Virgin Blue ซ่อนเสน่หา นิยาย บท 113

“ก็คงดีด้วยเพราะเขาเป็นคนใจดีล่ะมั้ง”

บุรฉัตรได้แต่บอกให้ตัวเองเจียมตัวเจียมหัวใจ

ติณห์คงดีกับเธอเพราะเธอเป็นเด็กของเขาและเป็นพนักงานที่ทำงานคุ้มค่าจ้างทั้งงานที่บริษัทและงานบนเตียง

“แล้วเฮียมิกซ์ล่ะเป็นยังไงบ้าง”

บุรฉัตรนึกไปถึงเฮียมิกซ์แล้วก็รู้สึกผิด ปีที่ผ่านมาเฮียมิกซ์ช่วยเหลืออะไรเธอเยอะเหลือเกิน เขาดีจนเธอรู้สึกแย่ที่ตอบรับความสัมพันธ์กับเขาไม่ได้

ถ้าเป็นไปได้เธอก็อยากให้เขาได้เจอผู้หญิงดีดี ที่เหมาะสมกับเขา

“บลู เป็นยังไงบ้าง วันนี้แวะมาดูรถเหรอ”

ยูริสาวลูกครึ่งญี่ปุ่นหน้าตาสะสวย ผิวขาวตาโตหน้าอกบึ้มในชุดพริตตี้ของรถหรูสัญชาติเยอรมันนั่งลงข้างเธอ

ยูริเป็นเด็กในสังกัดของแนทตี้ ที่แต่ก่อนรับงานเอง แต่ตอนนี้ให้แนทตี้ช่วยดูอีกทาง

“เปล่าหรอกยูริ จะเอาเงินที่ไหนมาซื้อ ตึกยังผ่อนไม่หมดเลย”

ยูริยิ้มหวานส่งให้บุรฉัตร

“ตัวแทนมือทองอย่างบลูถ้าจะซื้อรถสักคัน ทำไมจะซื้อไม่ได้บลูน่ะดังจะตาย รู้ตัวบ้างไหม”

บุรฉัตรยิ้มแทนคำขอบคุณ กับคำชมที่เพื่อนมีให้

“เอ่อบลู ได้ยินว่ารู้จักเจ้าของค่ายมวยเหรอ ยูริอยากเรียนมวย บลูช่วยแนะนำให้หน่อยได้ไหม”

“ได้สิ ทำไมจะไม่ได้ล่ะ ยูริอยากเรียนมวยไทยหรือมวยสากลล่ะ”

“ไม่รู้เลย มันต่างกันยังไงเหรอ”

“เอ บลูก็ไม่รู้นะ เอาอย่างนี้ไหม เดี๋ยวบลูจะให้พี่ที่รู้จักกันเขาช่วยแนะนำให้ บลูให้เบอร์ยูริกับเขาไปนะ”

ยูริพยักหน้าแล้วก็เอ่ยขอบคุณ บุรฉัตรมองยูริอย่างครุ่นคิด ยูริเป็นคนน่ารักนิสัยดี เฮียมิกซ์ก็เป็นคนดีถ้าแนะนำให้สองคนนี้รู้จักกันคงจะดีไม่น้อย

นี่อาจจะเป็นวิธีการตอบแทนเฮียมิกซ์อย่างหนึ่ง หาแฟนให้เฮียดีกว่า

บุรฉัตรมองคนที่เดินเข้ามาในห้องพร้อมรอยยิ้มกว้างและถุงของฝากเต็มสองมือ อย่างอดหมั่นไส้ไม่ได้ ไปเที่ยวกับแฟนมาคงมีความสุขมากสินะ

“ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะบลู ไม่ดีใจเหรอที่เจอหน้าผม”

บุรฉัตรหันหน้าหนีอย่างแง่งอน ทั้งๆที่บอกตัวเองว่าจะต้องเก็บอาการ อย่าทำตัวงี่เง่า ให้สำนึกว่าอยู่กับเขาแค่ตามหน้าที่

แต่พอเห็นหน้าเขาเข้าจริงๆ ก็อดน้อยใจไม่ได้ หายไปเที่ยวกับแฟนมาหลายวัน อารมณ์ดีเหลือเกิน

ตอนอ่านนิยาย ถ้านิยายเรื่องไหนนางเอกงี่เง่ามาก จะไม่อยากอ่านเลยด่านางเอกประจำ

บางทีก็ด่าลามไปถึงนักเขียน ว่าทำไมแต่งเรื่องให้นางเอกงี่เง่าได้ขนาดนี้ สวยๆเริ่ดๆเชิดๆใส่มันไปเลยอย่าได้แคร์ แค่ผู้ชายคนเดียว แต่พอเป็นเรื่องของตัวเองขึ้นมา

กลับทำตัวงี่เง่าได้อย่างน่าละอาย

“ปวดหัวนิดหน่อยค่ะ”

พอบอกว่าปวดหัวติณห์ก็วางของทั้งหมดลงบนโต๊ะ แล้วเดินมาวัดอุณหภูมิที่หน้าผากของเธอด้วยมือของเขา

“ตัวก็ไม่ร้อนนะ ปวดไมเกรนไหม”