ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 158

ฉู่เชียนหลีชะงักไป ผ่านไปชั่วครู่ เอื้อมมือไปตบหลังของเฟิ่งเสวียนตู้เบา ๆ อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ “เจ้าขี้เหร่ เจ้าถูกมารในใจทำให้ตกใจจนร้องไห้เลยหรือ? เจ้าร้องมาเถิด ข้าจะไม่หัวเราะเยาะเจ้า”

เฟิ่งเสวียนตู้น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาคู่นั้น “เชียนหลี ขอบคุณ”

ฉู่เชียนหลียิ้มบาง ๆ พูดอย่างใจกว้าง “ไม่ต้องเกรงใจ เพียงแต่เจ้ากอดแน่นไป ข้าเจ็บนิดหน่อย”

ผ่านไปสักพัก เฟิ่งเสวียนตู้ถึงระงับอารมณ์ที่ปั่นป่วนในใจได้ ค่อย ๆ เอ่ยปากพูดฉู่เชียนหลี

“เชียนหลี เจ้าเชื่อข้าหรือไม่?”

“หืม? เจ้าจะทำอะไร?” ฉู่เชียนหลียิ้มและกำมือขึ้นต่อหน้าเขาในท่าป้องกัน “เจ้าจะตีข้าหรือ? ข้าบอกไว้ก่อน แบบเจ้า ข้าจัดการทีเดียวก็ ...อุบ...”

ค่ายกลค่อย ๆ หยุดชะงัก เฟิ่งเสวียนตู้ลืมตาขึ้นก่อน แต่ฉู่เชียนหลียังคงพิงไหล่ของเขาอยู่

วินาทีถัดมา เขาหยิบอัญมณีรูปหยดน้ำที่มีสีแดงราวกับเลือดออกมาอย่างรวดเร็ว ใช้พลังเสวียนครอบฉู่เชียนหลีเอาไว้ตรงกลาง

ฉู่เชียนหลีกำลังจะลืมตาขึ้น แต่วินาทีต่อมานางก็ผล็อยหลับไป

ผู้อาวุโสใหญ่เห็นฉากนี้ ก็พลันตกใจ

“นายท่าน...”

หลังจากที่เขามา ก็เอาเลือดหงส์มองให้นายท่าน หลายวันมานี้ นายท่านไม่ได้ใช้มันเลย เขายังคิดอยู่ว่านายท่านคงคิดดีแล้ว ไม่ใช้สมบัติของเผ่าหงส์ง่าย ๆ แต่คาดไม่ถึง...

ผู้อาวุโสใหญ่นัยน์ตาเต็มไปด้วยความกังวล เลือดหงส์เป็นสิ่งที่ฮ่องเต้หงส์องค์ก่อนทิ้งไว้ให้ เลือดหงส์บริสุทธิ์สามารถช่วยนายท่านกดพลังอัคคีหงส์ไว้ได้ เป็นการเกิดใหม่ที่สมบูรณ์ยิ่งขึ้น ทั้งยังเป็นขุมทรัพย์ที่อาณาเขตด้านบนทั้งหมดใฝ่ฝัน

มีเพียงเม็ดนี้ ก็สามารถทำให้มหาเทพเสวียนบรรลุถึงเจ้าศักดิ์สิทธิ์ได้ หากไม่ใช่ความแข็งแกร่งของเผ่าหงส์เทพเสวียนทั้งหก เกรงว่าจะกลายเป็นหนามในสายตาของทุกตระกูลในอาณาเขตด้านบนแล้ว

เฟิ่งเสวียนตู้ใช้งานเลือดหงส์ ค่อย ๆ เติมเต็มพลังชีวิตที่สูญเสียไปของฉู่เชียนหลี ไม่นานจากนั้น ก็กัดนิ้วของตัวเอง บีบเลือดออกมาหยดหนึ่ง ผสมลงไปในเลือดหงส์ ช่วยฉู่เชียนหลีบำรุงร่างกายได้ดียิ่งขึ้น

ใบหน้าของเขาซีดลง จากนั้นเขาก็ไม่สามารถทนได้กระอักเลือดออกมาได้เต็มปาก

ผู้อาวุโสใหญ่มองอยู่ข้าง ๆ อดไม่ได้ที่จะตะโกนด้วยความตกใจ “นายท่าน?”

เลือดหงส์ค่อย ๆ ถูกกลืนกินจนหมด กลับกลายเป็นกระแสแห่งความมีชีวิตชีวา หลั่งไหลเข้าสู่ร่างกายของฉู่เชียนหลี นางหลับสนิทยิ่งขึ้น

เฟิ่งเสวียนตู้โอนเอนก้าวเท้าไปข้างหน้าและกอดนางไว้ในอ้อมแขนของเขา

ผู้อาวุโสใหญ่รีบก้าวขึ้นมา “นายท่าน ท่านไหวหรือไม่?”

เฟิ่งเสวียนตู้ยกมือปาดเลือดออกจากปาก “ข้าไม่เป็นอะไร เรื่องในวันนี้ อย่าได้บอกแก่เชียนหลี”

“ท่านทุ่มเทโดยไม่หวังสิ่งตอบแทน นี่มันเพื่อสิ่งใดกัน?” ผู้อาวุโสใหญ่ทั้งปวดใจทั้งไม่เข้าใจ

“เพราะนางคู่ควร”

เฟิ่งเสวียนตู้อุ้มฉู่เชียนหลี นั่งลงที่มุมหนึ่งของถ้ำ การเคลื่อนไหวเต็มไปด้วยความระมัดระวัง เพราะกลัวว่าจะรบกวนนางที่อยู่ในอ้อมแขนของเขา

ผู้อาวุโสใหญ่หยิบยาเซียนออกมา “นายท่าน เช่นนั้นท่านกินยาเซียนเสียหน่อย จะได้เพิ่มพลังให้ตัวเอง”

เฟิ่งเสวียนตู้หยิบยาคืนจิตที่ฉู่เชียนหลีมอบให้เขาออกออกมาจากเสื้อ “ข้ากินยาที่เชียนหลีให้ข้า”

“...ท่านสบายใจก็ดีแล้ว” ผู้อาวุโสใหญ่ถอนหายใจ แค่ออกมาให้พ้นสายตาก็ไม่ต้องเจ็บปวด ลงมาหาเซินเป่าที่ด้านล่างของถ้ำ

ฮือ ฮือ ผู้อาวุโสใหญ่ช้ำใจมาก ต้องมีเซินเป่าเล่นด้วยจึงจะดีขึ้น

เซินเป่ามองดูที่ตั้งทางเข้าถ้ำด้วยความกังวลใจ ในตอนนี้ ไม่รังเกียจเจ้าจิ้งจอกใหญ่สกปรกแล้ว นิ้วของเขาจับขนของเจ้าจิ้งจอกใหญ่โดยไม่รู้ตัว

“ปีศาจจิ้งจอก เจ้าวางกับดักไว้ใช่หรือไม่? จะกินท่านแม่ของข้ากับเจ้าอาขี้เหร่หรือ?”

“จือจือ!”

ขนหลุดแล้ว ขนหลุดหมดแล้ว เจ้าลูกมนุษย์ ปล่อยมือจากข้าเดี๋ยวนี้!

ผู้อาวุโสใหญ่เมื่อเห็นฉากนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะเบิกตาโพล่ง “เซินเป่า ปล่อยมือ รีบปล่อยมือ!”

เซินเป่ารีบลุกขึ้นยืน “เจ้าปู่เฟิ่ง ท่านแม่ข้าล่ะ? ท่านเป็นอย่างไรบ้าง? แล้วเจ้าอาขี้เหร่ ไม่เป็นไรใช่หรือไม่?”

“เซินเป่าวางใจ ท่านแม่ของเจ้ากับเจ้าอาขี้เหร่ยังดีอยู่ อีกสักพักก็คงลงมาแล้ว มา เจ้าปู่เฟิ่งจะพาเจ้าไปล้างมือ เจ้าปู่จะบอกเจ้า จิ้งจอกป่าข้างทางสกปรกมาก อย่าได้เอามือไปจับเชียว รู้หรือเปล่า?”

จิ้งจอกน้ำแข็งเจ้าเสน่ห์ที่ขนพันกันยุ่งไปหมด กลายเป็นจิ้งจอกตาบอดทันที