ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 1032

ตอนที่ 1032 พบปะ

……….

การป้องกันปัญหาดีกว่าการแก้ไขเสมอ

เย่เชียนไม่สามารถรับประกันได้ว่าเขาจะชนะการดวลกับตู้ฟู่เหว่ยได้หรือเปล่าแต่ด้วยวิธีการของหยายตงแล้วเขาก็มั่นใจได้มากขึ้น แต่สิ่งที่เขากังวลตอนนี้ไม่ใช่ผลลัพธ์ของการดวลกับตู้ฟู่เหว่ยแต่เป็นสิ่งที่จะเกิดขึ้นหลังการดวลสิ้นสุดลงเพราะสถานการณ์ในภาคตะวันตกเฉียงเหนือนั้นไม่สามารถคาดเดาได้เลยจริงๆ ยิ่งไปกว่านั้นตู้ฟู่เหว่ยจะยอมมอบสำนักม่อจื๊อให้กับม่อหลงจริงๆหรือเปล่า?

อีกทั้งยังมีชาฮัวเอียนศัตรูที่ลึกลับและไม่ทราบข้อมูลที่แน่ชัดมากนัก ซึ่งเกรงว่าต่อให้ตู้ฟู่เหว่ยจะเต็มใจมอบสำนักม่อจื๊อให้ม่อหลงก็ตามแต่ชาฮัวเอียนคงจะไม่ยอม ถึงแม้ว่าสิ่งต่างๆในสำนักม่อจื๊อจะเป็นไปตามคำพูดของตู้ฟู่เหว่ยทั้งหมดก็ตามแต่ใครจะรับประกันได้ว่ามันจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น? ดังนั้นการป้องกันและระมัดระวังจึงเป็นสิ่งที่จำเป็น

ในตอนกลางคืนเวลาสองทุ่มตรงทั่วทั้งเมืองซีหนิงก็ถูกปกคลุมไปด้วยความมืดมิดและไม่ได้มีแสงสีและความครึกครื้นเท่าเมืองแถบชายฝั่งตะวันออกเฉียงใต้ของจีนเลย แต่สถานบันเทิงยามค่ำคืนในเมืองซีหนิงก็มีลักษณะพิเศษเฉพาะตัวเช่นกัน ถึงแม้ว่าไฟนีออนบนถนนจะไม่หวือหวามากก็ตามแต่ก็มีคนสัญจรไปมาอย่างไม่ขาดสาย

ในบ้านพักของโอ่วหยางหมิงซวนมีชายหนุ่มคนหนึ่งอายุประมาณยี่สิบห้าหรือสิบหกปีที่ดูหล่อเหลาและอ่อนโยนจนทำให้ผู้คนรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นจากก้นบึ้งถึงหัวใจ แต่ก็มีความเย็นยะเยือกอยู่รอบกายและมีความลึกมากซึ่งบางทีนี่อาจเป็นคำอธิบายที่เหมาะสมสำหรับตัวของชาฮัวเอียน

เขาดูไม่เหมือนคนจีนเพราะนัยน์ตาเขาโตและจมูกโด่งมีผมยาวถึงคาง เขาเป็นชาวซินเจียงและเป็นชนกลุ่มน้อยในเมืองซีหนิง ดังนั้นเขาจึงดูไม่เหมือนใคร ส่วนโอ่วหยางหมิงซวนก็นั่งหันหน้าเข้าหาเขาและมีชุดน้ำชาวางอยู่บนโต๊ะกาแฟตรงหน้าเขาแล้วสูบบุหรี่อย่างช้าๆ ในขณะที่ชาฮัวเอียนดูสงบและสุขุมอย่างมากและเมื่อพูดถึงสิ่งมึนเมาและการพนันแล้วชาฮัวเอียนไม่ยุ่งเกี่ยวกับสิ่งเหล่านี้ เขาไม่ดื่มเหล้าไม่สูบบุหรี่ไม่เล่นการพนันใดๆทั้งสิ้น เขาดูเหมือนผู้ดีจากชนชั้นสูงอย่างมาก

อย่างไรก็ตามภาคตะวันตกเฉียงเหนือก็ไม่มีใครกล้าดูหมิ่นหรือยั่วยุชาฮัวเอียนเลยยกเว้นคนที่ไม่ทราบรายละเอียดและไม่รู้จักเขา ซึ่งบ่อยครั้งที่ชะตากรรมของคนเหล่านั้นจะจบลงด้วยโศกนาฏกรรมอย่างน่าอนาถ

“นายน้อยโอ่วหยางรู้จักเย่เชียนตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?” ชาฮัวเอียนมองไปที่โอ่วหยางหมิงซวนแล้วถาม

โอ่วหยางหมิงซวนก็ตอบว่า “เราเคยเจอกันแค่ครั้งเดียว”

ชาฮัวเอียนก็ขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “หมายความว่าไง?..นี่คุณไม่ได้รู้จักเขาดีแต่คุณยังกล้าเลือกที่จะร่วมมือกับเขาเหรอ?..คุณไม่กลัวว่าเขาจะหักหลังคุณหรือไง?..ถ้าเขาทำแบบนั้นมันจะสายเกินไปที่คุณจะเสียใจทีหลัง”

โอ่วหยางหมิงซวนก็ฉีกยิ้มเบาๆแล้วพูดว่า “นี่ไม่สำคัญเพราะสิ่งที่สำคัญคือประโยชน์ที่เย่เชียนจะมอบให้เรา..เนื่องจากนี่เป็นการร่วมมือกันเพราะงั้นมันจะไม่มีความเสี่ยงก็คงจะไม่ได้..อย่างไรก็ตามผมคิดว่าเย่เชียนเป็นคนฉลาดและถ้าหากผมไม่ทำให้เขาขุ่นเคืองล่ะก็เขาจะไม่ทำอะไรที่เป็นอันตรายต่อเราอย่างแน่นอน” หลังจากหยุดไปชั่วขณะโอ่วหยางหมิงซวนก็พูดต่อ “นอกจากนี้ที่นี่ก็ยังมีคุณเพราะเหตุผลที่ผมเชิญคุณมาที่นี่ในวันนี้ก็เพื่อให้คุณช่วยพิจารณา..เพราะเราสองคนเป็นเพื่อนกันแต่ไม่ได้หมายความว่าพวกเราจะปฏิบัติต่อเขาแบบเพื่อนได้..เพราะงั้นถ้าหากคุณรู้สึกไม่ดีหลังจากได้พบเขาคุณก็แค่บอกผมเพราะผมไม่มีปัญหาอะไรและพร้อมที่จะเลิกร่วมมือกับเขาทุกเมื่อ”

ชาฮัวเอียนไม่ได้พูดอะไรเพียงแค่ยิ้มเบาๆ

เมื่อผ่านไปครู่หนึ่งลูกน้องของโอ่วหยางหมิงซวนก็เดินเข้ามาจากด้านนอกและพูดด้วยความเคารพ “นายน้อยครับคุณเย่มาถึงแล้ว”

โอ่วหยางหมิงซวนก็รีบลุกขึ้นยืนและพูดว่า “เข้าใจแล้ว” หลังจากพูดจบแล้วเขาก็เดินออกไปขณะที่ชาฮัวเอียนนั่งอยู่ที่นั่นโดยไม่ได้คิดที่จะลุกขึ้นเพื่อไปต้อนรับเย่เชียน ซึ่งเขาเป็นคนฉลาดดังนั้นเย่เชียนที่เป็นคนนัดพบกับเขาอย่างกะทันหันมันจะต้องมีบางอย่าง ด้วยเหตุนี้เขาจึงต้องสงบสติอารมณ์เอาไว้เพื่อพิจารณาจุดประสงค์ของเย่เชียนก่อน

หลังจากออกมาหน้าบ้านแล้วโอ่วหยางหมิงซวนก็รีบทักทายเย่เชียนด้วยความสุภาพแล้วพูดว่า “คุณเย่มาตรงเวลาจริงๆ..ยินดีต้อนรับครับ” จากนั้นดวงตาของโอ่วหยางหมิงซวนก็หันไปที่ร่างของจินเหว่ยห่าวและการแสดงออกของเขาก็ดูแข็งทื่ออย่างเห็นได้ชัด

ปฏิกิริยาของจินเหว่ยห่าวก็เป็นสิ่งที่เกินความคาดหมายของเย่เชียนอย่างมากเพราะเขาดูไม่มีความเกลียดชังที่เขามีต่อโอ่วหยางหมิงซวนเลยเพราะเขาดูสงบอย่างมาก แต่เย่เชียนรู้ว่าจินเหว่ยห่าวกำลังพยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อระงับความโกรธของเขาเอาไว้เท่านั้น

เย่เชียนก็พูดว่า “การตรงต่อเวลาเป็นสิ่งที่เราควรจะมี..นายน้อยโอ่วหยางให้ผมแนะนำคุณ..นี่คือพี่ชายของผมม่อหลง..ส่วนเขาไม่ใช่คนแปลกหน้าอะไรสำหรับนายน้อยโอ่วหยาง..ที่ผมให้คุณจินมาด้วยให้ครั้งนี้เพราะผมรู้ว่าพวกคุณมีปัญหากันเพราะงั้นผมจะเป็นผู้สร้างสันติให้พวกคุณเอง..พี่น้องกับเพื่อนมาก่อนเสมอแต่ผมไม่รู้ว่านายน้อยโอ่วหยางจะรังเกียจหรือเปล่า?”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน