วิวาห์จำยอมยอม ชีรัน~อันดา ภาคต่อจากรักหมดใจคุณเลขา นิยาย บท 16

เมื่อมารดาเห็นว่าอันดาร้องไห้อย่างหนักก็สงสารลูกจึงเดินเข้ามากอดปลอบใจลูก ตอนนี้ทั้งสองคนแม่ลูกกอดคอกันร้องไห้

"คุณแม่ขอเวลาอันดาคิดก่อนนะคะ ว่าจะเอายังไงดี "

" แม่ขอร้องหนูอย่าบอกพ่อนะลูกไม่งั้นคุณพ่อหย่ากับแม่แน่แน่เพราะแม่สัญญาแล้วว่าจะไม่กลับไปเล่นการพนันอีก " มารดาเธอขอร้อง

"คะ หนูขอคิดหาวิธีก่อนนะคะ "

เมื่อคุยกันเสร็จเรียบร้อยแม่ของอันดาก็ได้กลับบ้านไป ส่วนเธอในตอนนี้กำลังเครียดอย่างหนัก ว่าเธอจะเอายังไงต่อไปดี .....

หลังจากที่แม่ออกไปแล้วไม่นานชีรันก็ได้มาหาอันดา

"เอกสารยังไม่หมดเหรอคะ"

อันดาฟลุบอยู่บนโต๊ะทำงานพูดโดยไม่หันมามองว่าใครเดินเข้ามาในห้องทำงานของเธอ ทันใดนั้นชีรัน เดินเข้าไปใกล้หญิงสาวแล้วกระชากแขนหญิงสาวให้ลุกขึ้นโดยอัตโนมัติ

"คุณชีรัน !!!! คุณมาได้ยังไงคะ

อันดาพยายามแกะมือจะวิ่งหนี แต่ชีรันไวกว่าดึงแขนอันดา แล้วจับไหล่เธอทั้งสองข้างโอบไว้จนหลังของอันดาพิงกับฝาผนังห้องเย็นเฉียบ

ชีรัน จับมือทั้งสองข้างของอันดาขึ้นเหนือหัว แล้วระดมจูบปากบาง ซุกไซ้ซอกคอเนียนขาวผ่อง

"คุณจะทำอะไรฉันเดี๋ยวนี้เลยนี่มันไม่ต้องเลยนะ นี่อยูที่ทำงานนะ อย่ารุ่มล่าม"

พูดจบอันดาชันเข่าแล้วกระแทกแรงแรงไปที่เป้าของชายหนุ่มทันที

ชายหนุ่มร้องบิดกุมน้องชายด้วยความจุกและเจ็บปวด

อันดาอาศัยช่วงที่ชีรันเจ็บน้องชายอยู่พลันวิ่งหนี แต่ชีรัน มือไวกว่าคว้าแขนของอันดาไว้ได้

"จะไปไหน ???

"ก็ไปให้ไกลจากคุณไง คนเห็นแก่ตัว สัญญาอะไรไว้ไม่เคยรักษาสัญญาไม่เคยทำตามสัญญาเลยแล้วแบบนี้จะมีสัญญาไว้ทำไม "

"พี่ขอโทษ " ชีรัน เอ่ยขึ้นมาจากใจจริง

"คำขอโทษจากคนไม่จริงใจคนไม่รักษาสัญญามันก็แค่ลมไม่ได้มีความหมายอะไรเลยค่ะ"

"แล้วเราจะให้พี่ทำยังไงถึงจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม ถ้าไม่ขอโทษแล้วอันดาจะให้พี่ทำยังไงบอกมาเลย"

"ไม่ต้องทำอะไรค่ะ แค่อยู่เฉยเฉยไม่ต้องมายุ่งกับฉันแค่นั้นก็พอ ถ้าคุณทำได้แค่นี้ฉันก็จะดีใจมาก"

"รู้ว่าระหว่างเรามันไม่เหมือนเดิมถ้าจะให้กลับไปเป็นเหมือนเดิมพี่ทำไม่ได้"

"แล้วที่คุณมาวันนี้คุณต้องการอะไรไม่ทราบ !!!!

"พี่ต้องการให้เรากลับบ้านไปอยู่ด้วยกันเหมือนเดิมคนละห้องเหมือนเดิมก็ได้"

"ห้องแค่นั้นมันไม่สามารถกั้นความอยากความอดทนของคุณได้หรอกค่ะ"

"พี่ขอโทษ ขอโทษทุกสิ่งทุกอย่าง พี่อยากให้เรากลับไปเป็นเหมือนเดิม กลับไปอยู่บ้านทานข้าวด้วยกันเหมือนเดิม"

"แต่ก่อนบ้านหลังนั้นก็มีแค่คุณ ตอนนั้นคุณก็ยังอยู่ได้เลย"

"ก็อันดามาอยู่กับพี่ตั้งเดือนกว่าแล้ว แล้วอยู่อยู่ก็จากไปพี่ก็เหงาน่ะสิบ้านก็ออกจะใหญ่โต"

"ถ้าคุณเหงามากคุณก็โทรเรียกพริตตี้หรือไม่ก็โคโยตี้ผมมานอนด้วยซัก 10 คนเป็นไงแค่นี้ก็ไม่เหงาแล้ว !!!

"โธ่ อย่าทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่ได้ไหมเดี๋ยวพวกผู้ใหญ่ก็รู้กันพอดีความก็แตก"