ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 1022

ตอนที่ 1022 ความลับสุดยอด

……….

โอ่วหยางหมิงซวนผู้มีพรสวรรค์ที่โดดเด่นที่สุดในหมู่ลูกหลานของตระกูลโอ่วหยางทั้งหมดและได้รับการยกย่องว่าเป็นหนึ่งในนายน้อยแห่งภาคตะวันตกเฉียงเหนือที่รับหน้าที่ดูแลอุตสาหกรรมส่วนใหญ่ของตระกูลโอ่วหยาง ดังนั้นเขาจึงไม่ใช่คนโง่? แน่นอนว่าไม่มีตระกูลไหนที่กล้าทายทายตระกูลโอ่วหยางและโอ่วหยางหมิงซวนก็ไม่ใช่ชายหนุ่มที่ธรรมดาเพราะไม่ว่าจะเป็นความฉลาดหรือไหวพริบก็ค่อนข้างที่จะยอดเยี่ยม ดังนั้นการใช้วิธีสกปรกกับเขาจะไม่ง่ายอย่างนั้นแน่นอน

เขาจะโง่เขลาโดยไม่เปลี่ยนที่อยู่ของเขาและปล่อยให้หวังหว่านยู่ส่งคนไปฆ่าเขาอย่างงั้นเหรอ? เพราะเมื่อเขารู้ว่าหวังหว่านยู่คิดที่จะทรยศเขาเช่นนั้นเขาก็ไม่คิดที่จะเลี้ยงสุนัขตัวตี้อีกต่อไป หากไม่จำเป็นโอ่วหยางหมิงซวนก็ไม่อยากที่จะฆ่าเขาแต่เนื่องจากหวังหว่านยู่ไม่สำนึกผิดใดๆเขาก็ต้องกำจัดสุนัขที่ไม่ซื่อสัตย์ทิ้ง หลายปีที่ผ่านมาถ้าหากเขาไม่เคยส่งคนมาตรวจสอบสิ่งต่างๆที่หวังหว่านยู่ทำเขาก็คงจะไม่ใช่ทายาทผู้สง่าผ่าเผยของตระกูลโอ่วหยางอย่างแน่นอน

คำพูดของหวังฉิงเซิงก็ทำให้โอ่วหยางหมิงซวนมั่นใจมากขึ้นเกี่ยวกับความทะเยอทะยานของหวังหว่านยู่และเขาก็ไม่เคยคิดที่จะปล่อยให้หวังฉิงเซิงเข้ารับตำแหน่งราชาแห่งภาคตะวันตกเฉียงเหนือคนต่อไปแก่เขา เพราะใครที่สามารถทรยศได้ครั้งหนึ่งมันก็ต้องมีอีกครั้งอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ แบบนั้นเขาจะไว้วางใจหวังฉิงเซิงได้อย่างไร? คนที่ระมัดระวังและมีไหวพริบอย่างเขาจะไม่รู้ว่าคนเจ้าเล่ห์อย่างหวังหว่านยู่จะใช้วิธีสกปรกและดักฟังก็คงจะเป็นไปไมได้

การหักเหลี่ยมเฉือนคมครั้งนี้นั้นเป็นเพราะโอ่วหยางหมิงซวนต้องการล้มล้างระบบการปกครองทั้งหมดโดยการกำจัดหวังฉิงเซิงและหวังหว่านยู่ไปพร้อมๆกัน ซึ่งแน่นอนว่าหวังฉิงเซิงนั้นคิดว่าเขาจะได้ทุกสิ่งทุกอย่างแต่ไมได้ตระหนักเลยว่าเขาเป็นหนึ่งในตัวหมากรุกของโอ่วหยางหมิงซวนแบบนี้

โอ่วหยางหมิงซวนก็เดินเข้ามาจากด้านนอกและเหลือบมองไปที่ร่างอันไร้วิญญาณของหวังหว่านยู่ที่นอนอยู่บนพื้นและเยาะเย้ยว่า “แกยังอ่อนหัดเกินไปที่จะมาเล่นกับฉัน!..แต่แกก็สามารถทำหลายๆสิ่งหลายๆอย่างได้มากมายแต่มันน่าเสียดายที่แกเลือกคู่ต่อสู้ผิดเท่านั้นเอง”

จากนั้นโอ่วหยางหมิงซวนก็เหลือบมองลูกน้องแล้วพูดว่า “พวกแกรู้ไหมว่าขี้เถ้าและอัฐิของหยางเทียนอยู่ที่ไหน?..ไปนำสิ่งนั้นมาแล้วคืนให้แม่ม่ายดำจือเหวินซะ..และบอกเธอว่าฉันจัดการหวังหว่านยู่เรียบร้อยแล้ว” หลังจากพูดจบโอ่วหยางหมิงซวนก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยและคิดกับตัวเองว่า ‘เย่เชียน..ถ้ามีโอกาสฉันก็อยากจะสู้กับนายจริงๆ’

สิ่งต่างๆที่เกิดขึ้นในเมืองซีหนิงนั้นโอ่วหยางหมิงซวนรับรู้ทั้งหมดเพราะถ้าหากโอ่วหยางหมิงซวนไม่สามารถรู้ได้ล่ะก็นั่นแสดงว่าทายาทตระกูลโอ่วหยางในอนาคตคงจะเป็นพวกไร้ประโยชน์และนอกจากนี้เขายังได้ตรวจสอบความขัดแย้งระหว่างหวังหว่านยู่และเย่เชียนอย่างรอบคอบ อีกทั้งยังตรวจสอบรายละเอียดข้อมูลของเย่เชียนอีกด้วยและผลที่ได้ก็ทำให้เขาต้องประหลาดใจอย่างมากเพราะเย่เชียนนั้นทรงพลังมาก ซึ่งโอ่วหยางหมิงซวนก็รู้วิธีเลือกเพราะถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้เป็นเพื่อนกับเย่เชียนแต่ก็ไม่คิดที่จะเป็นศัตรูได้ ดังนั้นการแสดงความดีโดยเจตนาของเขาอาจทำให้เย่เชียนพึงพอใจจนบรรลุความสัมพันธ์ที่ดีก็เป็นได้

ในโรงน้ำชากลางเมืองซีหนิงนั้นหยานตง,เย่เชียนและม่อหลงนั่งอยู่ริมหน้าต่างบนชั้นสองพร้อมกับชาร้อนอยู่ตรงหน้าพวกเขา

เย่เชียนก็จ้องมองหยานตงแล้วพูดว่า “อาจารย์หยานผมขอขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือเมื่อครู่นี้ด้วย..ถ้าไม่มีคุณผมเกรงว่าเรื่องของวันนี้คงยากที่จะแก้ไขได้”

หยานตงก็ยิ้มอย่างแผ่วเบาและพูดว่า “ไอ้หนูเอ็งรู้ไหมว่าอะไรที่ทำให้ฉันชื่นชมในตัวของเอ็งมากที่สุด?”

เย่เชียนก็ส่ายหัวอย่างว่างเปล่าและสงสัยจริงๆว่าทำไมหยานตงถึงให้ความสำคัญกับเขามาก จากนั้นหยานตงก็พูดว่า “เอ็งเหมือนฉันตอนที่ฉันยังเด็กมากจริงๆ..เอ็งมีเสน่ห์ที่ไม่อาจต้านทานได้และมีความสามารถมากมายตั้งแต่ยังเด็ก..ฉันรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าไป๋ฮวยเสนอให้จัดการประลองระหว่างเอ็งกับเขาก็เพื่อช่วยเอ็งแก้ไขความขัดแย้งในโลกศิลปะการต่อสู้โบราณแต่ฉันก็ยังตกลงกับเขาแล้วเอ็งรู้ไหมว่าทำไม?”

เย่เชียนก็ส่ายหัวแล้วถามด้วยความสงสัย “นั่นเป็นเรื่องที่ผมอยากรู้มากจริงๆ”

“ที่จริงแล้วเหตุผลมันก็ง่ายมากเพราะเอ็งสองคนทำให้ฉันประทับใจจริงๆและฉันก็รู้เกี่ยวกับสิ่งที่เอ็งทำมาตลอดด้วย..ถึงแม้จะไม่มากแต่ฉันก็ประทับใจความเป็นพี่น้องระหว่างพวกเอ็งทุกคนจริงๆ..ในฐานะลูกผู้ชายแล้วสิ่งที่สำคัญที่สุดคือความรับผิดชอบและความสัมพันธ์ของพวกเอ็งก็เหมือนศัตรูกันแต่ก็ไม่ใช่ศัตรูแต่ก็ยังไม่ใช่เพื่อนและมันสะท้อนกับความรับผิดชอบของเอ็งมาก..นอกจากนี้ฉันก็ไม่สนใจเรื่องครอบครองโลกแห่งศิลปะการต่อสู้โบราณอะไรนั่นเลยเพราะฉันเองก็เป็นคนที่ก้าวเท้าเข้าไปในวังของเทพแห่งความตายด้วยเท้าข้างเดียวเหมือนกัน..เพราะงั้นฉันจะไคว่คว้าหรือไล่ตามความฝันอะไรนั่นไปทำไมอีก?..ฉันก็เลยยอมเดิมพันด้วยความรู้สึกของตัวเองและสุดท้ายฉันก็พ่ายแพ้” หยานตงพูดต่อ “เมื่อตอนที่ฉันอายุเท่าเอ็งฉันก็เข้าใจว่าสิ่งที่เรียกว่าผลประโยชน์คืออะไร..อำนาจคืออะไร..บ้านเมืองประชาชนและประเทศชาติคืออะไร..ความทะเยอทะยานคืออะไร..คนรอบตัวนั้นคืออะไร..เอ็งรู้หรือเปล่าว่ามันคืออะไร?”

“ชีวิต” เย่เชียนพูด

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน