เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 843

ในระหว่างทางกลับบ้าน ถังเฉาเอาแต่มองใบหน้าที่งดงามของหลินชิงเสว่ สายตาคู่นั้น มันเหมือนกับเป็นครั้งแรกที่เจอหลินชิงเสว่เลย

"มองอะไรล่ะ?"

ในที่สุดหลินชิงเสว่ที่ถูกจ้องมองอยู่ก็หมดความอดทน และใบหน้าของเธอก็แดงขึ้น

บังเอิญเป็นไฟแดง เธอเหยียบเบรกทันที

"หน้าฉันมันมีสิวงั้นเหรอ?"

เธอถามอย่างเย็นชา

"เปล่า!"

ถังเฉาโบกมืออย่างรวดเร็ว ถ้อยคำมีอยู่ในใจ จากนั้นแสยะยิ้มแล้วพูดว่า "ผมก็แค่รู้สึกแปลกใจที่คุณคลี่คลายเรื่องนี้ได้……"

เมื่อได้ยินแบบนั้น สีหน้าของหลินชิงเสว่ก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย และเธออธิบายว่า "ฉันก็ไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้หรอก แต่ฉันเกือบเสียคุณไปแล้ว บางทีคุณอาจจะมองข้ามสิ่งนี้ไปได้ แต่ฉันทำไม่ได้หรอก ฉันรู้สึกไม่สบายใจมาก ฉันแค่คิดว่า ฉันต้องหาความจริงของเรื่องนี้ให้ได้ เพื่อพิสูจน์ข้อเท็จจริงให้กับคุณ……"

เมื่อได้ฟังคำพูดของหลินชิงเสว่ ถังเฉาก็สบายใจขึ้น

นี่เป็นการแสดงออกที่บ่งบอกว่าเป็นห่วงเธอ

จับมือกันไว้ เคียงข้างจนแก่เฒ่า แต่ถ้าไม่มีมือคู่นั้นให้จับ ก็คงต้องหยิบมีดเขียงที่ฆ่าคนนองเลือดออกมาแล้ว

ถ้าหลินชิงเสว่ไม่อยู่แล้วจริงๆ ถังเฉาก็คิดว่าเขาคงต้องสังหารคนทั้งโลกแล้วล่ะ

เมื่อพูดจบ ใบหน้าของหลินชิงเสว่ก็เริ่มแดงขึ้น ดูเหมือนเธอไม่เป็นตัวของตัวเองเลย

แม้พวกเขาจะอยู่ด้วยกันมานานหลายปีแล้ว แต่หลินชิงเสว่ก็ยังไม่ชินกับถ้อยคำหวานๆ เหล่านี้ เมื่อพูดถึงทีไรเธอก็จะหน้าจะแดงทุกที

จนกระทั่งเสียงบีบแตรของรถคันหลังดังขึ้น หลินชิงเสว่ถึงรู้ตัวว่าไฟแดงได้กลายเป็นไฟเขียวนานแล้ว เธอจึงรีบเร่งเครื่องแล้วขับออกไป

ถังเฉาครุ่นคิดอยู่สักพัก และพูดชมเชยว่า "ไม่สิ เรื่องที่ผมไม่คาดคิดก็คือคุณมีความคิดที่ละเอียดถี่ถ้วนมาก คดีที่แม้แต่ตำรวจสายสืบยังทำไม่ได้เลย แต่คุณกลับทำได้ สมแล้วที่เป็นภรรยาของผม"

“……”

มือที่จับพวงมาลัยของหลินชิงเสว่ถึงกับกระตุก และเธอเกือบขับรถขึ้นบนเกาะกลางถนนไปแล้ว

เธอคิดว่าถังเฉากำลังพูดถึงเรื่องที่เธอช่วยเขาพลิกคดีนี้ แต่ไม่คิดเลยว่าถังเฉาแค่ชื่นชมฝีมือการแก้ไขปัญหาของเธอเท่านั้น

ใบหน้าอันงดงามของหลินชิงเสว่กลับไปเย็นชาอีกครั้ง จากนั้นเธออธิบายว่า “ตอนอยู่เคมบริดจ์ นอกจากเรียนเศรษฐศาสตร์แล้ว วิชาเสริมของฉันก็คือวิชาจิตวิทยา”

"แล้วทำไมถึงเลือกเรียนจิตวิทยาด้วยล่ะ?"

ถังเฉาถามเธอ สำหรับเขาแล้ว จิตวิทยามักจะเป็นเรื่องหมกมุ่นกันเท่านั้น ส่วนคนที่เรียนก็เอาแต่หมกมุ่นเพื่อไปเดาว่าคนอื่นกำลังคิดอะไรอยู่

"เพราะจิตวิทยาสามารถเดาใจคนได้ไง"

หลินชิงเสว่พูดเบาๆ "ใจคนมันเข้าถึงยาก แต่ตามพฤติกรรมของอีกฝ่าย สีหน้าท่าทาง มันจะสามารถตัดสินได้ว่าเขากำลังคิดไม่ดีไม่ร้ายกับเราหรือไม่ ด้วยวิธีนี้เท่านั้น ฉันถึงรู้สึกปลอดภัย"

“……”

ถังเฉารู้สึกตะลึงกับคำพูดของหลินชิงเสว่

จากนั้นเขาก็เงียบไป

ความรู้สึกปลอดภัยสำหรับหลินชิงเสว่แล้วมันเป็นสิ่งที่ล้ำค่ามาก ก่อนที่เขาจะกลับมา ความรู้สึกปลอดภัยของเธอนั้นมาจากตัวเธอเองตลอด

แต่ตอนนี้มันไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว

"ที่รัก"

ถังเฉาเรียกเบาๆ

"อะไรอีก?"

หลินชิงเสว่กลอกตาใส่เขา

"ไหน ๆ คุณก็เรียนจิตวิทยาแล้ว งั้นคุณลองเดาดูสิว่าตอนนี้ผมกำลังคิดอะไรอยู่?"

หลินชิงเสว่มองไปที่เขา มันแปลกมาก เพราะเธอดูออกว่าถังเฉากำลังคิดอะไรอยู่

"เดาไม่ออก"

เธอจดจ่ออยู่กับการขับรถ และสายตาก็มองตรงไปข้างหน้า

ถังเฉามองลงไปที่ท้องของหลินชิงเสว่

ทันใดนั้น สีหน้าของหลินชิงเสว่ก็เปลี่ยนไป "คุณทองท้องของฉันทำไม……"

พรืด……

เมื่อพูดถึงจุดนี้ หลินชิงเสว่เองก็เห็นท้องที่โปนขึ้นเล็กน้อยของเธอ และทันใดนั้นสีหน้าของเธอก็กลายเป็นสีเลือดทันที

เสียงพูดหยุดลงอย่างกะทันหัน เธอมองไปที่ถังเฉาด้วยความดุเดือด แต่เธอไม่พูดอะไรและตั้งใจขับรถต่อไป

เช้าวันต่อมา หลังจากส่งถังเสี่ยวลี้ไปที่โรงเรียนสอนพิเศษ ถังเฉาไม่ได้ตรงกลับบ้าน และไม่ได้ไปที่สำนักงานใหญ่เมืองซื่อจิ่วของบริษัทลี่จิงกรุ๊ปในเยี่ยนจิง

ตอนนี้บริษัทลี่จิงกรุ๊ปพัฒนาได้ดีมาก หลังจากย้ายสำนักงานใหญ่ไปที่เมืองซื่อจิ่ว พวกเขายังได้ทำสัญญากับหลายโครงการใหม่อีกด้วย

ส่วนตระกูลซ่ง ตระกูลซุน ตระกูลต่ง ตระกูลเหล่านี้ที่ถูกถังเฉากวาดเรียบตั้งแต่เนิ่น ๆ พวกเขาทั้งหมดก็ได้เขาสู่เมืองซื่อจิ่วอย่างเป็นทางการแล้ว

แม้จะเทียบกับเก้าตระกูลใหญ่ไม่ได้ แต่ถ้ารองลงมา พวกเขาก็เป็นตระกูลแถวหน้าเหมือนกัน

เรื่องพวกนี้ไม่จำเป็นต้องให้ถังเฉาไปดูแลเองแล้ว

สิ่งที่เขาต้องจัดการคือเรื่องส่วนตัวของเขา

กริ๊งงงงง......

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น และถังเฉาก็รับสายนั้น

เสียงที่คมชัดและอ่อนโยนของผู้หญิงดังมาจากในสาย “เจ้านายคะ ฉันมาถึงแล้วนะ แล้วเจ้านายจะมาถึงเมื่อไหร่คะ?”

ถ้าจะพูดให้ถูกต้อง เธอยังไม่ถือเป็นผู้หญิง

แต่เธอยังเป็นแค่เด็กผู้หญิงเท่านั้น

แม้ว่าอายุของเธอเกือบเท่ากับหลินชิงเสว่แล้วก็ตาม

"ที่ร้านกาแฟใช่ไหม?"

"ไม่ใช่ๆ ร้านของหวานข้างร้านกาแฟค่ะ"

ถังเฉาขมวดคิ้วเบาๆ "แล้วทำไมถึงเปลี่ยนที่ล่ะ?"

"ก็ฉันเห็นร้านข้างๆ มีของหวาน ฉันเลยอยากกิน ก็เลยเปลี่ยนมาร้านนี้น่ะ" หงโฝพูด

ถังเฉาจึงทำได้เพียงไปที่ร้านขนมหวานร้านนี้