บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1965

เจ้าตาทับทิมมีความรู้สึกไว ถึงแม้สุดท้ายพี่ซาลาเปาจะไม่พูดอะไร แต่รู้สึกได้สิ่งที่เขาพูด กลับไม่รู้จะพูดออกมายังไง

นางไม่เข้าใจเรื่องในโลก สามารถสัมผัสได้ถึงความสุขความโศกเศร้า แต่ไม่รู้วิธีแก้ปัญหา

เช้าวันรุ่งขึ้น หลังจากองค์ชายรัชทายาทออกไปแล้ว นางเรียนทำขนมหวานกับแม่นมสี่ สภาพจิตใจแลดูมีเรื่องให้คิดหนัก

แม่นมสี่ถามนางว่ามีเรื่องในใจหรือเปล่า เจ้าตาทับทิมมองดูแม่นมสี่ พร้อมพูดขึ้นว่าหดหู่ว่า “พี่ซาลาเปาไม่สบายใจ ไม่ชอบที่ข้ามีชีวิตเพื่อเขาคนเดียว”

“เป็นไปได้อย่างไร? องค์ชายรัชทายาทจะต้องชอบในสิ่งพวกนี้ที่เจ้าทำเพื่อเขาอยู่แล้ว” แม่นมสี่พูดปลอบว่า สำหรับความรักในวัยรุ่น แม่นมสี่ไม่ค่อยเข้าใจ แต่คิดว่าสิ่งมากมายที่เจ้าตาทับทิมทำเพื่อองค์ชายรัชทายาท น่าจะมีความสุขมาก

“ชอบหรือ? งั้นท่านฉู่ชอบอาหารที่ท่านทำให้เขาไหม?”

“ชอบสิ” แม่นมสี่หัวเราะ ตาคิ้วอ่อนโยน พร้อมพูดขึ้นว่า “ตั้งแต่ข้าได้รับบาดเจ็บ ข้าแทบอยากจะอยู่กับข้าทุกเวลา ข้ายังรังเกียจที่เขาตัวติดข้าเกินไป วันนี้ข้าเข้าวัง ข้ายังไม่อยากให้มาเลย”

“งั้นท่านชอบอยู่กับเขาไหม?”

“ชอบอยู่แล้ว ข้าก็อยากอยู่ข้างกายเขาตลอดเวลา” แม่นมสี่พูดขึ้น

ฟังคำพูดของแม่นมสี่ เจ้าตาทับทิมยิ่งหดหู่ งั้นทำไมพี่ซาลาเปาไม่ชอบล่ะ? หรือว่าเขาไม่ชอบนางแต่แรก?

คิดอยู่เช่นนี้ จึงไม่มีอารมณ์ทำกับข้าวแล้ว หันไปพร้อมหาข้ออ้างว่าจะไปหาเจ๋อหลาน

แต่วันนี้เจ๋อหลานออกไปทำธุระแล้ว ไม่ได้อยู่ในวัง

นางจึงจำต้องไปหากั่วเอ๋อ ตอนนี้กั่วเอ๋อกำลังเตรียมงานแต่งงาน สิ่งที่นางรู้มีค่อนข้างเยอะ บางทีกั่วเอ๋อสามารถช่วยให้คำตอบนางได้

แต่น่าเสียดาย กั่วเอ๋อก็กลับไปอยู่ตระกูลหยวนหลายวัน นางไม่อยากไปหาฮองเฮา สายตาฮองเฮาเฉียบคมมาก ใครมีเรื่องในใจล้วนหลบไม่ผ่านสายตาของนาง แต่ไม่รู้ทำไม เวลาอยู่กับฮองเฮาเหนียงเหนียง นางมีคำพูดบางอยู่ที่ไม่รู้จะเริ่มพูดยังไง รู้สึกค่อนข้างไม่เป็นตัวของตัวเอง

ทั่วทั้งตำหนักไม่มีใครอยู่คุยด้วย ที่แท้หากไม่ยุ่งกับการเรียน วันเวลาช่างน่าเบื่อจริงๆ

ยังอีกตั้งนานพี่ซาลาเปาถึงจะกลับมา แต่รอเขากลับมาแล้วก็คุยนานไม่ได้ เขาต้องพักผ่อน

ทรมานจริงๆ ทำไมพี่ซาลาเปาจะไม่ชอบให้นางอยู่ด้วยล่ะ? แม่นมสี่กับท่านฉู่ยังชอบอยู่ด้วยกันเลย