ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 1008

ตอนที่ 1008 คู่แข่ง

……………………………………………………………………..

เมื่อหลินโรวโร่วคิดถึงเย่เชียนมากที่สุดในเวลานี้จู่ๆเย่เชียนก็ปรากฏตัวต่อหน้าต่อตาของเธอจนทำให้หลินโรวโร่วรู้สึกประหลาดใจและดีใจพร้อมๆกันแต่หลังจากมึนงงอยู่ครู่หนึ่งสีหน้าของเธอก็แสดงรอยยิ้มที่มีความสุขออกมา

เหว่ยเถ่าก็อดไม่ได้ที่จะตกตะลึงไปกับการแสดงออกอย่างกะทันหันของหลินโรวโร่ว เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นการแสดงออกของหลินโรวโร่วเพราะที่ผ่านมาหลินโรวโร่วแสดงออกอย่างสุภาพกับเขาเสมอ ถึงแม้ว่าเธอจะมีรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอแต่ก็ไม่ใช่รอยยิ้มที่มีความสุขแบบนี้ เห็นได้ชัดว่าทำให้เขารู้สึกถึงระยะห่างและความแตกต่างและตอนนี้หลินโรวโร่วก็แสดงท่าทางดังกล่าวซึ่งทำให้เหว่ยเถ่าประหลาดใจอย่างมาก เพราะจากสายตาของหลินโรวโร่วนั้นร่างของเย่เชียนเหมือนกับจมอยู่ในดวงตาและจิตใจของหลินโรวโร่ว

การแต่งตัวไม่ได้ดูดีและเรียกได้ว่าดูโทรมไปหน่อยแต่เหว่ยเถ่าเป็นยักษ์ใหญ่ด้านอุตสาหกรรมอาหารมีชื่อเสียงในประเทศจีนและดูมีเกียรติมาก ในสายตาของเขาเย่เชียนไม่สามารถเทียบกับเขาได้ แต่อย่างไรก็ตามรอบๆตัวเย่เชียนกลับมีบางอย่างที่ทำให้เขาประหลาดใจเล็กน้อย

เมื่อเห็นการแสดงออกของหลินโรวโร่วแล้วเหว่ยเถ่าก็ตระหนักได้ถึงบางสิ่งบางอย่างและเห็นได้ชัดว่าหลินโรวโร่วนั้นยิ้มให้กับเย่เชียน

จากนั้นหลินโรวโร่วก็ยืนขึ้นด้วยรอยยิ้มและทักทายเย่เชียนแล้วพูดว่า “ทำไมคุณถึงมาที่นี่?”

“อะไรกันคุณไม่อยากให้ผมมาเหรอ?” เย่เชียนพูดด้วยรอยยิ้มและแน่นอนว่าเต็มไปด้วยความสุขในใจ “ผมบังเอิญผ่านมาเจอคุณโดยบังเอิญผมก็เลยมาหา..ฉินหยูบอกว่าคุณอยู่ที่หยุนหนานไม่ใช่เหรอแล้วทำไมคุณถึงมาอยู่ที่เมืองซีหนิงล่ะ?..คุณมาตั้งแต่เมื่อไหร่?..คุณทำงานหนักไปหรือเปล่าคุณดูผอมลงนะ”

เมื่อได้ยินคำพูดที่ดูเป็นห่วงเป็นใยแบบนี้หลินโรวโร่วก็รู้สึกว่าการทำงานหนักของเธอนั้นคุ้มค่าและนี่แหละคือธรรมชาติของมนุษย์ไม่ว่าจะเป็นชายหรือหญิงเพราะหลังจากทำบางอย่างให้คนที่เรารักแล้วพวกเขาก็มักจะหวังว่าจะได้รับคำชมและความเป็นห่วงจากคนรักซึ่งจะทำให้พวกเขารู้สึกว่าความพยายามของพวกเขานั้นคุ้มค่า

หลินโรวโร่วจับแขนของเย่เชียนอย่างเป็นธรรมชาติแล้วพูดว่า “ฉันได้ยินมาว่าพี่สาวหยูไปที่บ้านของตระกูลของคุณหรอ..ตอนแรกฉันคิดว่าจะไปหาคุณที่เมืองซานย่าเพื่อไปพบแม่ของคุณแต่พี่หลันของกับฉันว่าคุณมาที่เมืองซีหนิงเพราะงั้นฉันก็เลยมาที่นี่ ตอนแรกฉันอยากจะเซอร์ไพรส์คุณแต่คุณกลับเซอร์ไพรส์ฉันซะก่อน”

“รู้ใจใช่มั้ยล่ะ” เย่เชียนพูดด้วยรอยยิ้มและดวงตาของเขาก็หันไปหาเหว่ยเถ่าซึ่งไม่คุ้นเคยแต่ดูจากออร่าอันสูงส่งและการแต่งตัวแล้วเขาต้องเป็นคนที่มีอิทธิพลในเมืองซีหนิงอย่างแน่นอน

“โรวโร่วเขาคือ?..ทำไมคุณไม่แนะนำให้ผมรู้จักล่ะ?” เหว่ยเถ่ายืนขึ้นและเหลือบมองเย่เชียนและพูดด้วยรอยยิ้ม หลินโรวโร่วนั้นรู้ดีว่าเหว่ยเถ่าคิดอะไรอยู่แต่เขาไม่ได้โกรธเมื่อเห็นผู้ชายอีกคนโผล่มาหาหญิงที่เขากำลังไล่ตามจีบอยู่ เขานั้นสงบสงบสติอารมณ์และสังเกตอย่างระมัดระวังและมองหาความขัดแย้งระหว่างทั้งสองแล้วใช้สิ่งนั้นทำลายความสัมพันธ์ของทั้งสอง สำหรับเหว่ยเถ่านั้นเขาเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการจีบสาวอย่างมาก

เหว่ยเถ่าผู้ซึ่งเป็นที่รู้จักในนามคลื่นลูกใหม่แห่งภาคตะวันตกเฉียงเหนือและไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขามีสถานะที่สูงอย่างไม่ต้องสงสัยและถึงแม้ว่าเขาจะไม่มีอิทธิพลเท่ากับลูกหลานผู้มีอิทธิพลในเมืองปักกิ่งก็ตามแต่เขาก็ยังเป็นบุคคลที่โด่งดังในเมืองนี้ เขารู้ดีว่าหลินโรวโร่วแตกต่างไปจากผู้หญิงคนอื่นๆ ดังนั้นวิธีที่เขาใช้จะเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิงเพราะเขาไม่สามารถใช้เงินกับเธอได้ซึ่งนั่นจะไม่มีผลอะไรเลย

เมื่อได้ยินแบบนั้นหลินโรวโร่วก็อดไม่ดื้ที่จะขมวดคิ้ว เห็นได้ชัดว่าเธอไม่พอใจที่เหว่ยเถ่าเรียกเธอห้วนๆแบบนั้นแต่เธอก็อยู่ในแวกวงธุรกิจมาสักระยะหนึ่งแล้วดังนั้นเธอจึงรู้วิธีซ่อนความคิดที่แท้จริงของเธอเอาไว้และถึงแม้ว่าเธอจะไม่พอใจแค่ไหนก็ตาม

มุมปากของเย่เชียนก๊ฉีกยิ้มขึ้นและดูมีเสน่ห์มาก จากนั้นเขาก็พูดว่า “ผมชื่อเย่เชียนที่แปลว่าอ่อนน้อมถ่อมตน”

“ผมเหว่ยเถ่า..ผู้จัดการบริษัทเรนสโตนอินเตอร์เนชันแนล” เหว่ยเถ่ายื่นมือออกมาอย่างสุภาพและพูด

“เรนสโตนอินเตอร์เนชันแนล?..โอโห้นี่เป็นบริษัทจัดงานเลี้ยงรายใหญ่และผู้นำเข้าอาหารขยะจากต่างประเทศมาสู่ประเทศจีนใช่หรือเปล่า?” เย่เชียนพูด “ผมชอบอาหารจีนของเราที่สุดเพราะมันอร่อยมาก” หลังจากที่เขาพูดจบเย่เชียนก็เหลือบมองหลินโรวโร่วและพูดว่า “เรานั่งคุยกันเถอะ..ยืนแบบนี้มันปวดหลังมาก!”

เหว่ยเถ่าก็ดึงมือกลับมาพร้อมกับสีหน้าที่เขินอาย ซึ่งเหว่ยเถ่าก็ไม่ได้แสดงความโกรธต่อความเย่อหยิ่งและความเฉยเมยของเย่เชียนเพราะถึงแม้ว่าเขาจะเป็นลูกหลานครอบครัวที่ร่ำรวยแต่เขาไม่ใช่คนแบบนั้น เขาไม่ได้มีความสุขในการเหยียบย่ำผู้คนไม่อย่างนั้นเขาจะไม่วันประสบความสำเร็จเหมือนในวันนี้ แต่เมื่อได้ยินประโยคถัดไปของเย่เชียนแล้วเหว่ยเถ่าก็ตกตะลึงเล็กน้อยและอดไม่ได้ที่จะไม่พอใจ

“ไม่ทราบว่าคุณเย่ทำงานอะไรหรอครับ?” หลังจากนั่งลงทัศนคติของเหว่ยเถ่าก็ดูถ่อมตัวและถามอย่างสุภาพ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน