ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 320

ตอนที่ 320 มูลนิธิกองทุนแห่งอนาคต
ชื่อกองทุนแห่งอนาคตนั้นหลินโรวโร่วก็ไม่ได้คัดค้านแต่อย่างใดเพราะชื่อนี้นั้นมีความหมายที่พิเศษมากมาย “อ่าห๊ะ! ..ใช้ชื่อนี้ก็แล้วกัน..เดี๋ยวฉันจะให้คนจัดเตรียมแผ่นป้ายเอาไว้” หลินโรวโร่วโทรออกไปยังโทรศัพท์ภายในและหลังจากไม่นานก็มีหญิงสาวเข้ามาจากนั้นหลินโรวโร่วก็บอกเธอเกี่ยวกับแผ่นป้ายและอธิบายเกี่ยวกับดีไซน์ของมัน

เมื่อเห็นท่าทางและการแสดงของหลินโรวโร่วที่เหมือนกันกับซ่งหลันเวลาตั้งใจทำงานเช่นนี้แล้วเย่เชียนก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มเล็กยิ้มน้อยเพราะเขาเชื่อว่ากองทุนนี้จะต้องยิ่งใหญ่และรุ่งโรจน์ภายในมือของหลินโรวโร่วคนนี้และจะสามารถขยายโครงการเพื่อรองรับผู้คนที่ต้องการความช่วยเหลือได้มากขึ้นอย่างมากในอนาคต “โรวโร่วใกล้จะถึงปีใหม่แล้ว..คุณจะกลับบ้านหรือเปล่า?” เย่เชียนถาม ความเป็นจริงแล้วเย่เชียนนั้นไม่ต้องการให้หลินโรวโร่วกลับบ้านของเธอเพราะเขาควาดหวังว่าเขากับเธอจะได้ใช้เวลาช่วงปีใหม่นี้ด้วยกันในเมืองเซี่ยงไฮ้ แต่ถึงยังไงหลินโรวโร่วก็มีพ่อและแม่กับครอบครัวของเธออยู่ดังนั้นก็เป็นเรื่องปกติที่เธอจะต้องกลับไป

“คุณทนไม่ไหวเลยไม่อยากให้ฉันกลับบ้านหรอ?” หลินโรวโร่วจ้องมองไปที่เย่เชียนอย่างขี้เล่นและกะพริบตาปริบๆ

“ใช่..ผมทนไม่ได้!” เย่เชียนพยักหน้าและพูด

หลินโรวโร่วก็ยิ้มเบาๆ และพูดว่า “ก็นะ..ฉันไม่ได้กลับมาตั้งนานแล้ว..เพราะงั้นฉันก็เลยต้องกลับไปหาพวกเขาในช่วงปีใหม่นี้..แล้วคุณลูกเขยจะไม่ไปเยี่ยมพ่อตากับแม่ยายในอนาคตหรอ?”

เย่เชียนก็หัวเราะและพูดว่า “ถ้าคุณไม่กลับมาเร็วๆ ล่ะก็ผมจะไปรับคุณกลับมาเอง..และจะตะโกนดังๆ เลยว่าตระกูลหลิน! ..กล้าที่จะรั้งภรรยาของผมไว้อย่างงั้นเหรอ..ได้เลย..อย่าถือโทษโกรธเคืองที่ผมคนนี้โหดร้ายก็แล้วกัน” หลังจากพูดจบหลินโรวโร่วก็หัวเราะอย่างสนุกสนาน

“แล้วจะเกิดอะไรขึ้นถ้าพวกเขาไม่ยอมให้ฉันกลับมาล่ะ” หลินโรวโร่วถามด้วยรอยยิ้ม

“ถ้าอย่างงั้นผมก็มีอยู่หลายวิธี..วิธีแรกเลยผมก็จะพาเหล่าพี่น้องเขี้ยวหมาป่าไปเยือนเพราะพวกเขาน่ะไม่กลัวแม้เทพเจ้า..วิธีที่สองผมก็จะไปที่ศาลยุติธรรมเพื่อฟ้องร้องพวกเขาในข้อหาแทรกแซงและกีดกั้นเสรีภาพในการแต่งงาน..เนื่องจากบ้านเมืองมีกฎหมายเพราะงั้นผมก็จะใช้กฎหมายเหล่านั้น” เย่เชียนพูด

“โถ่..คุณเป็นศาลเตี้ยรึไง” หลินโรวโร่วจ้องเขม็งเย่เชียนและพูดว่า “นั่นพ่อกับแม่ของฉันนะ..ไม่ว่ายังไงคุณก็ไม่สามารถหยาบคายกับพวกเขาได้นะรู้มั้ย?”

เย่เชียนยิ้มเบาๆ และพูดว่า “แน่นอนอยู่แล้วสิ..แต่มีอะไรที่คุณยังไม่รู้นะ”

“มีอะไรหรอ?” หลินโรวโร่วถามด้วยความประหลาดใจ

“ก็ตอนที่คุณไปแอฟริกาใต้น่ะผมไปเมืองหางโจวมาและก็ไปเยี่ยมพ่อตากับแม่ยายในอนาคตของผมมาด้วย..คุณไม่รู้หรอกว่าพี่ของคุณน่ะมีความสุขมากแค่ไหน..และเขาก็บอกว่าในที่สุดคุณก็จะได้แต่งงานแล้วและขอให้ผมไปสู่ขอคุณโดยเร็วที่สุด..ก็ตามนั้นเลย”

“คุณพูดอะไรของคุณกันเนี่ย” หลินโรวโร่วพูดและสะบัดสบิ้งไปมาและพยายามจะต้านเย่เชียนเอาไว้เพราะเย่เชียนนั้นโอบเธอเข้ามาในอ้อมแขนของเขาและพูดว่า “ผมพูดจริงนะ..ผมไปพบพ่อกับแม่ของคุณมาจริงๆ” หลังจากนั้นเย่เชียนก็พูดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในบ้านของตระกูลหลินวันนั้นอย่างจริงจัง

หลังจากที่หลินโรวโร่วได้ยินเธอก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะและพูดว่า “คุณ … คุณทำแบบนั้นจริงๆ หรอ?”

“มันไม่มีเหตุผลเลยที่แม่ยายจะห้ามไม่ให้ลูกเขยเข้าบ้านน่ะ..เพราะงั้นผมก็เลยยืนตะโกนอยู่หน้าบ้านน่ะ” เย่เชียนพูด

“แล้วแม่ของฉันไม่โกรธหรอ” หลินโรวโร่วถามด้วยความประหลาดใจเพราะในความทรงจำของเธอนั้นแม่ของเธอค่อนข้างที่จะจริงจังและหวงลูกสาวอยู่เสมอและก็ไม่มีใครคนไหนกล้าทำแบบนี้กับเธอมาก่อนเลย ครึ่งหนึ่งสมัยตอนที่หลินโรวโร่วยังเรียนอยู่ก็มีหนุ่มน้อยคนหนึ่งในมหาลัยที่ต้องการตามจีบเธอแต่ทว่าโชคร้ายที่ซูเหม่ยเห็นจดหมายรักที่เขาเขียนถึงหลินโรวโร่วและหลังจากนั้นซูเหม่ยก็ไปคุยกับหนุ่มน้อยคนนั้นโดยตรงและหลังจากนั้นมาเมื่อหนุ่มน้อยคนนั้นเห็นหลินโรวโร่วเขาก็เปลี่ยนไปเป็นความหวาดกลัวในทันที ซึ่งเมื่อหลินโรวโร่วนึกถึงเรื่องนี้แล้วบางครั้งเธอก็พบว่ามันตลกอย่างมากนั่นก็เพราะว่าหนุ่มน้อยคนนั้นเป็นเด็กหัวดื้ออย่างมากในห้องเรียนและแม้แต่ครูประจำชั้นก็เขาก็ไม่กลัวแต่กลับกลัววูเหม่ยอย่างถึงที่สุด

“ยัยโง่..เธอไม่รู้หรอกว่าพอเม่ยายเห็นลูกเขยแล้วเขาก็ยิ่งประทับใจ..เพราะลูกเขยอย่างผมน่ะหายากมากในโลกใบนี้..ยิ่งไปกว่านั้นมันถ้าเขาเป็นมังกรผมก็เป็นเสือถึงยังไงเราก็อยู่ด้วยกันได้..คุณไม่ต้องกังวลเรื่องนั้นหรอก..คุณแม่ยายเขาประทับใจในตัวผมอยู่”

“นี่คุณไม่รู้สึกละอายบ้างหรอที่พูดแบบนั้น” หลินโรวโร่วพูดต่อ “แล้วพ่อของฉันล่ะ..เขามีปฏิกิริยายังไงบ้าง?”

“โห..เขาจริงจังมากเลย..เขาพูดกับผมว่า..เย่เชียน! ..โรวโร่วน่ะ..ถึงแม้ว่าฉันจะยอมให้ลูกของฉันไปอยู่กับเธอก็จริง..แต่ถ้าเธอกล้าที่จะทำให้ลูกสาวของฉันเสียใจล่ะก็..อย่ามาโทษฉันก็แล้วกันที่ฉันโหดร้ายน่ะ!” เย่เชียนเลียนแบบเสียงของหลินไห่ในขณะที่เขาพูด

“กัดลิ้นตัวเองให้ขาดไปเลย..เสียงพ่อของฉันน่ะไม่ได้หยาบคายเหมือนของคุณนะ” หลินโรวโร่วพูดพร้อมกับถอนหายใจขณะที่จ้องมองเย่เชียน

เย่เชียนก็หัวเราะเบาๆ และไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่เมื่อได้ยินคำพูดของเย่เชียนแล้วถึงแม้ว่าหลินโรวโร่วจะไม่รู้สถานการณ์ในเวลานั้นก็ตามแต่เธอก็เดาได้ว่าพ่อกับแม่ของเธอนั้นเห็นด้วยแล้วดังนั้นเธอจึงมีความสุขอยู่ในใจและกอดเย่เชียนเอาไว้แน่น

…..

ไม่กี่วันต่อมากองทุนแห่งอนาคตก็ได้จัดพิธีตัดริบบิ้นอย่างเป็นทางการโดยมีผู้สื่อข่าวจากสื่อและนิตยสารชั้นนำทั่วประเทศแห่กันมาที่นี่ ซึ่งในปัจจุบันเครือน่านฟ้ากรุ๊ปก็เป็นที่สนใจและเป็นทีโด่งดังในเมืองเซี่ยงไฮ้แล้วและได้กลายเป็นองค์กรที่ใหญ่ที่สุดในเมืองเซี่ยงไฮ้ไปแล้ว ซึ่งการประมูลโครงการฟื้นฟูและบูรณะเมืองเก่านั้นก็ประสบความสำเร็จแล้วและผลักดันให้เครือน่านฟ้ากรุ๊ปเป็นที่สนใจของคนในเมืองทุกคน

พิธีตัดริบบิ้นนั้นจัดขึ้นที่โรงแรมไฮแอทโดยมีผู้ว่าการเทศบาลเมืองหวังปิงและผู้อำนวยการกระทรวงการศึกษาธิการผู่ซู่จิ่วและเหล่าCEOขององค์กรใหญ่ๆ ในเมืองเซี่ยงไฮ้อีกมากมายที่มาร่วมแสดงความยินดีด้วย ซึ่งละแวกด้านนอกของโรงแรมไฮแอทนั้นก็เต็มไปด้วยสื่อและสำนักข่าวและสื่อมวลชนจากที่ต่างๆ มากมายและเพื่อความปลอดภัยหวังปิงจึงสั่งให้กรมการขนส่งปิดถนนทั้งสายเป็นพิเศษและใช้ทางด่วนพิเศษเพื่อใช้ในการเดินทางแทน

ที่ส่วนของห้องล็อบบี้ของโรงแรมนั้นก็เต็มไปด้วยรสชาติและสีสันของเทศกาลต่างๆ ภายในห้องส่วนตัวนั้นหลินโรวโร่วก็กำลังจัดเสื้อผ้าของเย่เชียนอย่างประณีตด้วยชุดสูทและเนกไท Armani ซึ่งในตอนนี้รูปลักษณ์ของเย่เชียนนั้นเหมือนกับการปรับโฉมใหม่ทั้งหมดและแสดงให้ความรู้สึกเหมือนคนที่ประสบความสำเร็จครั้งยิ่งใหญ่ที่ดูมีอ่อร่าและราศี

“เป็นไงบ้าง?” เย่เชียนเก๊กท่าและถามด้วยรอยยิ้ม

“หล่อมาก!” หลินโรวโร่วพูดชมด้วยรอยยิ้ม

เย่เชียนตอนนี้นั้นทำตัวเหมือนเด็กที่ได้รับการยกย่องจากผู้ใหญ่เพราะตอนนี้เขาแสดงรอยยิ้มที่สดใสและพูดว่า “แน่นอนอยู่แล้ว..สามีของคุณต้องหล่ออยู่แล้ว”