ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 6

“ไก่ตุ๋นโสมคนเสร็จแล้ว......เสร็จแล้ว......”

นำเสียงออดอ้อนดังสะท้อนก้องหุบเขา แต่พักใหญ่ก็ยังไม่มีเสียงตอบกลับมา

เดิมทีฉู่หลิงเซวียนรู้สึกตื่นตระหนกอยู่ในใจ แต่ตอนนี้กลับอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา แล้วพูดด้วยความโมโห :

“เจ้าเด็กบ้า คิดจะขู่ให้กลัวอย่างนั้นหรือ ?”

เซินเป่าถูกองครักษ์คว้าคอเสื้อเอาไว้และลอยอยู่กลางอากาศ เมื่อได้ยินดังนั้นก็กอดอกและส่งเสียงฟึดฟัดออกมาด้วยความโมโห

“เจ้าไม่เข้าใจหรอก ต้องให้เวลาท่านแม่ของข้าตื่นสักพัก”

“หึ แม่ของเจ้ามาแล้วจะทำอะไรได้ หรือว่านางจะสามารถเอาชนะองครักษ์ของข้าได้ ?”

ฉู่หลิงเซวียนหัวเราะเยาะ เมื่อเห็นแก้มที่ขาวอ่อนโยนของเซินเป่า ก็ยกมือขึ้นบีบ เพื่อระบายความโกรธในใจ

นางถูกเลี้ยงมาอย่างประคบประหงมแต่เด็ก ขึ้นเขาในครั้งนี้ถือเป็นความลำบากสูงสุดแล้ว ซึ่งอันที่จริงแล้วถือเป็นทางเลือกสุดท้าย

เมื่อห้าปีก่อน หญิงแพศยาฉู่เชียนหลีผู้นั้นหายไปอย่างไร้ร่องรอย นางจึงจนปัญญา จำต้องฆ่าหญิงรับใช้คนหนึ่งแล้วทำลายใบหน้า เพื่อสวมรอยเป็นนาง ให้ชื่อเสียงของนางฉาวโฉ่ไปทั่วเมืองหลวง และฉวยโอกาสให้ท่านพ่อทูลสารภาพผิดต่อฝ่าบาท และให้เปลี่ยนตัวคู่หมั้นเป็นนางแทน เพื่อเป็นคู่หมั้นอย่างเป็นทางการขององค์ชายสาม

นางคิดว่าในไม่ช้าคงได้แต่งงานเข้าจวนองค์ชายสามอย่างยิ่งใหญ่ แต่ท่านแม่ขององค์ชายสามกลับรังเกียจนางมาตลอด ประกอบกับไท่หวงไท่โฮ่วเสด็จสวรรคต จึงต้องละเว้นงานมงคลเป็นเวลาสามปี งานแต่งของนางกับองค์ชายสามจึงล่าช้ามาโดยตลอดเช่นนี้

ตอนนี้การไว้ทุกข์ของประเทศผ่านพ้นไปแล้ว แต่ท่านแม่ขององค์ชายสามยังคงขัดขวางนาง นางจึงไม่อาจทนรอได้อีกแล้ว

ครั้งนี้องค์ชายสามถูกผิดเข้าโดยไม่ทันระวัง นางจึงจำต้องคว้าโอกาสนี้ไว้ !

ขอเพียงสามารถนำโสมเสวียนม่วงกลับไปได้ และช่วยองค์ชายสามได้สำเร็จ นางก็จะสามารถเป็นพระชายาองค์ชายสามได้อย่างราบรื่น แต่คิดไม่ถึงเลยว่า พาองครักษ์เข้ามาในเขาไร้เงากว่าร้อยคน แต่สุดท้ายกลับเหลือรอดอยู่ข้างกายเพียงไม่กี่คน ส่วนตัวนางเองก็อยู่ในสภาพทรุดโทรม แล้วจะไม่ให้รู้สึกโกรธได้อย่างไร ?

“โอ๊ย เจ้าคนชั่ว !”

เซินเป่าเจ็บแก้มจนน้ำตาไหลออกมาทันที จึงยกเท้าขึ้นเตะไปที่ฉู่หลิงเซวียน

ฉู่หลิงเซวียนปลีกตัวหลบ จากนั้นจึงจ้องมองด้วยแววตาดุดัน : “ฆ่าเขา แล้วฝังเอาไว้ใต้ดินผืนนี้เสีย !”

นางต้องการให้องค์ชายสามรับรู้ว่า โสมเสวียนม่วงเป็นสิ่งที่นางตามหามาได้อย่างยากลำบากจากเขาไร้เงา ไม่ได้แย่งมาจากมือของคนอื่น ดังนั้น สองแม่ลูกที่อยู่ในลานเรือนแห่งนี้ จะปล่อยเอาไว้ไม่ได้เด็ดขาด

“ขอรับ”

ถึงแม้องครักษ์จะทำใจไม่ได้ แต่ก็ยังชูดาบขึ้นมา : “เจ้าหนู ชาติหน้าเจ้า......เอ่อ......”