ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง นิยาย บท 17

บ้าระห่ำ

จั๋วซือหรานชอบคนบ้าระห่ำเช่นนี้ นางรู้สึกเจอคนประเภทเดียวและเกิดความรู้สึกการเอ็นดู

เฟิงเหยียนเดินจากไปแล้ว และนางคิดชื่อจากคำพูดของเขา “จั๋วเสี่ยวจิ่ว(จิ่วหมายถึง เลข เก้า ในภาษาไทย)หรือ ดีแล้วข้าไม่ได้เปิดเป็นบุตรคนที่สองของตระกูล...ไม่อย่างนั้น ก็จะดูเหมือนคนรับใช้ที่ร้านแล้ว”

“จิ่ว...คุณหญิงจิ่วขอรับ” คนขับรถม้าเดินเข้ามาอย่างสั่นเทา “กลับ..กลับตอนนี้หรือขอรับ”

"เจ้าค่ะ กลับเถอะ" จั๋วซือหรานเห็นคนขับรถม้าไสั่นเช่นนี้ นางอดไม่ได้ที่ต้องสงสายและถาม"เจ้าหนาวหรือ"

คนขับหดคอลงจนเกือบจะร้องไห้ "เมื่อครู่นั้น ท่านอ๋องเฟิงทำเช่นนั้น...ข้า..ข้าน้อยกลัวแทบจะตาย"

จั๋วซือหรานนึกถึงเจตนาฆ่าของเฟิงเหยียนที่เขาประกายในเมื่อครู่ คนทั่วไปรับพลังนั้นไม่ไหวเสียจริง

นางยกมือขึ้นแล้วโบกมือให้คนขับรถม้า คนขับรถม้ารู้สึกมีสายลมพัดมาบนใบหน้าของเขา และความรู้สึกการกดขี่ที่น่ากลัวก่อนหน้านี้ก็หายไป

*

ในห้องส่วนตัว

จั๋วซือหรานหรี่ตาลงและจ้องมองไปที่แหวนสีแดงเข้มที่เรียบง่ายบนนิ้วชี้ของมือขวาของนาง มันคือแหวนเสวียนเหยียนจริง ๆ

แต่นางไม่เข้าใจ

“ทำไมถึงตามข้ามา” จั๋วซือหรานพึมพำ

จิตวิญญาณเดินข้ามเวลา เรื่องนี้น่าแปลกใจอยู่แล้ว ทีนี้ แหวนเสวียนเหยียนข้ามเวลามาด้วย ซึ่งเป็นเรื่องที่ลี้ลับมหาศจรรย์อย่างมาก

“บางทีอาจมีความเกี่ยวข้องบางอย่างกับกระบี่เสวียนเหยียนจริง ๆ ” จั๋วซือหรานคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ดูเหมือนว่า หลังจากดึงกระบี่เสวียนเหยียนออกมาแล้ว…”

นิ้วชี้ของนางเริ่มร้อนและคันเล็กน้อย นางก็ไม่ได้คิดมาก ใครจะรู้ว่า ตอนที่นางกำลังรักษาไทเฮาในตำหนักหย่งโซ่ว แหวนเสวียนเหยียนก็ปรากฏตัวอย่างกะทันหัน และยังเสกเข็มทองชุดหนึ่งออกมาได้ตามที่นางต้องการ

ในชาติที่แล้ว นี่เป็นแก่นแท้ให้นางได้ตั้งถิ่นฐานและมีชีวิตอยู่ได้ แหวนวงนี้สามารถเก็บสิ่งของและข้าวของทั้งหมดของนางไว้ข้างในได้ นอกจากนี้ ยังสามารถออมพลังไว้ ซึ่งพูดได้เลยว่า แหวนเสวียนเหยียนเหมือนกระบี่ประจำตระกูลเฟิง

“เป็นออะไร” จั๋วซือหรานเปิดประตู “รีบร้นจนเหงื่อแตกเลย”

จั๋วหวายมองเข้าไปในห้องของนางอย่างระมัดระวัง “ท่านพี่ไม่เป็นไรใช่ไหมขอรับ”

“ข้าจะเป็นอะไรไปได้ล่ะ”

“จู่ ๆ ข้ารู้สึกได้ถึงการกดขี่ที่เลวร้ายเป็นพิเศษ บางทีอาจเป็นเพราะข้ารู้สึกผิดก็ได้นะ” จั๋วหวายเกาหัว สุดท้ายเขารู้สึกโล่งใจ “ท่านพี่ไม่ได้เป็นอะไร ดีแล้ว”

ตัวเขาเองยังเป็นเด็กอยู่ แต่อยากปกป้องนางมาโดยตลอด

จั๋วซือหรานรู้สึกขมขื่นเล็กน้อยในใจเมื่อนางนึกถึงน้องชายคนนี้ในชะตากรรมเดิม ซึ่งภายหลัง น้องชายคนนี้เสียชีวิตระหว่างถูกเนรเทศ

“เสี่ยวหวาย พรุ่งนี้พี่พาเจ้าไปเรียนดีไหม” จั๋วซือหรานพูดด้วยความอ่อนโยน

สีหน้าของจั๋วหวยเปลี่ยนไปทันที เขารีบถอยหลังสามก้าวแล้วโบกมืออย่างแรง “ไม่ ไม่เอา”