ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 12

ตอนที่ 12 ล่วงละเมิด

เย่เชียนนิ่งเงียบไปกับการท้าทายอันน่าตกใจของหวังยู่ แต่ไม่วายสายตาเขายังคงจับจ้องไปยังหน้าอกของเธออย่างโจ่งแจ้ง เขาตัดสินใจถามขึ้นอีกครั้งเพื่อความแน่ใจว่า

“นี่คุณต้องการให้ผมจับมันจริง ๆ เหรอ ?”

“จริงแท้แน่นอน! ฉันต้องการให้คุณสัมผัสพวกมัน ทําไมล่ะ ? ไม่กล้าจับงั้นเหรอ ? อย่าบอกนะว่าจริง ๆ แล้วคุณเป็นพวกปอดแหกน่ะ” หวังยู่ท้าทายไม่เลิก

“เหอะ! ผมเนี่ยนะไม่กล้า ? แน่จริงคุณก็ปลดกุญแจมือผมออกสิ!” เย่เชียนตอบกลับอย่างไม่ยอมแพ้

หวังยู่ไม่ลังเล เธอเดินไปหาเขาแล้วปลดกุญแจมือออกก่อนจะมายืนตรงหน้าเย่เชียนพร้อมแอ่นหน้าอกที่แสนภาคภูมิใจให้เขาดูเสียให้เต็มตา สัมผัสเสียให้เต็มมือ เธอคิดว่าถึงอย่างไรเขาคงไม่กล้าจับอย่างแน่นอน

แต่มีหรือที่คนอย่างเย่เชียนจะปล่อยให้โอกาสดี ๆ แบบนี้หลุดลอยไปได้ เขาค่อย ๆ ยื่นมือออกไปใกล้หน้าอกของหวังยู่ ในใจเขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าตำรวจสาวจะใจกล้าถึงเพียงนี้ (และตัวเขาจะโชคดีถึงเพียงนี้) เธอไม่เพียงแค่ยืนนิ่ง ๆ เท่านั้น แต่เธอกลับไม่มีท่าทีกระวนกระวายใจเลยแม้แต่น้อย ไม่พอเธอยังไม่แม้กระทั่งหลบสายตาเขาอีก สายตาเธอนั้นเต็มไปด้วยความยั่วยุ อยากจะเห็นความกล้าของเย่เชียน

‘บัดซบเอ๊ย! นี่เรากําลังคิดจะทำอะไรกันแน่วะ… ไม่นะ… ไม่ เราต้องไม่จับมัน… ไม่มีทาง!’ เย่เชียนต่อสู้กับความคิดตัวเองอยู่ในใจ แต่มือของเขากลับขยับเข้าไปใกล้มากขึ้นเรื่อย ๆ

เมื่อเธอเห็นว่ามือของเขาใกล้จะสัมผัสกับหน้าอกของเธอ หวังยู่ก็จงใจเผยรอยยิ้มชั่วร้ายออกมาให้เย่เชียนเห็น

เขาสบถออกมาอย่างหัวเสียทันที

“บ้าเอ๊ย!”

เพราะมันสายเกินไปแล้วที่เขาจะชักมือกลับ…

แกร๊ก!

เสียงกุญแจมือล็อกกลับไปที่ข้อมือของเย่เชียนอีกครั้ง…

“นี่แน่ะ! ตอนนี้ฉันก็สามารถฟ้องคุณในข้อหาล่วงละเมิดทางเพศเจ้าหน้าที่ได้แล้ว ไอ้บ้ากาม!” หวังยู่พูดออกมาด้วยความภูมิใจในชัยชนะครั้งนี้

เย่เชียนส่ายหัวอย่างหมดหนทาง เขาเหมือนกําลังเล่นกับห่านป่า แต่เจ้าห่านป่าตัวนั้นกลับมาไล่จิกเขาเสียได้ เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าตัวเองต้องมาตกอยู่ในกำมือของตำรวจสาวด้วยวิธีนี้ เขาเพิ่งตระหนักได้ว่าหากเธอจะใช้วิธีนี้ในการจัดการเขาแล้วล่ะก็ แสดงว่าเธอนั้นเป็นเพียงเจ้าหน้าที่ไก่อ่อนคนหนึ่งที่ต้องหาหลักฐานมัดตัวผู้ต้องหาแน่น ๆ ถึงจะจับใครได้ เย่เชียนขยับกุญแจมือที่ข้อมือของตนแล้วพูดว่า

“คุณจะปรักปรำผมเหรอ ? คุณกล่าวหาว่าผมล่วงละเมิดใช่ไหม ? แล้วไหนล่ะหลักฐาน”

“หึ!” หวังยู่คิดไว้แล้วว่าเขาต้องมาไม้นี้ ซึ่งเธอก็ได้เตรียมการเอาไว้แล้วจึงเริ่มพูดอย่างภาคภูมิใจว่า

“ฉันคิดไม่ผิดเลยว่าคุณต้องมาไม้นี้ แต่รู้ไหมว่าสถานีเราน่ะมีกล้องวงจรปิดเยอะมาก และแน่นอนว่าสามารถตรวจกล้องวงจรปิดในห้องสอบสวนได้ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อกี๊นี้ได้ถูกบันทึกเอาไว้ทั้งหมด รอแค่ฉันเอาเทปนั่นออกมา คุณก็ไปไหนไม่รอดแล้ว ฮิ ๆ ๆ”

เย่เชียนจ้องมองเธอด้วยความตกใจ เขาไม่คิดเลยว่าตำรวจสาวคนนี้จะพอมีพิษสงอยู่บ้าง

“แต่คุณเป็นคนบังคับให้ผมจับมันเองนา…” เย่เชียนไม่ได้โกรธมากอย่างที่เธอคาดเอาไว้ เขาเพียงแค่ยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์

“นะ… นายจะทําอะไรฉันได้ล่ะ ?” หวังยู่เริ่มรู้สึกกังวลขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ เธอลืมแม้กระทั่งการวางมาดในฐานะเจ้าหน้าที่ตำรวจและหลุดเรียกชายหนุ่มตรงหน้าว่า ‘นาย’

เพียงครู่เดียวเธอก็กลายเป็นสาวน้อยที่มากไปด้วยความกังวลใจเสียอย่างนั้น

“อือ ดี… ดี… ในเมื่อเรื่องมันเป็นแบบนี้… งั้นก็ไม่ต้องสุภาพอะไรกันแล้ว เอาล่ะ สำหรับเรื่องไอ้นั่นของเธอ แสดงว่าหลังจากนี้ฉันจะจับมันเมื่อไหร่ก็ได้ที่ใจอยากสินะ” เย่เชียนยิ้มกรุ้มกริ่มพลางยักไหล่

“นายจะบ้าเหรอ!”

หวังยู่ค่อย ๆ ถอยหลังไปทีละก้าว ๆ ในใจเธอเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก แต่เธอยังพยายามวางท่าให้ดูสุขุมเยือกเย็นอยู่

“อือ ฉันคงจะบ้าจริง ๆ นั่นแหละ มาขนาดนี้แล้วฉันเองก็ไม่มีอะไรจะเสียแล้ว…” เย่เชียนฉีกยิ้ม มาถึงตอนนี้เขาเองก็เลือกที่จะพูดกับตำรวจสาวเจ้าเล่ห์คนนี้อย่างสนิทสนมขึ้น

หวังยู่ถอยหลังจนกระทั่งชนกับกําแพง ไม่สามารถถอยหนีไปไหนได้อีก ถึงกระนั้นเธอก็ยังไม่วายตอบโต้กลับไป

“เออ นายไม่สามารถแก้ต่างอะไรได้หรอกนะขอบอก ฉันคนนี้ไม่มีทางปล่อยให้นายหลุดมือไปได้หรอก!”

เย่เชียนยกมือทั้งสองข้างไปทาบที่กําแพงระหว่างตัวของเธอทำให้เธอตกอยู่ในเงื้อมมือของเขาอย่างชัดเจน เขาจ้องใบหน้าที่แสนบริสุทธิ์ในระยะประชิด หวังยู่กระสับกระส่ายและหายใจแรงทําให้ช่วงอกขยับขึ้นลงถี่ขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

“เธอพร้อมมั้ย ?” เย่เชียนถาม ใบหน้าแฝงรอยยิ้ม

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน