ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 296

ตอนที่ 296 สู่เส้นทางที่โชคชะตากำหนด
สถานการณ์ต่างๆ ก็เป็นเรื่องเร่งด่วนและคับขันอย่างมาก ซึ่งในหลายๆ กรณีนั้นสิ่งต่างๆ ก็ไม่สามารถที่จะมามัวครุ่นคิดอะไรใดๆ ได้เลย ซึ่งในระหว่างการประชุมร่วมของเหล่าองค์กรทหารรับจ้างจากทั่วโลกกำลังดำเนินอยู่นั้นเย่เชียนก็เดินทางมาถึงสำนักงานใหญ่ของเขี้ยวหมาป่าในเมืองไคโรแล้วและเขาเองก็ปิดกั้นข่าวสารทั้งหมดเอาไว้ดังนั้นจึงไม่มีใครทราบได้เลย

ณ ใจกลางสำนักงานใหญ่ของเขี้ยวหมาป่าเย่เชียนนั้นกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้โดยมีเหรินเทียนเย่ยืนอยู่ตรงหน้าของเขาด้วยท่าทางที่หดหู่ นั่นก็เพราะว่าเย่เชียนมาปรากฏตัวอย่างกะทันหันเพราะฉะนั้นเหรินเทียนเย่จึงยังไม่ได้เตรียมใจใดๆ เลย ซึ่งการปรากฏตัวของเย่เชียนนั้นทำให้เหรินเทียนเย่ประหลาดใจอย่างสุดซึ้ง

เย่เชียนก็จ้องมองไปที่เหรินเทียนเย่และพูดอย่างช้าๆ ว่า “พี่เทียนเย่..พี่อยู่ในเขี้ยวหมาป่ามากี่ปีแล้ว?”

“ห้าปีแล้วบอส..ที่ฉันเข้ามาในเขี้ยวหมาป่า!” เหรินเทียนเย่จ้องมองไปที่เย่เชียนด้วยความประหลาดใจเพราะเขาไม่เข้าใจว่าทำไมเย่เชียนถึงได้ถามแบบนั้นและเขาก็ผงะไปเล็กน้อยจากนั้นก็ตอบกลับไป

เย่เชียนก็พยักหน้าเบาๆ และพูดว่า “ห้าปีที่ผ่านมานี้..เป็นห้าปีที่พี่ลำบากมากเลยเนอะ”

“บอสอย่าพูดแบบนั้นเลย..นั่นคือสิ่งที่ฉันควรทำ” เหรินเทียนเย่พูดด้วยความกังวลใจ

“ถ้าผมจำไม่ผิดพี่สนิทกับพี่ซิงเฉินที่สุดในเขี้ยวหมาป่าใช่มั้ย?” เย่เชียนถามต่อ

“ใช่ๆ! ..ฉันเข้ามาในเขี้ยวหมาป่าพร้อมกันกับพี่ซิงเฉินและก็เป็นคู่หูกัน..และเมื่อพวกเราออกปฏิบัติภารกิจพี่ซิงเฉินก็ได้ช่วยชีวิตฉันเอาไว้ตั้งหลายครั้ง..เราสนิทสนมกันมากจริงๆ” เหรินเทียนเย่พูดถึงอดีตด้วยความจริงใจ เพราะเขาจำได้อย่างชัดเจนว่าในระหว่างการปฏิบัติภารกิจครั้งหนึ่งนั้นเขาและอี้ซิงเฉินถูกศัตรูล้อมรอบเอาไว้และเขาเองก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสซึ่งในเวลานั้นอี้ซิงเฉินเองก็สามารถหลบหนีและเอาชีวิตรอดไปคนเดียวได้แต่ทว่าอี้ซิงเฉินไม่ได้ทำเช่นนั้น เพราะว่าอี้ซิงเฉินได้หลอกล่อศัตรูออกไปจนหมดและหลังจากนั้นเขาก็หวนกลับมาในอีกสามวันต่อมาซึ่งร่างของอี้ซิงเฉินนั้นก็เต็มไปด้วยรอยแผลและมีเลือดไหลเต็มตัว แต่ทว่าเมื่ออี้ซิงเฉินเห็นว่าเหรินเทียนเย่ไม่เป็นไรอี้ซิงเฉินก็ยิ้มและในที่สุดอี้ซิงเฉินก็ล้มลงไปอย่างหมดห่วงหมดกังวล ซึ่งพูดได้เลยว่าถ้าหากไม่มีอี้ซิงเฉินในวันนั้นคงจะไม่มีเหรินเทียนเย่ในวันนี้

เย่เชียนกฌพยักหน้าเบาๆ และพูดว่า “ผมจำได้ว่าพี่แต่งงานแล้วใช่มั้ย..ลูกของพี่ก็น่าจะอายุสามขวบ..ผมจำถูกมั้ย”

เหรินเทียนเย่ถึงกับสั่นสะท้านไปทั้งตัวจากนั้นเขาก็พูดว่า “ใช่ๆ ..บอสจำได้หมดเลยนะเนี่ย..”

เย่เชียนก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆ พร้อมกับสีหน้าที่โศกเศร้าจากนั้นก็พูดว่า “พี่เทียนเย่..อะไรคือสิ่งที่เจ็บปวดที่สุดในโลกใบนี้”

“การที่ได้แต่เฝ้าดูพี่น้องและเพื่อนๆ จากไปทีละคนๆ และเราก็ทำอะไรไม่ได้เลย” เหรินเทียนเย่ตอบ

เย่เชียนส่ายหัวเบาๆ และพูดว่า “ผิด! ..สิ่งที่เจ็บปวดที่สุดในโลกใบนี้ก็คือการถูกพี่น้องและผองเพื่อนทรยศ..เห้อ..ผมไม่เคยคิดเลยว่าจุดจบของพี่ซิงเฉินนั้นจะต้องตายด้วยน้ำมือของน้องชาย..ที่เป็นคนที่เขาไว้ใจที่สุด..”

เหรินเทียนเย่ถึงกับสั่นสะท้านไปทั้งตัวอีกครั้งและจากนั้นก็เงียบไปครู่หนึ่งพร้อมกับท่าทางการแสดงออกที่สิ้นหวังอย่างมาก แต่ทว่าความโล่งใจของเขาก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขาพร้อมกับพึมพำว่า “บอส..ฉันขอสูบบุหรี่สักหน่อยได้มั้ย?”

เย่เชียนก็พยักหน้าและหยิบบุหรี่ออกมาหนึ่งซองจากนั้นก็หยิบเข้าปากตัวเองหนึ่งมวลแล้วก็ยื่นให้เหรินเทียนเย่ จากนั้นเย่เชียนก็จุดบุหรี่ให้เหรินเทียนด้วยตัวเอง ซึ่งเหรินเทียนเย่ก็ถึงกับมือสั่นและเขาก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆ และพูดว่า “ขอบคุณ!”

เย่เชียนไม่ได้พูดอะไรใดๆ เพียงแค่จ้องมองเหรินเทียนเย่อย่างเงียบๆ

เหรินเทียนเย่ก็เม้มปากแน่นและไอออกมาเล็กน้อยเพราะเขาไม่ต้องการที่จะยื้อเวลาอะไรอีกแล้ว เหรินเทียนเย่ก็จ้องมองไปที่เย่เชียนพร้อมกับรอยยิ้มที่ขมขื่นบนใบหน้าที่เด็ดเดี่ยวของเขาและพูดว่า “ฉันไม่ได้สูบบุหรี่มาตั้งสามปีแล้ว..เหอะๆ” ซึ่งคำพูดและสีหน้าของเหรินเทียนเย่นั้นเต็มไปด้วยร่องรอยของความเศร้าและความเสียใจที่ชัดเจนในรอยยิ้มนั้นๆ

“บอส! ..ฉันขอบคุณจริงๆ ..ในที่สุดฉันก็รู้และเข้าใจแล้วว่าการทำผิดอย่างมหันต์และกลายเป็นความเกลียดชังไปชั่วนิรันดร์มันหมายความว่ายังไง..ตอนนี้ฉันได้รู้แล้วล่ะ..ฉันไม่ควรทำแบบนี้เลย..และฉันเองก็ไม่มีค่าพอที่จะให้อภัย” เหรินเทียนเย่สูดลมหายใจเข้าลึกๆ และพูดต่อ “บอส! ..ฉันขอโทษสำหรับพี่ซิงเฉิน! ..ฉันโทษสำหรับบอส! ..ฉันขอโทษสำหรับเขี้ยวหมาป่าด้วย..บอส! ..ฉันหวังว่าบอสจะไม่ทำร้ายภรรยาและลูกๆ ของฉันนะ..และฉันก็หวังว่าบอสจะช่วยดูแลพวกเขาต่อจากนี้ด้วย…”

จู่ๆ ทันใดนั้นสมาชิกหน่วยย่อยของหมาป่าเพชฌฆาตสองคนก็วิ่งเข้ามาและจ่อปืนเอาไว้บนหัวของเหรินเทียนเย่ ซึ่งเมื่อเห็นเช่นนั้นเย่เชียนก็ไม่สบอารมณ์เล็กน้อยและก็ตะโกนขึ้นมาว่า “ออกไปซะ!”

สมาชิกหน่วยย่อยของหมาป่าเพชฌฆาตสองคนนั้นก็ถึงกับตกตะลึงอย่างมาก จากนั้นพวกเขาก็รีบเดินออกจากห้องไปอย่างเชื่อฟัง ส่วนเย่เชียนก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆ และพูดว่า “พี่ไม่ต้องห่วงพี่ไม่ต้องกังวลอีกต่อไปแล้ว..ผมจะช่วยดูแลภรรยาและลูกๆ ของพี่ให้..และพี่เองก็จะเป็นพี่น้องของเขี้ยวหมาป่าของเราตลอดไป..”

เหรินเทียนเย่ก็ยิ้มออกมากว้างๆ ซึ่งรอยยิ้มนั้นเป็นรอยยิ้มแห่งความโล่งใจและความสุขและความโศกเศร้าผสมปะปนกันอยู่บนใบหน้าของเขา ซึ่งเหรินเทียนเย่นั้นเชื่อในคำมั่นของเย่เชียนและเขาก็พอใจกับคำพูดของเย่เชียนอย่างมาก “บอส..หลังจากที่ฉันสูบบุหรี่มวนนี้เสร็จแล้วช่วยส่งฉันไปสู่เส้นทางที่โชคชะตากำหนดให้ทีนะ..” เหรินเทียนเย่พูด

การฆ่าพี่ชายของตัวเองด้วยมือของตัวเองนั้นเป็นความเจ็บปวดอย่างมาก ซึ่งคนที่ไม่เคยสัมผัสกับความเจ็บปวดเช่นนี้จะไม่มีวันเข้าใจ

ในตอนที่เย่เชียนเดินทางมาถึงเมืองไคโรแล้วเขาก็รีบตรงไปยังโรงพยาบาลเพื่อไปเยี่ยมอี้ซิงเฉิน แต่ทว่าสิ่งที่รอเขาอยู่นั้นก็คือร่างอันไร้วิญญาณของอี้ซิงเฉินที่แช่แข็งอยู่ในห้องดับจิต ซึ่งหมอคนที่ดูแลรักษาอี้ซิงเฉินก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยเช่นกัน ซึ่งทั้งหมดทั้งมวลนี้บ่งชี้ได้ว่าอี้ซิงเฉินนั้นเสียชีวิตที่โรงพยาบาล อย่างไรก็ตามสิ่งที่เย่เชียนไม่เคยคาดคิดเลยก็คือเรื่องทั้งหมดนี้มันเกิดขึ้นโดยฝีมือของเหรินเทียนเย่ผู้เป็นดั่งน้องชายที่ไว้ใจที่สุดของอี้ซิงเฉิน ซึ่งเมื่อเย่เชียนได้รู้ความจริงแล้วหัวใจของเย่เชียนก็เต็มไปด้วยความผิดหวังและความหนาวเหน็บและความเจ็บปวดจากเบื้องลึกของจิตใจ

ถึงแม้ว่าผู้ที่อยู่เบื้องหลังการบงการครั้งนี้ทั้งหมดคือหมาป่าผีไป๋ฮวยก็ตามแต่ทว่าคนที่ลงมือทำก็คือเหรินเทียนเย่ และไม่ว่าหมาป่าผีไป๋ฮวยจะข่มขู่เอาชีวิตครอบครัวของเหรินเทียนเย่ก็ตาม ถึงยังไงแล้วมันก็เป็นสิ่งที่ไม่สามารถเพิกเฉยได้เลยแม้แต่น้อยและไม่สามารถให้อภัยเขาได้เลย และถึงแม้ว่าเย่เชียนจะไม่เต็มใจที่จะลงทัณฑ์เหรินเทียนเย่ด้วยตัวเองก็ตามแต่ถึงยังไงเย่เชียนก็ต้องทำเช่นนั้นเพื่ออี้ซิงเฉินและเหล่าพี่น้องเขี้ยวหมาป่า