เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 862

ถังเฉาและหลินรั่วหวียืนอยู่ใต้ตึกโรงพยาบาล

เวลาเที่ยง แสงแดดกำลังอุ่น

แต่เมื่อสาดส่องไปที่พวกเขาแล้วกลับไม่เพิ่มความอบอุ่นขึ้นมาเลยสักนิด

ถังเฉาเงียบอยู่นาน ไม่รู้จะพูดอะไรไปชั่วขณะ

เขาคิดไม่ถึงเลยว่าการแต่งงานของหลินรั่วหวีและลั่วเย่นหัวจะมีจุดจบเช่นนี้

หรือก็คือ ความจริงที่เขาได้รับรู้มาก่อนหน้านี้เป็นความจริง แต่ก็ไม่เป็นความจริง

เพราะตั้งแต่ที่ทั้งคู่แต่งงานกันก็ดูจะเหินห่างไร้เยื่อใยต่อกันแล้ว ไม่ว่าหลินรั่วหวีจะแต่งงานกับเว่ยหมิงจวินหรือไม่ และไม่ว่าลั่วเย่นหัวจะให้กำเนิดได้หรือไม่ ท้ายที่สุดสองคนนี้ก็จะเดินไปสู่จุดจบที่น่าเศร้าที่สุดของการแต่งงาน----หย่าร้าง

ความจริงอันโหดร้าย เกินความคาดหมาย ทว่าสมเหตุสมผล

มีแต่แบบนี้จึงจะอธิบายความประหลาดที่เกิดขึ้นในชีวิตแต่งงานของหลินรั่วหวีและลั่วเย่นหัว

ตั้งแต่แรก ทั้งคู่ก็เป็นศัตรูคู่แค้น

หลินรั่วหวีมองถังเฉาด้วยสายตาเรียบสงบพลางเอ่ย “ตอนนี้แกเข้าใจหรือยังว่าทำไมฉันถึงไม่ชอบหน้าแกขนาดนั้น?”

ถังเฉาเงียบ

นี่คือความแค้นระหว่างตระกูลของตระกูลกู่และราชวงศ์แปด เขาไม่ต้องการดึงใครเข้ามาเกี่ยวข้องอีก

หากโยนฐานะลูกเขยทิ้งไป หลินรั่วหวีไม่เกลียดถังเฉา ไม่เกลียดเลยสักนิด

มิหนำซ้ำ เขาไม่เคยพยายามปกปิดความชื่นชมในสายตาที่มีต่อถังเฉาเลยสักนิด จินตนาการได้ไม่ยาก หากไม่ใช่เพราะถังเฉาบังเอิญได้มาเป็นลูกเขยของเขาหลินรั่วหวีพอดี พวกเขาคงเป็นคู่ต่อสู้ที่ทัดเทียม และเป็นเพื่อนรู้ใจที่ข้ามวัย

“แต่ ระหว่างพ่อตาและแม่ยายทำไมต้องใช้วิธีแบบนี้แก้ปัญหาด้วยครับ?”

เงียบไปนานก่อนที่ถังเฉาจะยิ้มเฝื่อนๆและพูดขึ้น “บนโลกนี้มีวิธีแก้แค้นตั้งมากมาย ทำไมถึงต้องเลือกวิธีที่บาดเจ็บกันทั้งสองฝ่ายด้วย”

“บาดเจ็บทั้งสองฝ่าย?”

หลินรั่วหวีคลี่ยิ้ม “ทำไมถึงพูดแบบนั้นล่ะ?”

“ผมไม่เชื่อว่าที่ท่านแต่งงานเพราะความแค้นในใจ!”

สายตาของถังเฉาคมกริบขึ้น เขาจ้องหลินรั่วหวีพลางเอ่ย “และแม่ยายก็ไม่ใช่คนโง่ ท่านจำเธอได้ เธอเองก็คงไม่ลืมท่าน ทำไมเธอถึงยอมหลงกลท่านโง่ๆแบบนั้นล่ะ?”

คำถามนี้เหมือนถามจนหลินรั่วหวีพูดไม่ออก เขาตกอยู่ในความเงียบไปนานมาก

ฉับพลัน เขายกมุมปากขึ้นและยิ้มกว้าง “นั่นสิ ทำไมกันนะ?”

“แกพูดถูก ฉันไม่ได้แต่งเพราะความแค้นในใจ การคิดไปเองฝ่ายเดียวถึงแต่งงานกับเย่นหัว”

หลินรั่วหวีพูดออกมาอย่างนึกอุทาน “เมื่อก่อนฉันโกรธแค้นพ่อของฉัน ว่าทำไมถึงตายเพราะผู้หญิงคนเดียว ฉันแต่งงานกับเย่นหัวด้วยความแค้นเต็มอก จนในภายหลังฉันถึงรู้ตัวว่าชีวิตแต่งงานของฉันและเธอเกิดอุบัติเหตุ”

“อุบัติเหตุ? อุบัติเหตุอะไรครับ?”

ถังเฉาถามอย่างประหลาดใจ

"ฉันหลงรักผู้หญิงคนนี้"

หลินรั่วหวีมองแสงอาทิตย์อันแยงตาและท้องฟ้ากับหมู่เมฆ ยิ้มออกมาบางๆ

ตุ้บ!

เมื่อประโยคนี้ถูกเอื้อนเอ่ย หัวใจถังเฉาเต้นแรงขึ้นหนึ่งที เหม่อลอยไปเป็นเวลานาน หมัดที่กำไว้อย่างแน่นหนาก็พลันคลายออก

"ฉันรักเธอ"

หลินรั่วหวีมองดวงอาทิตย์และคลี่ยิ้มกว้าง "ฉันไม่รู้ว่าเธอตกหลุมรักฉันบ้างมั้ย บางทีอาจมีบ้าง มีอยู่หลายครั้งที่ฉันอยากลงมือฆ่าเธอตอนเธอหลับ แต่สุดท้ายฉันก็ไม่ทำ----ฉันทำใจไม่ได้"

"ความรู้สึกของมนุษย์มีการเปลี่ยนแปลง แกและชิงเสว่ก็ค่อยๆเปลี่ยนจากศัตรูมาอย่างทุกวันนี้ไม่ใช่หรอ?"

หลินรั่วหวียิ้มและมองถังเฉา พูดด้วยท่าทีสงบอย่างมาก

ถังเฉาไม่ปริปากพูดอะไร เพียงแต่ตาแดงเล็กน้อย

เขายอมรับว่าเขาได้ยินมาถึงนี่แล้วรู้สึกซึ้งอย่างอธิบายไม่ถูก

ไม่เพียงแต่เพราะตัวเองและหลินชิงเสว่ แต่เพราะพ่อตาและแม่ยายมากกว่า

"ฉันแค่ต้องการแก้แค้น และฉันวางแผนไว้หมดแล้วด้วย อย่างเดียวที่ลืมประเมินไปก็คือ----สภาวะจิตใจของฉัน"

หลินรั่วหวียิ้มเยาะตัวเอง และพูดด้วยท่าทีปลงๆ "แกน่าจะเข้าใจความรู้สึกของฉันในตอนนั้น ผู้หญิงสูงส่งที่เด็ดขาดมาดมั่นวันหนึ่งมีความรักขึ้นมาจะเป็นแบบไหน? แกได้เห็น ฉันในตอนนั้นก็ได้เห็น"

"ฉันตกหลุมรักอย่างไม่มีอะไรฉุดขึ้นมาได้ ฉันถึงขั้นคิดขึ้นมาว่าช่างความแค้นตระกูลสิวะ เธอเป็นลูกสาวของศัตรูแล้วยังไง ฉันรักเธอและสามารถให้อภัยทุกอย่างของเธอ"

"แต่คุณก็ยังทำร้ายเธอ"

ถังเฉากล่าว

"ใช่แล้ว ฉันก็ยังทำร้ายเธอ เธอออกจากเมืองซื่อจิ่ว ยอมถอยจากเวทีแห่งประวัติศาสตร์ จากนั้นก็ศิโรราบต่อพระธรรม เก็บตัวใช้ชีวิตในที่เงียบ----แกคิดว่าฉันชนะแล้วหรอ?"

รอยยิ้มของหลินรั่วหวีกลายเป็นขมขื่นและถามถังเฉา