Virgin Blue ซ่อนเสน่หา นิยาย บท 100

สิบเปอร์เซนต์ก็สี่แสนห้าเงินจำนวนนี้เธอมีแต่ไม่รู้ว่าจะกู้ผ่านหรือเปล่า

“คุณวิวัฒน์มีธนาคารแนะนำบลูไหมคะ บลูขายประกันมีเงินเก็บนิดหน่อย แต่อาชีพบลูเป็นอาชีพไม่มั่นคง เดือนที่แล้วบลูเพิ่งได้รับการบรรจุเป็นเทรนเนอร์ของพิริยะประกันชีวิตมีเงินเดือนประจำค่ะ แต่เพิ่งได้เดือนเดียวเอง”

กังวลเรื่องนี้มากเพราะธนาคารทั่วไปที่เคยไปถามขอสเตทเมนท์หกเดือนกันทั้งนั้น แต่เธอเพิ่งมีสลิปเงินเดือนแค่เดือนเดียว

“คุณบลูรู้จักกับคุณมิกซ์ลูกชายป๋าสอใช่ไหมครับ ลองปรึกษาคุณมิกซ์ดูดีไหมครับ รายนั้นน่าจะรู้จักผู้จัดการธนาคารอยู่หลายสาขา”

ไม่รู้ว่าคนแถวนี้เล่าลือกันไปถึงไหน ในสายตาทุกคนเธอคงเป็นเด็กเฮียมิกซ์แน่ๆ ขนาดตึกแห่งนี้อยู่ห่างจากบ้านของเธอมาสองซอยเขายังพูดเรื่องเฮียมิกซ์กับเธอเลย

เฮ้อ ชื่อเสียงคงไม่เหลือล่ะมั้งอีบลูเอ้ย

แต่ไม่ว่ายังไงเพื่อตึกที่อยากได้บุรฉัตรก็มาขอความช่วยเหลือจากเฮียมิกซ์ทันที

“เฮีย บลูไม่รบกวนเรื่องอื่นเงินเก็บบลูพอมี ขอแค่เฮียช่วยแนะนำธนาคารให้บลูที มีที่ไหนเขาจะยอมให้บลูกู้ได้บ้างไหม รายได้อื่นๆบลูเดินบัญชีไว้ห้าเดือนแล้วแต่เงินมันไม่แน่นอน รายได้ที่เป็นเงินเดือนเพิ่งได้เดือนเดียวเอง”

ทันทีที่เธอเอ่ยปากเฮียมิกซ์ก็เสนอให้กู้เงินเขาทันที แต่บุรฉัตรไม่ต้องการ เธอไม่อยากรบกวนเขาแล้ว แค่ลูกค้าที่เฮียมิกซ์แนะนำมาให้สี่ราย เธอก็ตอบแทนบุญคุณเขาได้ไม่หมดแล้ว

แม้ว่าหลังๆเธอจะมีลูกค้าเป็นของตัวเอง ทั้งเพื่อนในวงการพริตตี้ ลูกค้าที่เธอรู้จักจากการไปรับงานMC ก็ทำให้บุรฉัตรขายประกันมียอดขายหลักแสนหรือหลักล้านได้ในบางเดือนแล้ว ถ้าไม่จำเป็นเธอก็ไม่อยากรบกวนเฮียมิกซ์เลย เพราะเกรงใจเขา รู้ทั้งรู้ว่าเขาคิดยังไง ไม่สามารถตอบรับเขาได้ ก็ยังมาขอให้เขาช่วยอยู่นั่น เห็นเธอเป็นแบบนี้เธอก็มีความละอายอยู่บ้าง

“บลูเมื่อไหร่จะเลิกเห็นเฮียเป็นคนอื่นเสียที เฮียยินดีช่วย ยืมเงินเฮียก่อนก็ได้ เฮียไม่คิดดอกเบี้ย จะไปกู้ธนาคารทำไม”

บุรฉัตรเหมือนมีเส้นบางๆกั้นความสัมพันธ์ระหว่างเขาและเธอเสมอ ไม่ว่าจะพยายามเท่าไหร่เขาก็เข้าไม่ถึงเธอสักที

“เฮียบลูเกรงใจ ขอแค่แนะนำธนาคารให้ก็พอ”

หลังจากวันนั้นก็ไม่รู้ว่ามิกซ์ ส.ไพรวัลย์ทำยังไง มีธนาคารพาณิชย์แห่งหนึ่งที่ทำเรื่องยื่นกู้ให้เธอได้ แต่ให้วงเงินกู้แค่ 80% ของราคาตึก

นั่นทำให้บุรฉัตรต้องเอาเงินเก็บทั้งหมดมาจ่ายส่วนที่เหลือ แต่ถึงเงินจะหมดยังไงเธอมั่นใจว่าเธอหาได้ ขอแค่ทำตามความฝันซื้อบ้านให้พ่อกับแม่ได้เธอก็มีความสุขมากๆแล้ว

หนึ่งเดือนถัดมาบุรฉัตรก็ได้เป็นเจ้าของตึกสมดั่งใจหวัง

วันที่ย้ายออกจากที่เดิม เธอมองบ้านที่อยู่มาตั้งแต่เด็กอย่างอาลัยอาวรณ์ ทุกภาพความทรงจำประทับตราตรึงอยู่ในใจ เธอมองกลุ่มคนที่เตรียมจะรื้อบ้านแล้วใจหายต่อไปนี้จะไม่มีบ้านหลังนี้อีกแล้ว

ภาพอดีตที่เคยมีจะหายไปพร้อมบ้านหลังนี้ บุรฉัตรหยิบกล้องขึ้นมาถ่ายภาพเอาไว้เป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะขึ้นรถที่จ้างมาขนของเข้าตึกใหม่

“พี่พี่คะวันเสาร์นี้บลูจะขึ้นบ้านใหม่ อยากชวนพี่ๆไปร่วมทำบุญกันค่ะ”

บุรฉัตรเอ่ยชวนทุกคนในห้องเทรนขณะที่พักเบรกกินกาแฟกัน

“น้องบลูชวนทั้งทีก็ต้องไปสิครับ”

พายุตอบรับ