ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 159

ภายในถ้ำ ฉู่เชียนหลีค่อย ๆ เปิดเปลือกตาขึ้น

น้ำเสียงห่วงใหญ่ของเฟิ่งเสวียนตู้ก็ดังขึ้น “เชียนหลี เจ้าตื่นแล้วหรือ?”

“เจ้าขี้เหร่?” ฉู่เชียนหลีร่าลง นึกถึงประสบการณ์ที่ผ่านมา ก็พลันกลิ้งตัวผลักเขาเข้ากับกำแพงทันที “เมื่อครู่เจ้าลอบโจมตีข้าหรือ?”

เฟิ่งเสวียนตู้ไม่มีการต่อต้านแม้สักน้อย ปล่อยให้นางกดเขาไว้ และยอมรับความผิดพลาด “ข้าไม่ดีเอง”

ฉู่เชียนหลีขมวดคิ้ว สัมผัสได้ถึงสภาพร่างกาย จากนั้นก็ประหลาดใจทันที

ร่างกายของเธอ พลังทิพย์โปร่งใส ค่อย ๆ หมุนเวียน เห็นได้ชัดว่าเขาได้เข้าสู่บำเพ็ญตนปรมาจารย์เสวียนทิพย์ระดับเก้า

ความเร็วในการฝึกฝนนี้เหมือนกับการขึ้นรถไฟพลังแม่เหล็ก!

เฟิ่งเสวียนตู้เห็นนางชะงักไป เอื้อมมือไปคว้าฉู่เชียนหลีเข้ามากอดไว้แน่น ประสบการณ์การคลอดบุตรอันแสนเจ็บปวดของนางยังแจ่มชัดอยู่ในใจ ทำให้เขาคิดอยากจะเจ็บแทน

“เชียนหลี...”

ฉู่เชียนหลีชะงัก เดิมทีนางก็มีความโกรธอยู่เพียงเล็กน้อย แต่ในตอนนี้ความโกรธเพียงเล็กน้อยนั้นก็หายไปแล้ว ราวกับแน่ใจว่า เจ้าขี้เหร่ที่อยู่ตรงหน้าจะไม่มีวันทำร้ายนาง

“เอาล่ะ ข้าก็ไม่ได้จะทำอะไรเจ้า อย่างไรเจ้าถึงกลายเป็นว่าถูกรังแกเสียอย่างนั้น?”

“เชียนหลี”

“อืม ข้าอยู่นี่”

“เชียนหลี”

ฉู่เชียนหลีกระพริบตาช้า ๆ จากนั้นก็หัวเราะออกมา “ฮ่า ฮ่า เจ้าขี้เหร่ นี่เจ้ากำลังอ้อนอยู่หรือ?”

หลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วยาม เฟิ่งเสวียนตู้จึงปล่อยฉู่เชียนหลีออก “เชียนหลี ต่อไปเจ้าอยากกินสิ่งใด อยากทำสิ่งใด ต้องบอกข้าข้าจะหามาให้เจ้าทุกอย่าง”

ฉู่เชียนหลีเม้มปากเล็กน้อย ดวงตาเต็มไปด้วยความคาดหวัง “ไอหยา มันค่อนข้างน่าเกรงใจ”

“ข้าหวังว่าจะช่วยเจ้าได้บ้าง” ความจริงใจปรากฏขึ้นเต็มนัยน์ตาของเฟิ่งเสวียนตู้

“เช่นนั้นข้าจะกินปลาเงินแห่งธารน้ำเยือกอีกมื้อ?”

“ได้ ตอกลับไป ก็เอาธารน้ำเยือกทั้งสายย้ายไปด้วย เมื่อไรที่เจ้าอยากกิน ข้าก็จะลงไปจับปลามาให้เจ้า”

ฉู่เชียนหลีชะงัก “เจ้าขี้เหร่ เจ้าจริงจังหรือ?”

“แน่นอน” เฟิ่งเสวียนตู้มีสีหน้าที่จริงจังถึงขีดสุด

ฉู่เชียนหลีแอบกลืนน้ำลายลงไป จากนั้นก็ยกมือขึ้นแตะหน้าผากเฟิ่งเสวียนตู้ “เจ้าขี้เหร่ เจ้าไม่ได้... เป็นไข้ใช่หรือไม่?”

เฟิ่งเสวียนตู้จับมือฉู่เชียนหลีไว้ ดวงตาหงส์แสดงอารมณ์ที่ซับซ้อนอย่างรุนแรงในทันที “เชียนหลี ข้าปกติดี”

“ยังจะบอกว่าปกติ ตัวเจ้าร้อนจนแทบจะสุขอยู่แล้ว”

ฉู่เชียนหลีลุกขึ้นยืนทันที ก้าวเดินไปข้างหน้า ขาข้างหนึ่งเหยียบไปบนพื้น ทำลายค่ายกลไร้ขอบเขตจนสิ้นซาก

ไม่แปลกใจเลยที่เจ้าขี้เหร่ผิดปกติมากเช่นนี้ ต้องเป็นเพราะได้รับผลกระทบจากค่ายกลเป็นแน่

“เจ้าขี้เหร่” ฉู่เชียนหลีหมุนตัวกลับมา ก็สบสายตาเข้ากับเฟิ่งเสวียนตู้พอดี “เหตุใดจึงจ้องข้าตลอดเวลา?”

“ข้า... ข้ากลัวเจ้าจากไป”

“ข้าจากไปก็ต้องพาเจ้าไปด้วยอยู่แล้ว”

ไม่เช่นนั้นจะหาเพื่อนสาวที่ดีเช่นนี้ได้จากที่ใดอีก?

ฉู่เชียนหลีจับชีพจรให้เฟิ่งเสวียนตู้ พบว่าชีพจรของเขายุ่งเหยิงมาก หัวใจของเขายังเต้นเร็วผิดปกติ นางรีบหยิบเม็ดยาออกมาและป้อนเขา

จากการเคลื่อนไหน อยู่ ๆ นางก็พบว่า พลังควบคุมกำไลหยกเลือดหงส์ของนางนั้นแข็งแกร่งขึ้นมาเล็กน้อย ดูเหมือนว่าในที่สุดมันก็ได้รับการยอมรับจากมัน และสามารถเก็บหรือหยิบออกมาได้อย่างอิสระ

ฉู่เชียนหลีไม่ได้สนใจแม้แต่น้อย ต่อให้สามารถใช้ได้ นางก็ไม่กล้าที่จะเอาของเก็บไว้ด้านในมากเกินไป ถ้าหากของต่าง ๆ ถูกกำไลโง่บ้านี่กลืนลงไปหมดล่ะ?

“เจ้าขี้เหร่ ดีขึ้นหรือไม่?”

เฟิ่งเสวียนตู้จับมือฉู่เชียนหลี “แค่เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว”

ฉู่เชียนหลีแอบยิ้มในใจ ที่แท้คนป่วยก็ชอบออดอ้อนเสียจริง

“เอาล่ะ เช่นนั้นพวกเราลงไปดูเซินเป่ากันเถอะ จะได้ไม่ทำให้เขากับผู้อาวุโสใหญ่กังวลใจ”

“อืม”

ฉู่เชียนหลีและเฟิ่งเสวียนตู้บินลงมาด้านลง

เซินเป่าอุทานออกมาทันทีด้วยความดีใจ “ท่านแม่ เจ้าอาขี้เหร่ ในที่สุดพวกท่านก็ออกมาแล้ว”

ฉู่เชียนหลีอุ้มเซินเป่าเข้ามาไว้ในอ้อมกอดจากนั้นก็หอมแก้มซ้ายขวา “เซินเป่าเป็นห่วงแย่เลย?”