ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 1020

ตอนที่ 1020 เสแสร้งแสดงละคร

……………………………………………………………………..

เมื่อได้ยินคำพูดของหยานตงแล้วเย่เชียนและคนอื่นๆก็ตกตะลึงไปครู่หนึ่งแล้วก็ยิ้มและพวกเขาก็รู้สึกชื่นชมหยานตงมากขึ้นเรื่อยๆเพราะการกระทำของเขานั้นดีต่อประเทศชาติอย่างมาก ซึ่งทำให้เย่เชียนพอใจมากเพราะไม่ว่าจะมีความขัดแย้งภายในมากเพียงใดแต่เมื่อต้องเผชิญกับศัตรูภายนอกหรือต่างชาติแล้วเราก็ต้องลืมความแค้นและร่วมมือกัน ซึ่งนี่คือความภาคภูมิใจในตนเองและความสามัคคีของชาติ

เมื่อออกจากบ้านพักแล้วหยานตงก็โบกมือเพื่อให้กองทหารของเขาถอยทัพและหลังจากนั้นเขาก็เหลือบมองไปที่เย่เชียนและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ไอ้หนูเอ็งว่างหรือเปล่า?..ไปดื่มชาด้วยกันสักหน่อยมั้ย?”

เย่เชียนก็พยักหน้าและพูดว่า “ตกลง..ผมต้องขอขอบคุณผู้อาวุโสหยานสำหรับเรื่องนี้ด้วย” จากนั้นเขาก็หันไปมองหลี่เหว่ยกับชิงเฟิงแล้วพูดว่า “พวกนายกลับไปกับจือเหวินก่อนส่วนม่อหลงกับฉันจะไปกับผู้อาวุโสหยาน” จากนั้นเย่เชียนก็เดินไปข้างหน้าสองสามก้าวไปหาจือเหวินและพูดว่า “อย่าโทษตัวเองไปเลยเพราะเหตุการณ์นี้จะต้องเกิดขึ้นไม่ช้าก็เร็วและความขัดแย้งระหว่างพวกเรากับสำนักม่อจื๊อก็มีมานานแล้ว..เพราะงั้นคุณกลับไปพักผ่อนเถอะเดี๋ยวผมจะจัดการหวังหว่านยู่ทีหลัง”

จือเหวินก็พยักหน้าอย่างหนักหน่วงและกอดเย่เชียนและหลังจากนั้นไม่นานเธอก็ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองเย่เชียนและพูดอย่างขอโทษว่า “ฉันขอโทษฉันมันไร้ประโยชน์”

“ยัยโง่..คุณไม่จำเป็นต้องขอโทษ” เย่เชียนพูด

“ใช่!..พี่สะใภ้เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณเลย..มันเป็นเพราะตู้ฟู่เหว่ยนั้นทำตัวบ้าๆราวกับว่าเขาเก่งที่สุดในโลก..ผมล่ะไม่ชอบหน้าเขาเลย” หลี่เหว่ยพูด

เมื่อได้ยินหลี่เหว่ยพูดจือเหวินก็โล่งใจและมีความสุขมาก ก่อนหน้านี้ก็เย่เชียนและตอนนี้หลี่เหว่ยก็ปลอบใจเธออีกดังนั้นเธอจึงสงบได้ ส่วนหยานตงก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า “ตอนสมัยฉันหนุ่มๆฉันเอาแต่ทำงานและไล่ตามความฝันจนหวงฟู่ชิงเตี๋ยนแย่งซินเอ๋อร์ไปจากฉัน..พวกเอ็งยังหนุ่มยังแน่นเพราะงั้นถ้ามีอะไรที่อยากจะทำก็รีบๆทำซะ!”

ซินเอ๋อร์ที่หยานตงหมายถึงก็คือฮัวหยาซินผู้นำสำนักหยุนหยานเหมินและเย่เชียนก็ไม่สนใจที่จะรู้เกี่ยวกับเรื่องที่ยุ่งเหยิงของพวกเขาในตอนนั้น ซึ่งเมื่อเย่เชียนได้ยินหยานตงพูดแบบนี้เขาก็รู้สึกชื่นชมหยานตงมากขึ้นเรื่อยๆ เพราะเขาเลือกที่จะไล่ล่าความฝันมากกว่าความรักนั่นเอง

ไม่ต้องสงสัยเลยเพราะท่ามกลางนักศิลปะการต่อสู้โบราณมากมายที่เย่เชียนเคยพบนั้นหยานตงคือคนที่เขาชื่นชมมากที่สุดและนี่อาจเป็นโชคชะตา หากไม่มีไป๋ฮวยล่ะก็เย่เชียนกับหยานตงอาจจะยังตกอยู่ในสถานการณ์ความเป็นศัตรูอย่างไม่รู้จบก็ได้

เมื่อนึกถึงไป๋ฮวยแล้วเย่เชียนก็ขมวดคิ้วเพราะเย่เชียนไม่รู้เลยว่าตอนนี้เขาเป็นอย่างไรบ้าง แต่ไม่ว่าอาการบาดเจ็บของไป๋ฮวยจะหายดีหรือไม่ก็ตามแต่เย่เชียนก็รู้ดีว่าเขาจะไม่เป็นอะไร เพราะท้ายที่สุดไป๋ฮวยก็คอยช่วยเย่เชียนทางอ้อมมาโดยตลอดภายใต้ข้ออ้างของการแก้แค้น หากไป๋ฮวยไม่ยอมล่ะก็เย่เชียนไม่รู้เลยว่าชีวิตของเขาจะเป็นอย่างไรบ้าง

ดังที่หวงฟู่ชิงเตี๋ยนพูดถ้าเป็นไปได้อาจจะดีสำหรับไป๋ฮวยที่จะเข้าร่วมกองกำลังพิเศษของประเทศจีน

ในเวลานี้หวังฉิงเซิงเป็นคนที่ดีใจมากที่สุดเพราะเขาไม่เพียงแค่ประสบความสำเร็จในการยั่วยุให้เกิดความขัดแย้งระหว่างเย่เชียน,หยานซื่อฉุยและหวังหวานยู่เท่านั้นแต่เขายังได้รับตำแหน่งใหม่อีกด้วยเพราะเมื่อถึงเวลาเขาจะได้ครอบครองบัลลังก์ของหวังหว่านยู่อย่างง่ายดาย

เขาไม่รู้โดยธรรมชาติว่าหยานซื่อฉุยถูกเย่เชียนทำให้บาดเจ็บสาหัสและมีความขัดแย้งกับตู้ฟู่เหว่ยอย่างร้ายแรงแบบนี้ ซึ่งความสัมพันธ์ระหว่างสามฝ่ายนั้นก็ค่อนข้างที่จะซับซ้อนอย่างมาก

หวังหว่านยู่ราชาแห่งภาคตะวันตกเฉียงเหนือสามารถมีทุกวันนี้ได้นั้นก็เพราะการสนับสนุนของคนอื่นมาโดยตลอด ไม่ว่าเขาจะหยิ่งผยองแค่ไหนแต่เขาก็ไม่โง่พอที่จะไม่เข้าใจสิ่งต่างๆเพราะเมื่อนึกถึงสิ่งที่เย่เชียนพูดครั้งสุดท้ายแล้วเขาก็ต้องทำสิ่งต่างๆอย่างใจเย๋นเพื่อที่จะได้ครอบครองตำแหน่งของหวังหว่านยู่ แต่ทว่าหวังหว่านยู่นั้นก็ระวังไม่ให้สุนัขตัวนี้แว้งกัดเขาดังนั้นเขาจึงจงใจสั่งให้หวังฉิงเซิงไปส่งโอ่วหยางหมิงซวนกลับไปยังที่พักและจุดประสงค์ก็เพื่อดูปฏิกิริยาของหวังฉิงเซิงนั่นเอง

แน่นอนว่าตั้งแต่เขากลับมาหวังฉิงเซิงก็รู้สึกดีใจอย่างมากและที่มุมปากของเขาก็มักจะทำให้เกิดรอยยิ้มอย่างอธิบายไม่ถูก การแสดงออกแบบนั้นแน่นอนว่าหวังหว่านยู่สามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจนในดวงตาของเขา ซึ่งช่วงนี้หวังฉิงเซิงดูกระตือรือร้นในงานของเขาและแทบจะไม่ต้องสั่งเลยเพราะเขกระตือรือร้นที่จะทำสิ่งต่างๆเอง ซึ่งเขาพยายามถามทางอ้อมเกี่ยวกับอุตสาหกรรมทั้งหมดจนหวังหว่านยู่เริ่มรู้สึกมากขึ้นเรื่อยๆว่าตระกูลโอ่วหยางคิดที่จะเลี้ยงสุนัขตัวใหม่อย่างหวังฉิงเซิงและนี่คือสิ่งที่หวังหว่านยู่ไม่สามารถทนได้เลย

ในตอนนี้หวังหว่านยู่สั่งให้ลูกน้องเรียกหวังฉิงเซิงไปที่ห้องของเขาและหวังหว่านยู่ก็แสดงรอยยิ้มที่พึงพอใจที่มุมปากของเขาและคิดอย่างลับๆ ‘อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะ!’

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน