Virgin Blue ซ่อนเสน่หา นิยาย บท 98

“บลูไหนบอกว่าเรื่องของบลูมันธรรมดาไง รู้ไหมว่านี่แหละคือโคตรพิเศษเลย บลูเป็นคนที่พิเศษมากๆเลยรู้ไหม ถ้าพี่เป็นคุณพ่อคุณแม่ของบลู พี่คงภูมิใจในตัวบลูมากๆ และเรื่องราวของบลูจะเป็นแรงบันดาลใจให้กับคนอีกเยอะมาก”

บุรฉัตรอดน้ำตาซึมไปกับคำพูดของปภาวีร์ไม่ได้ เธอไม่ได้คิดว่าเรื่องของเธอมันพิเศษเลยสักนิด เธอเกิดมาแบบนี้ เติบโตมาแบบนี้ เป็นแค่ผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง ถ้าเรื่องของเธอจะเป็นความพิเศษจนสร้างแรงบันดาลใจให้กับใครได้ เธอก็จะดีใจมาก

“จริงเหรอคะ บลูตื่นเต้นจัง นี่บลูต้องกลับบ้านไปเล่าเรื่องนี้ให้พ่อบลูฟังแล้วล่ะค่ะ ว่าบลูกำลังจะเป็นดาราหน้ากล้อง พ่อต้องเอาไปคุยโม้ทั้งซอยแน่ๆ”

บุรฉัตรหัวเราะออกมาเมื่อนึกถึงพ่อ นี่พอโทรไปบอกว่าจะได้เป็นเทรนเนอร์มีเงินเดือนแล้ว พ่อก็ดีใจมาก บอกจะเอาไปคุยให้เพื่อนฟัง ป่านนี้คงรู้ทั้งซอยแล้วแน่ๆ

ติณห์มองรอยยิ้มของบุรฉัตรแล้วเผลอยิ้มออกมาด้วย แค่ไม่กี่นาทีที่เธอเล่าเรื่องของเธอให้ปภาวีร์ฟัง มันทำให้ติณห์รู้เรื่องราวชีวิตของบุรฉัตรมากกว่าช่วงเวลาหลายเดือนที่อยู่กับเธอเสียอีก

และในขณะที่เธอเล่า แววตาของเธอก็มีหลายอารมณ์เหลือเกิน ทั้งมีความสุข ความภูมิใจ ความเศร้า ความเข้มแข็ง มันเปลี่ยนไปเรื่อยๆ ผู้หญิงคนนี้เป็นคนยังไงกันแน่นะ

สิ่งที่เขาเห็นในช่วงเวลาที่ผ่านมา กับสิ่งที่เธอเล่า มันไม่เข้ากันเลย มันขัดกับภาพลักษณ์ของเธอที่เขาเคยเห็นมาก่อนหน้านี้

แต่เรื่องจริงจะเป็นยังไงเขาจะได้รู้แน่ๆเพราะทีมงานที่ถ่ายทำหนังสั้นต้องลงพื้นที่ไปเก็บข้อมูลจริงอยู่แล้ว

“คุณพ่อของบลูทำงานอะไรคะ”

บุรฉัตรยิ้มขำเมื่อปภาวีร์ถามถึงพ่อ

“งานอดิเรกของคุณบารมีคือช่างซ่อมทั่วไปค่ะ รับงานซ่อมทั่วราชอาณาจักรตามแต่จะมีคนจ้าง งานหลักคือซื้อหวย ซื้อทุกงวดแต่ถูกกินมากกว่าถูกรางวัล ตั้งแต่บลูหาเงินเองได้บลูเลยบอกพ่อว่าไม่ต้องซื้อแล้ว เดี๋ยวบลูจะเป็นคนมอบรางวัลเลขท้ายสองตัวให้พ่อทุกงวดเอง หลังๆเลยมีงานหลักเป็นคนขี้โม้ค่ะ โม้ไปทั้งซอยว่าลูกสาวได้ดียังไง พ่อบลูเขามีความเชื่อแปลกๆค่ะ พี่วีร์รู้ไหมคะว่าตอนบลูเกิดพ่อบลูเขาเอาดวงบลูไปให้หมอดูที่ไหนดูก็ไม่รู้บอกว่าบลูจะได้สามีรวยเป็นที่พึ่งพิงของพ่อแม่ บลูขำพ่อมาก เด็กบ้านๆอย่างบลูจะมีสามีรวยได้ยังไง คนรวยๆเขาก็ต้องรักกับคนรวยๆอยู่แล้วพี่วีร์ว่าไหมคะ”

จากที่เล่าเรื่องพ่ออยู่ดีๆ ก็อดเศร้าในใจไม่ได้เมื่อพูดถึงเรื่องสามีรวย แต่ก่อนอาจจะคิดว่าพอจะเป็นจริงได้ แต่พอมาอยู่กับติณห์ขึ้นมาจริงๆ ถึงได้รู้ว่าเพ้อฝันชัดๆ ผู้ชายรวยเขาดูถูกเราจะตาย

“พี่ว่าเป็นไปได้นะบลู บลูสวยออก เก่งด้วยแถมตลกอีกต่างหาก พี่มองว่าบลูเป็นคนคิดบวกและมองโลกในแง่ดีนะ บลูไม่อายรากเหง้าของตัวเองพูดถึงครอบครัวด้วยความภูมิใจ บลูรู้ไหมคนที่กตัญญูได้ดีทุกคน แต่เอไม่ใช่ว่ามีแล้วแกล้งอำพี่ว่าไม่มีหรือเปล่า”

ปภาวีร์หรี่ตามองบุรฉัตรทำให้ดูเหมือนว่าแกล้งจับผิด บุรฉัตรเกิดอาการร้อนตัวขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นสายตาแบบนั้นจากปภาวีร์ เธอแสดงพิรุธอะไรหรือเปล่านะ และไม่ใช่แค่บุรฉัตรที่กังวล

ติณห์เองก็พลอยเหงื่อตกไปด้วย หรือเขาแสดงอาการไม่พอใจบุรฉัตรออกมาชัดเกินไป เมื่อกี้ก็แอบคุยกับเธอสองต่อสองอีก ไหนจะน้ำและกระดาษเช็ดหน้าที่ยื่นให้เธอด้วย ปภาวีร์สงสัยหรือเปล่า

“ไม่มีค่ะไม่อำ บลูจะอำทำไมล่ะคะถ้ามีสามีรวยๆจริงๆบลูจะประกาศให้รู้ทั้งตึกเลยค่ะ”

บุรฉัตรแสร้งหัวเราะกลบเกลื่อน

“แหมก็พี่เห็นการแต่งตัวของบลูหัวจดเท้าแล้ว ถ้าไม่ได้เกิดเป็นลูกคุณหนูก็ต้องสามีรวยแล้วล่ะจ้ะ เสื้อผ้าที่บลูใส่ราคาหลายหมื่น รองเท้ารุ่นนี้ก็แพงมาก และที่สำคัญกระเป๋าที่บลูถือนี่มันรุ่นใหม่ล่าสุดยังไม่มีขายในShopที่ไทย ใช่ไหมคะคุณติณห์รุ่นที่บลูถือเป็นรุ่นเดียวกับที่คุณติณห์ซื้อมาจากปารีส ใบเดียวกับที่ซื้อให้คุณตวงหรือเปล่าคะ”