ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 24

ตอนที่ 24 พวกพ้องในวันวาน

ตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้ อู่หยางเทียนหมิงก็ยังไม่มีความเคลื่อนไหวใด ๆ ทั้งสิ้น…

มันไม่ใช่ว่าเขาต้องการที่จะลอกเลียนแบบพระเอกหนังต่อสู้ในภาพยนตร์ต่าง ๆ ที่มักจะเปิดตัวและลงมือก็ต่อเมื่อถึงช่วงเวลาสำคัญ ๆ เท่านั้น และมันก็ไม่ใช่เพราะว่าเขาเกรงกลัวหรืออะไรอีกนั่นแหละ แต่มันเป็นเพราะเขารู้สึกว่าไม่จำเป็นสำหรับเขาเลยที่จะต้องลงมือด้วยตัวเอง คนอย่างอู่หยางเทียนหมิงคิดว่าตัวเองมีลูกน้องตั้งมากมาย หากเขาลงมือเอง มันจะเป็นการลดศักดิ์ศรีของเขาให้ดูต่ำลง อีกทั้งพ่อของเขาก็เป็นถึงรองผู้อำนวยการของเมืองเซี่ยงไฮ้ที่ใหญ่พอจะทำให้คนยำเกรง

มันก็เหมือนกับคำพูดที่ว่า ‘สุนัขทุกตัวต้องเชื่อฟังเจ้านายโดยไม่ขัดขืนคำสั่ง’ นั่นแหละ ไม่ว่าจะอย่างไรก็คงไม่มีใครหน้าไหนหรือสุนัขตัวใดในเซี่ยงไฮ้ที่กล้าท้าทายเขากับพ่อหรอก!

อู่หยางเทียนหมิงได้แต่นั่งมองดูเฉย ๆ เขาไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้อะไรต่อเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นเลย และแม้กระทั่งตัวเย่เชียนเองก็ไม่ได้คิดจะลงไม้ลงมือกับเขา หลังจากที่เย่เชียนจัดการพวกลูกกระจ๊อกทั้งหมดเรียบร้อยแล้ว เขาก็นั่งลงบนโซฟาตัวเดิมแล้วคว้าแก้วไวน์บนโต๊ะมาดื่มอย่างช้า ๆ ท่าทีของเขาไม่รู้หนาวรู้ร้อนอะไรทั้งนั้น เขานั่งสบาย ๆ พลางมองดูเหล่าคนที่โอดครวญอยู่บนพื้นและพูดขึ้นว่า

“อยู่ดีไม่ว่าดีกันนะพวกแก… หาเรื่องใส่ตัวจริง ๆ… ”

ทันใดนั้นเอง หลินโรโร่วและซูย่าหยิงก็วิ่งเข้ามา เธอถามอย่างเป็นกังวล

“เย่เชียน… คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม ?”

เย่เชียนยิ้มจาง ๆ เขารู้สึกดีอย่างมากเมื่อเห็นว่าหญิงสาวน่ารักอย่างหลินโรโร่วห่วงใยเขาขนาดนั้น

“โรโร่ว… ผมจะบอกความลับอะไรให้เอาไหม ? ตั้งแต่ตอนที่ผมยังเด็กจนเติบโตมาได้ขนาดนี้… ผมน่ะไม่เคยพ่ายแพ้การต่อสู้เลยแม้แต่ครั้งเดียว…”

แต่ถึงเย่เชียนจะพูดมาอย่างนั้น หลินโรโร่วก็ยังคงจ้องมองเขาอย่างจริงจัง สายตาของเธอเต็มไปด้วยความกังวลในแบบของคนรัก

จ้าวเซี่ยที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ดูน่าเวทนาเป็นอย่างมาก ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้เข้าร่วมกับคนอื่น ๆ โดยเพียงแค่นั่งตัวสั่นเทาด้วยความหวาดกลัวอยู่ที่โต๊ะ แต่เขาก็โชคร้ายโดนลูกหลงเข้าโดยบังเอิญ เพราะขณะที่เกิดการปะทะกัน เย่เชียนเตะคนคนหนึ่งลอยข้ามโต๊ะมาใส่เขาอย่างจังทำให้เขากระเด็นตกโซฟาลงไปกระแทกพื้นอย่างรุนแรง และเป็นสาเหตุให้กระดูกหลาย ๆ ส่วนในร่างกายหัก จนกระทั่งตอนนี้ เขาก็ยังคงร้องโอดโอยอย่างน่าสังเวชอยู่ที่พื้น

ซูย่าหยิงรีบวิ่งไปหาจ้าวเซี่ยและประคองเขาขึ้นมานั่ง จากนั้นเธอก็ตวัดสายตาไม่พอใจไปที่เย่เชียน แต่ทว่าเธอกลับพบกับสายตาที่คมเข้มราวกับดาบของเย่เชียนตอบกลับมา ซึ่งมันทำให้เธอตัวสั่นเทาอย่างช่วยไม่ได้ เธอจึงหันไปหาหลินโรโร่วแทนแล้วพูดขึ้นด้วยความโกรธแค้นว่า

“โรโร่ว… แฟนที่เธอพามาเป็นคนประเภทไหนกันแน่เนี่ย ? เธอไม่รู้หรือยังไงว่าเขาเป็นอันธพาล!”

“อันธพาลงั้นเหรอ ? เหอะ! ถ้าคนอย่างเย่เชียนเป็นอันธพาล งั้นฉันก็ชอบคนอันธพาลนั่นแหละ เพราะอย่างน้อย ๆ เขาก็แข็งแกร่งกว่าแฟนของเธอที่ทำได้แค่คอยตามเลียแข้งเลียขาคนอื่น!” หลินโรโร่วตอกกลับอย่างดุเดือด เธอเบื่อที่จะทนเต็มที

“นี่เธอ! พูดอย่างนี้หมายความว่ายังไงห๊ะ ?!” ซูย่าหยิงตกใจและไปต่อไม่ถูก เพราะเธอไม่คิดเลยว่าหลินโรโร่วจะกล้าตอบเธอกลับมาเช่นนี้

หลินโรโร่วหยุดตัวเองไม่อยู่อีกต่อไป ด้วยความไม่พอใจที่เธอเก็บมาตั้งแต่อยู่ที่ร้านอาหาร เธอจึงพูดแทงใจดำซ้ำเติมซูย่าหยิงไปว่า

“ซูย่าหยิง… เธออย่าคิดนะว่าตัวเองได้เข้าไปทำงานราชการแล้วจะสูงส่งค้ำฟ้าแล้วกลายร่างเป็นนกฟีนิกซ์ เพราะถึงยังไงลูกเจี๊ยบก็เป็นลูกเจี๊ยบอยู่วันยังค่ำ มันจะไม่กลายร่างเป็นนกฟีนิกซ์อย่างที่เธอหวังเอาไว้หรอก ความฝันของเธอน่ะมันดีนะ แต่โทษทีจ้ะที่ความเป็นจริงมันโหดร้าย ฉันรู้นะว่าเธอฝันอยากเป็นนกฟีนิกซ์ แต่น่าเสียดายที่เธอต้องตื่นขึ้นมาบนโลกแห่งความเป็นจริงแล้วพบว่าตัวเองเป็นได้แค่ไก่แกล้มเบียร์ก็เท่านั้น!”

เย่เชียนถึงกับตกตะลึงจนพูดไม่ออกไปชั่วขณะ เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าหลินโรโร่วจะกล้าหาญถึงเพียงนี้ เขาได้แต่จ้องมองเธออย่างปลาบปลื้มจนเมื่อตั้งสติได้ เขาก็ยกนิ้วให้เธอและชื่นชมเธอจากใจจริงว่า “คุณนี่… ยอดเยี่ยมจริง ๆ”

หลินโรโร่วยิ้มกว้าง เพราะในที่สุดเธอก็ได้พูดสิ่งที่อัดอั้นอยู่ในใจของเธอมานานออกไปเสียที จากนั้นเธอก็โน้มตัวเองเข้าสู่อ้อมกอดอันอบอุ่นของเย่เชียนอย่างสุขใจ

……

“เฮ้ย!… ใครมันกล้ามาสร้างความวุ่นวายในที่ของข้าวะ อยากตายกันนักรึไง ?!”

หวังหู่ ผู้ที่ตะโกนโหวกเหวกก่อนหน้านี้ ถึงแม้เขาจะไม่ได้มีอิทธิพลระดับประเทศ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็พอมีชื่อเสียงในย่านนี้อยู่พอตัว แทบจะไม่มีใครหน้าไหนเลยที่จะกล้าเข้ามาสร้างปัญหาในผับของเขา

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน