ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 161

เช้าวันถัดมาที่ฉู่เชียนหลีตื่นขึ้น พระอาทิตย์ขึ้นสูงแล้ว จากนั้นนางก็พบว่าตนเองกำลังอยู่ในอ้อมกอดของเฟิ่งเสวียนตู้ หัวแนบชิดอยู่กับหน้าอกเขา มือยังซุกเข้าไปด้านในเสื้อของคนอื่นเขาอีก

แย่แล้วข้าทำอะไรลงไป!

เฟิ่งเสวียนตู้ลืมตาขึ้น น้ำเสียงแหบแห้งเล็กน้อย: “เจ้าตื่นแล้วหรือ?”

ฉู่เชียนหลีกระโดดขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว นำมือทั้งสองข้างไปไว้ข้างหลัง รู้สึกว่านิ้วมือเริ่มร้อนขึ้นแล้ว

“ฮ่าฮ่า ตื่นแล้ว ตื่นแล้ว เมื่อวานนอนหลับสบายมากเลย ยังนึกว่าจะนอนไม่หลับเสียอีก!”

เฟิ่งเสวียนตู้ยันก้อนหินแล้วพยุงตัวลุกขึ้นอย่างช้าๆ ขมวดหว่างคิ้ว สูดหายใจเข้าลึกๆ: “เจ็บมาก......”

“เป็นอะไร?” ฉู่เชียนหลีรีบไปก้าวไปข้างหน้าประคองแขนของเฟิงเสวียนตู้เอาไว้

“ไม่เป็นอะไร แค่นั่งเป็นเวลานานเกินไป จนขาชา เพียงแต่เจ็บเล็กน้อย”

“ข้าประคองเจ้ายืดเส้นยืดสายสักหน่อย เหตุใดเจ้าถึงไม่พาข้ากลับไปที่ค่าย? กอดนอนเช่นนี้ จริงๆ......”

“ข้าคิดแล้ว แต่ว่าเจ้าไม่เห็นด้วย” แววตาของเฟิ่งเสวียนตู้มีความโศกเศร้าเสียใจเล็กน้อย

“เอ๋?” ฉู่เชียนหลีพยายามหวนคิดไปถึงเหตุการณ์เมื่อคืนนี้สักหน่อย นางดื่มเหล้าหนิงโป๋ไป หลังจากนั้นในสมองก็ว่างเปล่าไปหมด “ช้าก่อน เมื่อคืนนี้ข้า ไม่ได้ทำอะไรเจ้าใช่หรือไม่?”

เห็นได้ชัดว่าเรื่องเหล้านางยอดเยี่ยมมาก!

เป็นที่ยอมรับโดยองค์กรกาลเวลา!

“เปล่า ก็แค่ต่อสู้กันทั้งคืน?”

ฉู่เชียนหลีรู้สึกถึงเพียงแค่เสียงดังติ๊งในหัว: “ต่อ......ต่อสู้กัน?” เป็นการต่อสู้กันของปีศาจแบบที่นางคิดแบบนั้นหรือ?

ไม่ใช่หรอกน่า หรือว่านางมีความคิดแบบนั้นกับพี่สาวน้องสาวของตนเอง?

ฉู่เชียนหลี เจ้ามันไม่ใช่คน!

“อืม ยังเป็นการต่อสู้เป็นกลุ่ม”

“ต่อสู้เป็นกลุ่ม? กับใครกัน?” ช้าก่อน หรือว่านางคิดผิดแล้ว?

“ดวงดาว”

ฉู่เชียนหลี: “……เจ้าเล่ามาให้ละเอียด”

เฟิ่งเสวียนตู้กลั้นยิ้ม นำเรื่องราวเมื่อคืนนี้เล่าให้นางฟังหนึ่งรอบ

ทำความเข้าใจชัดแจ้งแล้วว่าเมื่อคืนตนเองทำอะไรลงไป ฉู่เชียนหลีถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่า นางไม่ได้ทำอะไรที่ไม่เหมาะสมก็ดี

“มา เจ้าขี้เหร่ ระวังหน่อย ข้าจะคอยประคองเจ้า”

เฟิ่งเสวียนตู้มึนงงเล็กน้อย ปฏิกิริยาพิเศษเป็นของเผ่าหงส์ทำให้เขารู้สึกเหมือนกับว่าตนเองเพิ่งจะพลาดโอกาสอะไรไป

ภายในค่าย ผู้อาวุโสใหญ่นอนพิงอยู่บนกิ่งไม้ที่ทั้งใหญ่และแข็งแรง กำลังมองเซินเป่าที่กำลังเล่นมวยปล้ำอยู่กับเจ้าจิ้งจอกใหญ่ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความรักใคร่เอ็นดู

ทุกครั้งที่เจ้าจิ้งจอกใหญ่รู้สึกว่าตอนที่ตนเองกำลังจะชนะ ทั้งมือและเท้ามักจะเป็นตะคริวเสมอ สุดท้ายทำได้เพียงหมอบลงบนพื้นทำหน้าที่เป็นที่รองนั่งขนสัตว์อย่างหมดอาลัยตายอยาก

เซินเป่านอนคว่ำหน้าอยู่บนท้องของเจ้าจิ้งจอกใหญ่ หัวเราะอย่างมีความสุขเป็นพิเศษ หลังจากนั้นไม่นาน ทันทีที่เช็ดเหงื่อแล้ว ก็ลากมันลุกขึ้นมา หยิบยาลูกกลอนที่นำตัวเอาไว้อยู่ตลอดเวลาป้อนให้มันกิน

ใบหน้าของจิ้งจอกน้ำแข็งเจ้าเสน่ห์ท้อแท้สิ้นหวัง รู้สึกว่าตนเองกลายเป็นจิ้งจอกไร้ประโยชน์ไปตัวหนึ่งแล้ว ฮึฮึ พวกลูกมนุษย์ตัวน้อย ทั้งหมดล้วนเป็นเด็กดื้อ!

ครู่ต่อมา มันรู้สึกถึงความหอมหวานบางๆของยาที่แผ่กระจายอยู่ในปาก หลังจากนั้น ความเจ็บปวดบนตัวก็หายเป็นปลิดทิ้ง ความบอบช้ำภายในที่ได้รับในอดีตก็ดีขึ้นบ้างแล้ว

เช่！นี่คือยาเซียนอะไร?

อสูรเสวียนไม่เหมือนกับผู้ฝึกตนที่เป็นมนุษย์ พวกมันมีวิธีการฝึกตนแบบหนึ่งที่เป็นของตนเอง ฉะนั้นยาเซียนที่มนุษย์ผู้ฝึกตนสามารถใช้ได้ สำหรับพวกเขาแล้วโดยส่วนมากจะไม่มีผล มีเพียงแค่ยาเซียนขั้นสูงเพียงส่วนน้อยเท่านั้นถึงจะมีประโยชน์ แต่ประสิทธิภาพของยาก็จะลดลงอย่างมาก อย่างไรก็ตามตอนนี้เขาได้ค้นพบอะไรบางอย่างแล้ว?

“เจ้าจิ้งจอกใหญ่ เจ้าก็ชอบรสชาติแบบนี้ใช่ไหม?”

เซินเป่ามองเห็นดวงตาของเจ้าจิ้งจอกใหญ่เบิกกว้าง ลักษณะท่าทางที่ไม่กล้าจะเชื่อ ยิ้มระรื่นหยิบยาลูกกลอนออกมาหนึ่งเม็ดแล้วยัดเข้าไปในปากมันอีกครั้ง

จิ้งจอกน้ำแข็งเจ้าเสน่ห์รู้สึกซาบซึ้งใจจนร้องไห้ทันที ว้าว ถ้ารู้ตั้งแต่แรกว่ามีของดีแบบนี้ ทำไมมันถึงต้องต่อต้านตั้งแต่แรก? อีกอย่าง นี่ก็จะไม่ใช่เด็กดื้อ นี่คือเจ้านายน้อยที่ถูกลิขิตมาเพื่อตนเอง!

“เจ้าจิ้งจอกใหญ่ เจ้าร้องไห้ทำไม เจ้าไม่ชอบรสชาติของยาลูกกลอนนี้หรือ? ถ้าเช่นนั้นเจ้าชอบกินโสมคนหรือไม่?” เซินเป่าหยิบโสมเสวียนม่วงอ้วนตุ้ยนุ้ยออกมาต้นหนึ่ง

“จี๊ด......”

เจ้าจิ้งจอกตกตะลึง!