ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 1296

ตอนที่ 1296 จิตผิดปกติ

………………..

เย่เชียนไม่ใช่คนที่มั่นใจในตัวเองจนตาบอดเพราะผู้อำนวยการจ้าวตำแหน่งเล็กๆที่ถูกไล่ออกไปแล้วเป็นคนลักพาตัวเลขาของเขาไปซึ่งเห็นได้ชัดว่าเขาถูกท้าทายและยั่วยุอย่างจริงจัง จิตวิทยาของคนประเภทนี้มักจะผิดปกติมากหากถูกกระตุ้นเพียงเล็กน้อยและอาจควบคุมอารมณ์ไม่ได้และจะคาดเดาผลได้ยากจริงๆ ดังนั้นเย่เชียนยังคงต้องระวังเพราะการไปคนเดียวจะทำให้เขาไม่ปลอดภัยแต่เย่เชียนจำเป็นต้องไปคนเดียวเพื่อที่อีกฝ่ายจะได้ไม่เตลิดจนทำร้ายเสี่ยวเทียน ดังนั้นเย่เชียนจึงไม่เรียกให้หลินเฟิงไปกับเขาที่นั่น

หลังจากนั้นไม่นานเย่เชียนก็รีบไปที่โรงงานเคมีร้างนอกตัวเมืองและเมื่อถึงเย่เชียนก็หยุดรถและกวาดสายตามองไปรอบๆแล้วกดเบอร์โทรศัพท์ที่โทรมาก่อนหน้านี้ทันทีจากนั้นก็เห็นใครบางคนจากชั้นบนโผล่หัวออกมาแล้วพูดว่า “แกฉลาดดีนี่..รีบๆขึ้นมาสิวะ”

แน่นอนอย่างที่เย่เชียนคาดเดาว่ามันเป็นผู้อำนวยการจ้าวคนนั้นจริงๆ เมื่อเย่เชียนเงยหน้าขึ้นไปมองเขาก็เดินขึ้นไปที่ชั้นบนพร้อมกับหักไม้ไผ่ป่าข้างถนนเป็นชิ้นๆแล้วยัดเข้าไปในแขนเสื้อของเขาประมาณห้าหรือหกแท่ง ที่ชั้นสามเย่เชียนที่เพิ่งก้าวออกจากบันไดก็ถูกปืนจ่อไปที่หน้าผากของเขาและเย่เชียนก็มองจากหางตาและไม่พูดอะไร ที่ฝั่งตรงข้ามเสี่ยวเทียนถูกมัดเอาไว้หลังเสาและมีรอยแผลบนใบหน้าที่เห็นได้ชัดและดูเหมือนว่าเธอจะได้รับความเจ็บปวดไม่น้อยเลย เมื่อเห็นแบบนั้นเย่เชียนก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

“อย่าขยับถ้าปืนฉันลั่นก็อย่ามาโทษฉันก็แล้วกัน” รองผู้อำนวยการจ้าวเย้ยหยันและถือปืนเอาไว้ด้วยมือข้างเดียวและมืออีกข้างก็จับตามตัวของเย่เชียนแล้วเอามีดคลื่นโลหิตออกมาจากตัวของเย่เชียน

เมื่อเสี่ยวเทียนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามเห็นเย่เชียนมาที่นี่จริงๆเธอก็ไม่รู้ว่าเธอกำลังตกอยู่ในอารมณ์ไหนเพราะนี่เป็นสิ่งที่เธอไม่คาดคิดเพราะถ้าเป็นหัวหน้างานคนอื่นๆพวกเขาคงไม่เต็มใจมาช่วยเธออย่างแน่นอนและเธอก็จะต้องทุกข์ทรมานไม่รู้จบ ดังนั้นเมื่อเห็นเย่เชียนแบบนี้เธอก็อดไม่ได้ที่จะหวั่นไหวแต่เธอก็กลัวว่าเย่เชียนจะได้รับอันตรายเพราะเธอเอง เนื่องจากปากของเธอถูกปิดเอาไว้เสี่ยวเทียนจึงไม่สามารถพูดได้แต่เย่เชียนก็ยังคงเห็นความกังวลในดวงตาของเธอได้อย่างชัดเจน

เมื่อเห็นแบบนั้นเย่เชียนก็ยิ้มเล็กน้อยและพูดว่า “ไม่ต้องกังวลไปคุณจะไม่เป็นอะไร”

เย่เชียนแสยะยิ้มและพูดว่า “แน่นอนว่าฉันกลัวแต่ถ้าแกจะฆ่าฉันไปมันจะมีประโยชน์อะไรกับแกเพราะถ้าแกฆ่าฉันแกก็จะกลายเป็นฆาตกรและจะไม่มีที่ให้หนีอีกต่อไปแล้ว..ตอนนี้แกแค่ถูกไล่ออกเพราะความผิดฐานทุจริตต่อหน้าที่เท่านั้นและถึงแกจะต้องติดคุกจริงๆแต่อีกไม่กี่ปีแกก็จะถูกปล่อยตัว..แต่ว่าในสถานการณ์ของแกตอนนี้แกอาจจะไม่ติดคุกก็ได้แต่ถ้าแกฆ่าฉันแกจะไม่ได้ออกจากคุกและไม่ได้เห็นโลกภายนอกอีก..แกหนีไปไหนไม่ได้หรอก”

ผู้อำนวยการจ้าวตกตะลึงไปชั่วขณะจากนั้นก็รีบกลับมาตั้งสติและพูดว่า “แกอย่ามาขู่ให้ฉันกลัวไปเลย..ตอนนี้ฉันไม่มีอะไรเหลือแล้ว..อีกอย่างฉันก็มีคนสนับสนุนอยู่ถ้าฉันฆ่าแกไปเพราะงั้นฉันไม่มีอะไรที่ต้องกลัวหรอก..ถ้าพูดถึงเรื่องคอรัปชั่นแล้วมันก็ไม่ได้ผิดถึงขนาดนั้นหรอกแต่แกกลับไล่ฉันออกและตัดอนาคตของฉันเพียงเพราะฉันทำผิดพลาดแค่เล็กๆน้อยๆ..แกเป็นคนบังคับให้ฉันทำแบบนี้เองนะ..แกคิดดูสิว่าฉันควรจะทำยังไงกับแกดี?” สีหน้าของรองผู้อำนวยการจ้าวบิดเบี้ยวและเห็นได้ชัดว่าเขากำลังโกรธเกรี้ยวอย่างมาก หลังจากหยุดไปชั่วขณะผู้อำนวยการจ้าวก็พูดต่อ “เป็นเพราะแกที่ทำให้ภรรยาของฉันทิ้งไปเพราะฉันถูกคณะกรรมการตรวจสอบวินัยจนหมดอนาคตและหอบเอาเงินฉันหนีไปกับผู้ชายคนอื่นและทิ้งลูกชายเอาไว้ที่บ้านคนเดียว..แกทำครอบครัวฉันพังแล้วแกจะให้ฉันทำยังไง..ถ้าฉันไม่ฆ่าแกแล้วฉันจะทนได้ยังไง?”

“นี่คือผลลัพธ์ที่แกก่อขึ้นมาเอง..เพราะงั้นแกก็ต้องแบกรับมันเอาไว้เอง!..ถ้าหากแกบริสุทธิ์ใจและเป็นคนดีแล้วใครจะทำอะไรแกได้?” เย่เชียนพูด

“หืม..สิ่งที่แกพูดฟังดูดีใช้ได้เลยแต่ฉันไม่เชื่อหรอกว่าแกจะโง่ขนาดนั้น..ใครแวดวงนี้ใครจะไปบริสุทธิ์ใจได้กัน?” รองผู้อำนวยการจ้าวพูด “ถ้าไม่ใช่เพราะแกล่ะก็ครอบครัวของฉันจะพังทลายแบบนี้เหรอ?”

“มันก็ใช่และฉันก็ควรจะรับผลที่ฉันก่อขึ้นมาเองเพราะงั้นเรื่องนี้มันไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเสี่ยวเทียนแกไม่จำเป็นต้องทำร้ายเธอ” เย่เชียนพูด

“ไม่เกี่ยวงั้นเหรอ?..แกกับเธอมันก็พวกเดียวกันเพราะงั้นฉันจะปล่อยเธอไปได้ยังไง?” ผู้อำนวยการจ้าวพูด

เย่เชียนยักไหล่เล็กน้อยและพูดว่า “ถ้าฉันเป็นแกฉันจะไม่ทำแบบนี้เด็ดขาด..ฉันจะฆ่าผู้หญิงคนนั้นก่อนใครอื่นเพราะผู้ชายจะถูกผู้หญิงหักหลังได้ยังไงมันเสียศักดิ์ศรีชัดๆ..ยิ่งไปกว่านั้นเงินของแกยังถูกเธอขโมยไปแล้วชีวิตลูกของแกก็จะมีปัญหาในอนาคตไม่รู้จบ..อันที่จริงแกควรจะเกลียดเธอไม่ใช่ฉันและแกก็ควรจะขอบคุณฉันเลยด้วยซ้ำเพราะฉันทำให้แกได้เห็นธาตุแท้ภรรยาของแกว่าเธอไม่ได้รักแกเลยและทิ้งแกในยามที่แกตกต่ำไม่ใช่เหรอ?”

ผู้อำนวยการจ้าวก็ตกตะลึงและสับสนอย่างมากและดูเหมือนในใจของเขาจะยุ่งเหยิงไปหมดเพราะปัญหาหลายๆอย่างทำให้เขาเกิดอาการป่วยทางจิตใจอย่างมากและเขาก็ไม่สามารถตัดสินอย่างสมเหตุสมผลได้เหมือนคนปกติทั่วไป เมื่อเห็นแบบนี้เย่เชียนจึงใช้ประโยชน์จากช่องโหว่และพูดต่อ “ถ้าแกต้องการฉันช่วยแกได้..ด้วยความสัมพันธ์ของฉันในภาคตะวันออกเฉียงเหนือแล้วมันก็ง่ายมากที่จะหาคนมาช่วยแกให้รอดไปจากวิกฤตนี้..นอกจากนี้ฉันยังสามารถรับประกันได้ว่าชีวิตของแกจะปลอดภัยและฉันจะให้เงินแกแล้วแกก็ค่อยพาลูกหนีไปเมืองนอกและเริ่มต้นชีวิตใหม่แกคิดว่าไง?”

ไม่ต้องสงสัยเลยเพราะนี่เป็นตัวเลือกที่ดีสำหรับผู้อำนวยการจ้าวอย่างมาก ซึ่งในเวลานี้ปืนในมือของผู้อำนวยการจ้าวก็ลดลงเล็กน้อยแต่ทันใดนั้นมือของผู้อำนวยการจ้าวก็เคลื่อนไปข้างหน้าอีกครั้งและจ่อไปที่หน้าผากของเย่เชียนอีกครั้งพร้อมกับพูดว่า “คุณจะหลอกฉันงั้นเหรอ?..แกจะใจดีถึงขนาดปล่อยฉันไปได้ยังไง?”

“ถ้าแกไม่เชื่อฉันก็ช่วยอะไรไม่ได้แล้ว..แกก็น่าจะชัดเจนนะว่าถ้าไม่มีฉันช่วยแกจะไม่มีวันหนีไปไหนได้และยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้ชีวิตของเสี่ยวเทียนก็อยู่ในกำมือของแกเพราะงั้นฉันไม่จำเป็นต้องโกหกแกให้แกโกรธจนทำอะไรบ้าๆเลยไม่ใช่เหรอ?” เย่เชียนพูด

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน