโจมตีครั้งสุดท้ายของคิมฮาจินสร้างความเสียหายที่ไม่สามารถกู้คืนแก่บาอัล ทำให้บาอัลรู้สึกว่าคิมฮาจินจะเป็นเป้าหมายของเขา

“…เฮ้ออ”

ยูยอนฮาถอนหายใจออกมา

เป็นเพราะคิมฮาจินอยู่ใกล้กับเธอเหรอ? หรือมีเหตุผลอื่นที่เธอเองไม่รู้

ด้วยเหตุผลบางอย่าง ยูยอนฮาไม่สามารถเอาคิมฮาจินออกจากใจของเธอได้

คนโง่ที่เสียสละตัวเองจนเสียทุกสิ่งในที่สุด นั่นคือสิ่งที่คิมฮาจินเป็นในสายตาของเธอ
เมื่อเห็นเขาหัวเราะ แม้หลังจากทั้งหมดนี้แล้วก็ตาม หัวใจของเธอก็เจ็บปวด

“….”

มันรู้สึกหงุดหงิด ยูยอนฮายืนขึ้นแล้วเดินออกไปที่ระเบียง เธอสนุกกับการยืนอยู่ที่นั่นเพราะมันแสดงให้เห็นถึงมุมมองแบบเต็มของกรุงโซล มองลงมาจากกรุงโซลจากที่นี่เธอรู้สึกถึงความชื่นชมและความกลัว

มันไม่ได้อยู่ที่ทิวทัศน์ แต่อยู่ที่ตัวเธอเอง เพื่อความสำเร็จทั้งหมดของเธอ

บางคนกล่าวว่าการได้รับทุกสิ่งจะเหลือไว้ด้วยความรู้สึกว่างเปล่า แต่ยูยอนฮาไม่เห็นด้วย ในความเป็นจริงเธอถือว่าสิ่งนี้เป็นคำพูดที่สร้างขึ้นโดยผู้ที่ไม่สามารถทำทุกอย่างที่พวกเขาต้องการได้

ยูยอนฮาเดินตรงไปสู่ความทะเยอทะยานและมาถึงสิ่งที่หลายคนจะเรียกว่า ‘จุดสูงสุด’
อย่างไรก็ตาม ตัวเธอยังคงเต็มไปด้วยจิตวิญญาณ

ในความเป็นจริง เธอหวังว่าจะบรรลุสิ่งที่ยิ่งใหญ่กว่าในอนาคต นี่เป็นเพราะเธอรู้โดยสัญชาตญาณว่าความท้าทายและการทดลองยากกว่าที่เธอเผชิญอยู่กำลังรอเธออยู่

“…ฉันจะเอาชนะให้หมด”

ยูยอนฮาพึมพำด้วยเสียงเบาๆ แต่ใครละที่เธอพูดด้วย? พ่อของเธอเหรอ? ชินจงฮักเป็นคนที่เธอชอบมานาน และยอมแพ้ในที่สุดหรอ? หรือว่าเป็นคนนั้น…

ออร์เดนและชินจงฮัก
ยูยอนฮาไม่รู้ว่าทั้งสองมาทำงานร่วมกันอย่างไร แต่ออร์เดนเดินทางไปแอฟริกาหลังจากทำสัญญากับสมาคมและชินจงฮักเดินทางไปแอฟริกา เป็นส่วนหนึ่งของงานอาสาสมัครของเขาด้วย

ทันใดนั้นเธอก็จำบางสิ่งได้ ยูยอนฮามองดูสมาร์ทวอทช์ของเธอ
จากนั้นเธอก็จำได้ว่ามีข้อความยาวที่บันทึกไว้ในนั้น