ที่จริงแล้ว ข้าคือเซียนผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 172

ตอนที่ 172

เปลี่ยน เจ้าวัง เป็น เจ้านิกาย

มัน..ฝ่าด่าน?

อสูรหมีดําจ้องมองอสูรหมูป่าด้วยความงุนงง ปากของมันอ้ากว้าง

อสูรตัวอื่นๆก็ตกตะลึงและแข็งที่อเหมือนรูปปั้น

“นี่…ข้า..”

อสูรหมูป่าก็สับสนเช่นกันหลังจากทําท่าทางไม่อยากชื่อสักครู่มันก็อ้าปากค้าง “กะหล่ําปลีมีวิถีเต! เมื่อรวมภัยร่างกายของข้าที่ผ่านการโจมตีของทัณฑ์สวรรค์ เมื่อเป็นเช่นนั้นข้าจึงฝ่าด่านไปยังขอบเขตมรสุม?”

อสูรงหลามสีเขียวเกือบจะร้องไห้ด้วยความอิจฉา “ข้าน่าจะเป็นอาสาสมัครไปเอง ใครจะรู้ว่าการถูกฟ้าผ่าจะก่อให้เกิดประโยชน์เช่นนี้!

“ข้าควรจะรู้ข้าควรจะรู้!” อสูรหมีดําส่ายหัวและถอนหายใจ “นายของท่านต้าจจะธรรมดาได้อย่างไร เขามอบโชคดีให้กับผู้ที่ทํางานให้ พลาด! ข้าพลาดโอกาสนี้! ข้ามันหมู!”

ทันใดนั้นอสูรหมูป่าก็ต้องกลับมาและพูดว่า “เจ้ามันขยะ! หมู? เจ้า? งั้นเจ้าก็ไปตายแล้วเกิดใหม่ซะ”

วังเต่ํา

ศิษย์นับไม่ถ้วนรีบกลับมา พวกเขาทั้งหมดเต็มไปด้วยความเศร์

การตกแต่งภายในของพระราชวังก็เปลี่ยนไปเช่นกัน ผ้าสีขาวถูกแขวนไว้ทุกที่ สามารถได้ยินเสียงพึมพําอยู่ พร้อมกับเสียงร้องไห้และเสียงสะอื้น มันเป็นเรื่องน่าเศร้า

ฉันม่านหยุนและผู้อาวุโสทั้งสี่ของวังหลินเซียนเต่ ยืนอยู่ตรงกลางห้องโถงใหญ่ พวกเขามองโลงศพที่วางอยู่ตรงกลางด้วยความโศกเศร้า

ภายในโลงศพมีเสื้อผ้าและเครื่องประดับที่เหยาเพิ่งจี้สวมใส่อยู่เป็นประจํา พวกมันเป็นสิ่งที่เขาชอบ

ฉันม่านหยุนกําลังเผากระดาษรูปที่หน้าโลงศพ ผู้อาวุโสทั้งสี่ปล่อยให้ศิษย์ต่อแถวเคารพอย่างเป็นระเบียบ

ฉันม่านหยุนเช็ดน้ําตาของนางและพูดอย่างเศร้า ๆ ว่า“ท่านอาจารย์ ท่านพักผ่อนอย่างสงบเถิด! ม่านหยุนจะจดจําคําสอนของท่านไว้เสมอ ท่านสามารถมั่นใจได้ว่าวังเต่จะคงอยู่ตลอดไป!”

ทันใดนั้นร่างหนึ่งก็บินมาจากระยะไกล ร่างนั้นดูตื่นเต้น

“ข้าเกือบจะถึงวังเต่ําแล้ว ม่านหยุนและคนอื่นๆ จะได้รู้ว่าข้ายังมีชีวิตอยู่ พวกเขาต้องประหลาดใจมากแน่ๆ… “เหยาเพิ่งจี้คิดแล้วยิ้ม ฮะ? ทําไมวัง หลินเซียนเต่ํา ถึงมีคนเยอะเช่นนี้? บางทีพวกเขาอาจจะรู้ว่าข้าไม่ตายและ วางแผนงานฉลองให้ข้า?”

เหยาเพิ่งจี้เร่งความเร็วขึ้น

จากนั้นเขาก็ดูตกตะลึง

นี่เป็นงานศพใช่ไหม ใครตาย?

“ท่านเจ้าหวัง ท่านเสียชีวิตอย่างน่าอนาถ ข้าขอให้ท่านพักผ่อนอย่างสงบสุข”

“ข้าได้ยินมาว่า เจ้านิกายเสียชีวิตอย่างน่าสยดสยอง เขาถูกฟ้าผ่าจนกระดูกกลายเป็นสีดํา!”

“ไม่เพียงแค่นั้น, ข้าได้ยินมาว่า เจ้านิกายถูกระเบิดจนเป็นเถ้าธุลีแม้กระทั่งศพยังไม่มี ดังนั้นพวกเขาจึงใส่เสื้อผ้าของเขาแทน”

“ช่างน่าเศร้า เจ้านิกาย โปรดพักผ่อนอย่างสงบ …”

เหยาเพิ่งจิ้มีใบหน้าที่มืดมน เขาขบกรามแน่นและคําราม”ฉินหม่านหยุน โจวต้าเฉิง พวกเจ้าทุกคนออกมา!”

เสียงตะโกนของเขาทําให้วังหลินเซียนเต่ที่มีเสียงดังเงียบลง ทุกคนหยุดร้องไห้พร้อมกัน

ทุกคนนิ่งงัน พวกเขาทั้งหมดมองขึ้นไปบนฟ้า

พวกเขาเห็นชายชราคนหนึ่งที่มีเสื้อผ้าขาดวิ่นมีรอยไหม้เกรียมตามร่างกายและท่าทางสกปรก เขากําลังลอยตัวและดูโกรธเกรี้ยว