ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 160

เฟิ่งเสวียนตู้รู้สึกถึงลมหายใจที่รุนแรงของอีกฝ่าย ในใจรู้สึกยินดีเป็นอย่างมากที่ให้ผู้อาวุโสใหญ่ช่วยเขารักษาความลับเรื่องหงส์ ไม่เช่นนั้น เป็นไปได้ว่าเชียนหลีในตอนนี้จะสามารถสำเร็จเป้าหมายเล็ก ๆ ในการตุ๋นหงส์ก็เป็นได้

เฟิ่งเสวียนตู้พูดปลอบ “บางที ตอนกลางคืนอาจจะนอนหลับได้?”

ฉู่เชียนหลีหันกลับมา จ้องมองอย่างว่างเปล่า ราวกับว่าจะรับเรื่องนี้ไม่ได้ “เจ้าแน่ใจหรือ?”

“ข้า...”

ไม่ค่อยแน่ใจเท่าไรเลย!

“ฮู้” ฉู่เชียนหลีสูดลมหายใจเข้าเฮือกใหญ่ “ทำใจเย็น ๆ เอาไว้ หลับตาลง ปล่อยวางความคิด จากนั้นค่อย ๆ นับแกะช้า ๆ... แกะตัวที่หนึ่ง...”

ตกกลางคืน เซินเป่ากอดหินเจ็ดสีที่เพิ่งขุดใหม่ออกจากถ้ำอย่างมีความสุข มุ่งตรงไปหาฉู่เชียนหลีด้วยความสงสัย

“ท่านแม่ เหตุใดท่านจึงต้องนับแกะสามหมื่นหกพันเจ็ดร้อยยี่สิบเอ็ดตัว?”

ฉู่เชียนหลีลืมดวงตาที่สดใสขึ้น หยิบค้อนเล็กของเซินเป่าเอาไว้ในมือ หมุนเวียนพลังทิพย์ เดิมทีค้อนที่ขนาดเล็กนั้นก็ใหญ่ขึ้นในทันที

“เซินเป่า ท่านแม่ไม่นับแกะแล้ว ท่านแม่ไปออกกำลังกาย ออกกำลังกาย”

ออกกำลังกายจนเหนื่อยแล้ว ก็จะสามารถหลับลงได้อย่างแน่นอน ไม่ผิดแน่!

ฉู่เชียนหลีแบกค้อนใหญ่มุ่งตรงเข้าไปในถ้ำอย่างรวดเร็ว

ไม่นานนัก โหลเชิ่งและคนอื่น ๆ เขารีบวิ่งลงมาเรียงตัวกันเป็นเชือก ราวกับว่ามีสัตว์ประหลาดกำลังไล่ตามพวกเขามา

จากนั้น

“ปัง!”

“ปัง!”

“ปัง!”

เสียงค้อนยักษ์ที่ทุบลงไปนั้นดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง ทำให้นกที่อยู่ในภูเขาและป่าไม้ตกใจบินแตกรัง

เซินเป่ามองดูภูเขาที่สั่นสะท้าน เขารีบบีบตัวเองเข้าไปในอ้อมแขนของเฟิ่งเสวียนตู้

“เจ้าอาขี้เหร่ ท่านแม่ไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่?”

“อาจจะ ...ไม่เป็น?”

ฉู่เชียนหลีทุบและทุบ ระยะทางจากถ้ำถึงพื้นดินลดลงราวสิบเมตร

หินทิพย์ก้อนแล้วก้อนเล่ากระเด็นออกมายนอกปากถ้ำ จิ้งจอกน้ำแข็งเจ้าเสน่ห์รีบสะบัดหางไปมาช่วยเก็บรวบรวมไว้ วิ่งไปมาจนขนบริเวณหางที่แทบจะร่วงหมดอยู่แล้ว

เซินเป่าเอาหินทิพย์ที่รวบรวมมาได้ใส่ลงไปในกระเป๋าผ้าใบเล็กสีสันสดใส จากนั้นก็เอามือตบเบา ๆ รู้สึกว่ากระเป๋าผ้านั้นหนักอึ้งเป็นพิเศษ

“เจ้าอาขี้เหร่ ทำอะไรอยู่?”

ใต้ต้นไม้ เฟิ่งเสวียนตู้พลิกดูหนังสือเล่มหนาในมือ “เจ้าอาขี้เหร่กำลังค้นคว้า มีชาอะไรที่สามารถทำให้จิตใจสงบได้มากกว่าชาหมิงเซียงกั๋ว” ตอนนี้เขาต้องการมันเป็นพิเศษ

เซินเป่ามองย้อนกลับไปที่ถ้ำ ไม่สนใจเก็บหินทิพย์ต่อ นั่งลงข้าง ๆ เขาช่วยเขาค้นคว้า

ฉู่เชียนหลีบินลงจากถ้ำ มือเท้าเอวมองไปยังเฟิ่งเสวียนตู้และเซินเป่าที่นั่งเรียงกันอยู่ใต้ต้นไม้

ทั้งสองลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ฉีกยิ้มกันถ้วนหน้า ท่าทางนั้นดูมีมารยาทเรียบร้อยอย่างมาก

“เชียนหลี / ท่านแม่ !”

ฉู่เชียนหลีเม้มปากเล็กน้อย “อืม วันนี้พักผ่อนเร็วหน่อย พรุ่งนี้รีบตื่นแต่เช้ามาทำงาน เก็บหินทิพย์ได้มากพอแล้ว พวกเราก็กลับไปที่เมืองหลวงกัน”

“ได้”

เซินเป่าวิ่งไปตรงหน้าฉู่เชียนหลี ค่อย ๆ จูงมือนางอย่างเบามือ “ท่านแม่ ท่านไม่เป็นไรจริง ๆ หรือ?”

ฉู่เชียนหลีอุ้มเขาขึ้นมา โยนขึ้นไปกลางอากาศ พูดพร้อมรอยยิ้ม “ท่านแม่สบายดี ดีมากเสียด้วย”

“ฮ่า ฮ่า” เซินเป่าหัวเราะขึ้นมาอย่างสบายใจ “ท่านแม่ เซินเป่าตกใจหมดเลย”

“ท่านแม่ไม่ดีเอง ต่อไปเซินเป่ารู้สึกกลัวต้องบอกกับท่านแม่หนา”

“อือ อือ”

ปลอบเซินเป่าเสร็จ ฉู่เชียนหลีก็กลับไปที่เต็นท์ค่ายของตัวเอง

เฟิ่งเสวียนตู้กลับรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ปกติ เดินตามเข้าไปด้วยความกังวลใจ จึงได้พบว่าฉู่เชียนหลีนั่งหน้ามุ่ยอยู่ที่ข้างเตียง

“เชียนหลี...”

“เจ้าขี้เหร่ ตอนนี้ข้ารู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย ไม่รอข้าปรับอารมณ์ก่อน แล้วค่อยมาคุยกับเจ้า?”

ฉู่เชียนหลีขมวดคิ้วเล็กน้อย

การเกษียณอายุเป็นความปารถนาของนางตลอดมา ก่อนหน้านี้นางง่วงนอนตื่นไม่ได้เพราะนางไม่มีเรี่ยวแรง อีกทั้งยังมีความหลงระเริงที่นางยินดีจะจมอยู่กับมัน