Virgin Blue ซ่อนเสน่หา นิยาย บท 56

ติณห์ยิ้มให้กับคำถามของเธอ

“ไม่ขาดทุนหรอกครับเพราะเงินที่เราขายความคุ้มครองมา บริษัทไม่ได้เอามาเก็บไว้เฉยๆ แต่เราเอาเงินเหล่านั้นไปลงทุนต่อให้งอกเงยครับ เราจะมีฝ่ายบริหารความเสี่ยงและการลงทุนที่จะต้องมาคอยวิเคราะห์ความคุ้มค่าในการออกแบบประกันมาขาย ว่าทุกแบบที่ออกมาจะดึงดูดและดูคุ้มค่าสำหรับลูกค้าจนเขาอยากจะซื้อ และพอขายมาได้เงินเหล่านั้นจะถูกหมุนไปลงทุนในธุรกิจต่างๆ เพื่อทำให้เงินเหล่านั้นงอกเงยครับส่วนนี้ต่างหากที่คือรายได้ที่แท้จริงของบริษัท”

โอ้โหนี่คือวิธีคิดแบบคนรวยโดยแท้จริงเลย มิน่าคนรวยถึงรวยขึ้นรวยขึ้น ไม่ใช่เขาดวงดีหรือโชคดีเหมือนที่พ่อเธอซื้อหวย แต่มันคือความคิดและความสามารถล้วนๆเลย โคตรเจ๋ง

“สุดยอดเลยนะคะเป็นการเอาเงินคนอื่นมาลงทุนได้อย่างชาญฉลาด”

ติณห์ยิ้มขำให้กับข้อสรุปของเธอ ซึ่งมันก็ไม่ผิด

“บลูรู้ไหมการทำงานหนักไม่ได้การันตีว่าจะทำให้กลายเป็นคนรวยเสมอไป และคนรวยก็ไม่จำเป็นต้องทำงานหนัก มันขึ้นอยู่กับตรงนี้”

ติณห์ชี้ที่ข้างขมับของตัวเอง

“ความคิด”

บุรฉัตรตอบ จริงของเขาแม่ของเธอทำงานหนักจะตายยังไม่เห็นจะรวยสักที แค่จะหาให้พอกินยังยากเลย

ติณห์ยิ้มกว้างเมื่อสาวน้อยของเขาคิดตามและดูเธอจะสนใจในสิ่งที่เขาสอนมากๆ

“ใช่แล้ว เอาไว้ผมจะค่อยๆสอนบลูนะ”

บุรฉัตรยิ้มกว้างออกมาทันที เมื่อเขาบอกว่าจะสอนเธอ

การที่เธออยู่ใกล้ๆเขา นอกจากความสุขที่ได้อยู่กับคนที่รัก ความมั่งคั่งเพราะเงินเต็มบัญชีในชีวิตไม่เคยมีเงินเยอะขนาดนี้มาก่อน

เธอยังจะฉลาดขึ้นด้วยเพราะมีคนคอยสอน การได้รู้จักกับติณห์มีแต่เรื่องดีดีจริงๆ

คงแบบนี้ล่ะมั้งที่ตอนอยู่มอสองครูเขาสอนเรื่องมงคลชีวิต

ที่บอกว่าคบบัณฑิตบัณฑิตพาไปหาผล ผลของเธอคงดีมากแน่ๆ เพราะเธอไม่ใช่แค่คบบัณฑิต แต่เธอเอาบัณฑิตเป็นผัวเลยทีเดียว

ผลจะใหญ่ขนาดไหนอีบลูไม่อยากจะคิดเลย

หลังจากทานอาหารเสร็จ ติณห์ก็พาบุรฉัตรมาที่คอนโดแห่งหนึ่งที่เป็นคอนโดเจ้าใหญ่แบรนด์ดังที่คนทำงานนิยมซื้อ เพราะราคาจับต้องได้ สิ่งอำนวยความสะดวกครบครันและความปลอดภัยสูง

เมื่อเข้ามาในห้องบุรฉัตรตื่นเต้นมาก เหมือนที่เคยดูในทีวีเลย คอนโดขนาดกะทัดรัดแยกห้องนอนออกจากห้องรับแขก ที่มีโซฟา ทีวี โต๊ะอาหาร และมีครัวเล็กๆที่พอทำอาหารง่ายๆได้ ด้านนอกยังมีระเบียงที่เปิดออกไปแล้วลมเย็นมากเพราะความสูงในชั้นสิบเจ็ด มีลมเย็นสบาย มองลงไปด้านล่างมองเห็นคนตัวเล็กนิดเดียว

“ชอบไหม”

ติณห์ถามเธอ เขามองภาพบุรฉัตรที่กางแขนออกกว้างสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดอย่างเอ็นดู

เด็กๆนี่มันสดใสดี แค่ยืนอยู่บนที่สูงก็มีความสุขแล้ว เธอหันมาฉีกยิ้มให้เขา ยิ้มกว้างมาก ตาเป็นประกายจนใจของติณห์เต้นแรงให้กับความสดใสนั้น

“ชอบมากค่ะ คุณติณห์จะให้บลูอยู่ที่นี่ตลอดสองปีนี้จริงๆใช่ไหมคะ”

บุรฉัตรเดินมาเกาะแขนเขาแล้วเขย่าเบาๆอย่างคนที่กำลังตื่นเต้น ติณห์พยักหน้าตอบเธอ

“ใช่”

บุรฉัตรยิ้มกว้างเมื่อได้ยินคำตอบ

“บลูสามารถตกแต่งห้องได้ไหมคะ คือ บลูอยากเอาไม้กระถางเล็กๆมาปลูกตรงนี้”

เธอชี้ไปที่ระเบียง

“ได้ไหมคะ”

ตากลมโตมองเขาอย่างรอคอยคำตอบ ติณห์พยักหน้า