ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 1332

1332 /1358

ตอนที่ 1332 ความเฉลียวฉลาด

………………..

แม่ของจินเหว่ยห่าวมีชื่อเสียงมากในช่วงแรกเพราะเธอเป็นสาวงามที่มีชื่อเสียงในแวดวงบันเทิงและผู้คนที่ติดตามผลงานของเธอก็ตามไล่จีบเธอตั้งแต่สมัยยังสาวแต่เธอกลับตกหลุมรักจินเจิ้งผิงและเธอก็ทราบดีถึงภูมิหลังทางครอบครัวของจินเจิ้งผิงดังนั้นเธอจึงเต็มใจลาออกจากแวดวงบันเทิงในช่วงเวลาที่ดีที่สุดของเธอและให้กำเนิดลูกชายให้กับจินเจิ้งผิง อย่างไรก็ตาม ถึอย่างนั้นเธอก็เสียชีวิตลงโดยไม่มีอะไรใดๆแต่เธอก็ไม่เคยโกรธเคืองเขาเลยเพราะเธอรู้ว่าจินเจิ้งผิงเสียใจและทำอะไรไม่ถูกในสถานการณ์เหล่านี้

เป็นเพราะจินเจิ้งผิงรู้สึกผิดต่อเธอเล็กน้อยหรืออีกนัยหนึ่งก็คือเขาต้องพึ่งพาเธอนั่นเองเพราะถึงแม้ว่าจินเจิ้งผิงจะมีอำนาจมากแค่ไหนในตอนนี้แต่เขาก็โดดเดี่ยวและตัวคนเดียวและไม่ว่าเขาจะใจร้ายและโหดร้ายเพียงใดแต่เขาก็ยังคงมีร่องรอยของความเหงาในใจเสมอและไม่มีคนให้ปรึกษาและรับฟังไม่ว่าเขาจะสุขหรือทุกข์ซึ่งเชาไม่มีใครให้ระบายเลย

“ตั้งแต่วันที่เราพบกันคุณไม่เคยต่อต้านผมเลยและไม่ว่าผมจะทำอะไรคุณก็สนับสนุนผมเสมอและในตอนนี้ผมก็ต้องการให้คุณสนับสนุนผมด้วยอีกแรง” จินเจิ้งผิงพูด “เขาดันไปเห็นใจคนที่ไม่ใช่น้องชายเขาจริงๆและรวมหัวกันต่อต้านผมทั้งๆที่ผมก็ยอมรับผิดที่เคยทำลงไปแล้วแต่เขาก็ยังไม่ยอมฟังและดูเหมือนว่าเขาจะไม่ยอมแพ้จนกว่าผมจะตาย..ผมถามหน่อยถ้าผมอยากจะฆ่าเขาคุณจะโกรธและเกลียดผมหรือเปล่า?”

“เฮ้อ…คุณกำลังตกอยู่ในที่นั่งลำบากใช่ไหมเพราะอีกฝ่ายคือลูกชายและอีกฝ่ายคือคนที่คุณรัก..แต่คุณก็ไม่เคยห้ามไม่ว่าผมจะทำอะไรและคุณจะสนับสนุนผมเพราะงั้นครั้งนี้คุณจะสนับสนุนผมด้วยใช่ไหม?” จินเจิ้งผิงพูด “เขาไปรวมหัวกับพวกเขี้ยวหมาป่าเพื่อมาจัดการกับผมและถ้าผมไม่ตอบโต้ผมคงจะต้องตายจริงๆ..คุณจะโทษผมไม่ได้นะเพราะเขาบังคับให้ผมต้องทำแบบนี้”

จนถึงตอนนี้จินเจิ้งผิงก็ยังไม่รู้ถึงความผิดพลาดของเขาและเขาก็ยังคงผลักภาระความรับผิดชอบไปให้คนอื่นอยู่ดีเพราะเขามักจะเป็นคนเห็นแก่ตัวเสมอ

ในเวลานี้มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นในหูของจินเจิ้งผิงและเขาก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยแต่ไม่ได้หันกลับไปมอง ส่วนลูกศิษย์ทั้งสี่ก็หันไปมองและหลังจากนั้นลูกศิษย์คนหนึ่งก็เอนตัวเข้าไปข้างๆหูของจินเจิ้งผิงและกระซิบว่า “อาจารย์หยุนมาที่นี่ครับและยังมีเย่เชียนกับจินเหว่ยห่าวด้วย”

เมื่อได้ยินแบบนั้นจินเจิ้งผิงก็ถอนหายใจอย่างเย็นชาแต่ไม่ได้พูดและจินเหว่ยห่าวก็หันไปมองและพบว่าหลุมฝังศพของฮั่นหนิงซือถูกทำลายทิ้งและเขาก็ขมวดคิ้วและคิดว่าจินเจิ้งผิงจะต้องเป็นคนทำอย่างแน่นอน จากนั้นจินเจิ้งผิงก็หันไปมองหยุนเซินกับเย่เชียนซึ่งเขาก็รู้สึกประหลาดใจและงุนงงอย่างมากและไม่เข้าใจว่าพวกเขามาที่นี่ในเวลานี้หมายความว่าอย่างไร จากนั้นดวงตาของเขาก็หันไปที่จินเหว่ยห่าวและพูดอย่างเย็นชาว่า “นี่เป็นความคิดของแกงั้นเหรอ?..ใครบอกให้แกฝังสุนัขตัวเมียตัวนี้เอาไว้ข้างๆแม่ของแกกัน?..ผู้หญิงคนนี้ทำร้ายแม่ของแกแต่แกกลับฝังเธอเอาไว้ข้างๆหลุมศพแม่ของแกเนี่ยนะ?..แกไม่อยากให้แม่ตายอย่างสงบงั้นเหรอ?”

“หึ..อย่ามาเสแสร้งที่นี่เลยเพราะถ้าคุณเป็นห่วงแม่ของผมจริงๆคุณคงไม่ทอดทิ้งเธอตั้งแต่แรกหรอก” จินเหว่ยห่าวพูด “ตอนนี้แม่ตายไปแล้วและคุณจะยังมาเสแสร้งอยู่ทำไม?..คุณคิดว่าคุณมาเพื่อสักการะแม่งั้นเหรอ?..แบบนั้นแม่จะไปสบายใจได้ยังไง..เมื่อก่อนคุณไม่ต้องการฝังแม่ในสุสานของตระกูลจินและทั้งหมดนี่ผมก็หาเงินมาด้วยตัวเองไม่อย่างนั้นแม่ของผมคงจะไม่มีที่อยู่แม้จะตายไปแล้วก็ตาม..ทั้งสองคนนี้เป็นผู้หญิงที่ถูกคุณทำลายชีวิตและบางทีพวกเธอก็อาจจะกลายเป็นเพื่อนกันหลังความตายก็ได้ใครจะไปรู้”

“ฉันไม่ต้องการโต้เถียงกับแกต่อหน้าแม่ของแก” จินเจิ้งผิงพูดจากนั้นเขาก็หันไปมองหยุนเซินกับเย่เชียนแล้วพูดว่า “อาจารย์หยุนกับรองนายกเทศมนตรีเย่มาทำอะไรที่นี่ครับ?..พวกคุณมาหาผมทำไมและทำไมอาจารย์หยุนถึงได้ดูโกรธขนาดนี้ล่ะ?..หรือคุณรู้ตัวคนที่สั่งนักฆ่ามาฆ่าลูกชายของคุณแล้ว?”

“จินเจิ้งผิงแกไม่ต้องเสแสร้งอีกต่อไปแล้วเพราะฉันบอกคุณเย่หมดทุกอย่างแล้ว” หยุนเซินพูด “จินเจิ้งผิงวันโลกาวินาศของแกมาถึงแล้วเพราะงั้นแกควรจะยอมจำนนโดยไม่ต้องต่อต้านซะไม่อย่างนั้นทุกอย่างมันจะเลวร้าย”

จินเจิ้งผิงตกตะลึงอย่างมากและขมวดคิ้วเล็กน้อยเพราะเขารู้สึกประหลาดใจอย่างเห็นได้ชัดกับคำพูดของหยุนเซินและอันที่จริงเมื่อไม่กี่วันก่อนจู่ๆหยุนเซินก็เหมือนจะโทษเขาในทุกๆอย่างดังนั้นเขาจะไม่แปลกใจได้อย่างไร “พี่หยุนอย่าลืมสิว่าเราอยู่บนเรือลำเดียวกันแล้วและถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับฉันคุณจะไม่มีชีวิตที่ดีได้เลย” จินเจิ้งผิงเยาะเย้ยและพูดว่า “นอกจากนี้คุณต้องการที่จะสู้กับผมงั้นเหรอ?..อีกอย่างด้วยความแข็งแกร่งตระกูลหยุนของพี่หยุนนั้นพี่เคยชั่งน้ำหนักบ้างหรือเปล่าว่าจะสู้กับผมได้น่ะ?”

“หืม..จินเจิ้งผิง..แกหยิ่งทนงเกินไปแกไม่ดูด้วยซ้ำว่าใครอยู่ที่นี่!” หยุนเซินพูด “เป็นความจริงที่ความแข็งแกร่งของตระกูลหยุนเพียงอย่างเดียวไม่สามารถชนะแกได้แต่ถ้ามีคุณเย่อยู่ด้วยแกคิดว่าแกจะมีโอกาสงั้นเหรอ?”

“หยุนเซินแกเป็นจิ้งจอกเฒ่าจริงๆ..หลายปีมานี้ฉันไม่ได้ปฏิบัติต่อแกอย่างเลวร้ายเลยและฉันก็ไม่ได้ทำอะไรให้แกต้องขุ่นเคืองเลยไม่ใช่เหรอ?..ฉันช่วยแกไปมากเท่าไหร่แล้วและช่วยให้ตระกูลหยุนของแกมีทุกวันนี้ได้..แต่แกกลับแว้งกัดฉันแบบนี้และยังสุมหัวกับคนอื่นเพื่อมาหักหลังฉันอีก!” จินเจิ้งผิงเย้ยหยัน

“จินเจิ้งผิงไม่ใช่ว่าฉันหักหลังแกแต่แกน่ะมันบ้าไปแล้ว” หยุนเซินพูด “ลูกชายของฉันไปทำอะไรให้แกกันแกถึงได้ฆ่าเขาแบบนั้น!..แกฆ่าเขาอย่างโหดเหี้ยมและยังมีหน้ามาพูดอีกเหรอ?..แกทำลายตระกูลหยุนของฉันงั้นฉันจะยกโทษให้แกได้ยังไง?..อย่าหาว่าฉันโหดร้ายเลย..แกเป็นคนทำทุกอย่างและโยนให้กับคุณเย่เพื่อให้ฉันไปเด็ดหัวของเขา!”

“แกจะให้ฉันพูดอีกกี่ครั้ง..ฉันบอกไปแล้วว่าฉันไม่ได้ฆ่าลูกชายของแก” จินเจิ้งผิงพูดอย่างโกรธเกรี้ยว “ฉันมีเหตุผลอะไรที่จะต้องฆ่าลูกชายของแกด้วย..ถ้าแกยืนยันว่าฉันเป็นคนทำจริงๆแกก็ไปหาหลักฐานมาซะ!..ถ้าแกมีหลักฐานพิสูจน์ได้ว่าฉันเป็นคนทำจริงๆฉันจะยอมรับผิดเอง!”

“หลักฐานงั้นเหรอ?..ถ้าฉันมีหลักฐานฉันจะมาหาแกแบบนี้ทำไม” หยุนเซินพูด “หว่านจื่อตงบอกฉันเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้วว่าแกเป็นคนส่งนักฆ่าสองคนนั้นไปฆ่าลูกชายของฉัน..แกคิดจริงๆเหรอว่าแกจะปิดปากพวกเขาได้น่ะ?”

“หว่านจื่อตง?” จินเจิ้งผิงตกตะลึงอย่างมากจากนั้นก็ยิ้มอย่างดูถูกเหยียดหยามและพูดว่า “แค่ฟังจากคำพูดของมันแกก็เชื่อว่าฉันทำจริงๆงั้นเหรอ?..นี่มันไร้สาระชัดๆ”

“แกน่าจะรู้ดีกว่าฉันว่าผู้รู้แจ้งเป็นยังไงและเขาก็ไม่เคยพลาดข่าวใดๆเลยสักครั้งเพราะงั้นถ้าเขาบอกว่าแกทำแกก็ต้องทำแบบนั้นจริงๆ..ยิ่งไปกว่านั้นเขาไม่มีเหตุผลหรือความจำเป็นที่ต้องหลอกลวงฉันเลย” หยุนเซินพูด “ถ้าแกกล้าทำแกก็ควรกล้ายอมรับสิวะ..จินเจิ้งผิงแกไม่กล้าที่จะยอมรับความจริงแบบลูกผู้ชายเลยงั้นเหรอ?”

จินเจิ้งผิงสูดลมหายใจเข้าอย่างเย็นชาและหันไปมองจินเหว่ยห่าวแล้วพูดว่า “แล้วแกล่ะ?..แกอยากจะฆ่าฉันเหมือนกันเหรอถึงได้มาที่นี่?..นี่แกจะร่วมมือกับคนนอกเพื่อฆ่าพ่อของแกเนี่ยนะ?”