ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 322

ตอนที่ 322 จอมพล!
การปรากฏตัวอย่างกะทันหันในครั้งนี้ทำให้เย่เชียนรู้สึกประหลาดใจอย่างมากและถึงแม้ว่าเขาจะไม่เคยพบกันมาก่อนก็ตามแต่ก็เคยเห็นชายชราคนนี้ในข่าวทางโทรทัศน์เพียงเท่านั้น แต่ทว่าในตอนนี้เขาได้เห็นชายชราคนนี้กับตาของตัวเองแล้วและทุกๆ การเคลื่อนไหวของชายชราคนนี้นั้นแสดงให้เห็นถึงความสูงส่งและอ่อร่าที่มิอาจบรรยายด้วยคำพูดได้เลย

นี่เป็นเรื่องที่น่าตกใจอย่างยิ่งเพราะวีรชนผู้กล้าทั่วไปนั้นเทียบไม่ได้กับชายชราคนนี้เลย

ชายชราคนนี้เป็นใครน่ะหรือ? แค่อธิบายโดยการที่หวงฟู่ชิงเตี๋ยนถึงกับต้องเคารพเขาเป็นการส่วนตัวเช่นนั้นแล้วชายชราผู้นั้นก็ย่อมไม่ใช่คนธรรมดาอย่างแน่นอน ซึ่งเขาก็คือปู่ของหูวเค่อนั่นเองหรือที่รู้จักกันในฐานะของเจ้าหน้าที่ระดับสูงของรัฐบาลกลางในนามของรองนายกรัฐมนตรีของประเทศจีนหูวหนานเจียนนั่นเอง

แน่นอนว่าคนระดับนี้ไม่ใช่คนที่เย่เชียนจะไปคุกคามหรือไปทำให้ขุ่นเคืองอย่างแน่นอน ซึ่งนอกจากสถานะของเขาในฐานะบุคคลระดับสูงในรัฐบาลกลางแล้วเขาก็ยังเป็นปู่ของหูวเค่ออีกด้วย เพราะเย่เชียนนั้นรู้ว่าหูวเค่อได้มอบใบเบิกทางและความรุ่งโรจน์ให้กับตัวเองแล้วและเธอก็คงจะต้องตกลงอะไรบางอย่างกับชายชราคนนี้เอาไว้เป็นแน่ เพราะมันเป็นไปไม่ได้อย่างยิ่งเลยที่ชายชราคนนี้จะมาพบตัวเองโดยไม่มีเหตุผลเพราะมันเป็นเรื่องที่ไม่สมควรอย่างยิ่ง

เย่เชียนก็ลุกขึ้นเพื่อทักทายเขาส่วนหวังปิงกับผู่ซู่จิ่วนั้นก็ตกตะลึงและหวั่นเกรงอย่างยิ่งพวกเขาจึงรีบยืนขึ้นเพื่อทักทายชายชรา

เหล่าผู้สื่อข่าวก็แห่กันไปที่หูวหนานเจียนและเกือบจะปิดกั้นเส้นทางการเดินของหูวหนานเจียนไป เมื่อเห็นเช่นนั้นหูวหนานเจียนก็ยิ้มอย่างใจเย็นและโบกมือให้เหล่านักข่าว เพราะโดยธรรมชาติแล้วภายใต้ความสงบเสงี่ยมและความใจเย็นของเขานั้นก็เหมือนกับปรมาจารย์เซียนเต๋าผู้เป็นอมตะนั่นเอง

“อืม..น้องๆ นักข่าว..อย่าเดาอะไรมากกันเกินไปเลย..ที่ฉันมาที่นี่ครั้งนี้ก็เพราะว่าฉันบังเอิญได้ยินว่าเครือน่านฟ้ากรุ๊ปได้ก่อตั้งมูลนิธิกองทุนแห่งอนาคตน่ะ..เพราะงั้นฉันก็เลยแวะมาเพื่อแสดงความยินดีด้วย..ฉันเห็นว่าเครือน่านฟ้ากรุ๊ปน่ะเต็มใจที่จะแบกรับความรับผิดชอบต่อสังคมในประเทศของเรา..และประเทศของเราก็จะเจริญรุ่งเรืองและแข็งแกร่งยิ่งขึ้น” หูวหนานเจียนนั้นยิ้มอยู่เสมอและรูปลักษณ์ของเขาก็ดูเหมือนปรมาจารย์เซียนจากเทพนิยาย

“เอาล่ะๆ ..พี่น้องนักข่าวทั้งหลาย..ท่านรองนายกรัฐมนตรีเดินทางมาเหนื่อยน่ะ..ช่วยหลีกทางให้ท่านรองได้ไปพักผ่อนอย่างเต็มที่หน่อยนะ!” หวงฟู่ชิงเตี๋ยนพูด

อย่างไรก็ตามความกระตือรือร้นและความอยากรู้อยากเห็นของเหล่าผู้สื่อข่าวเหล่านั้นก็ไม่ได้ลดลงไปเลยและพวกเขาก็ยังคงถามคำถามต่อไป

“คุณผู้สื่อข่าวและสื่อมวลชนและแขกผู้มีเกียรติทั้งหลายคะ..ทุกคนโปรดไปที่ห้องอาหารที่เราจัดเตรียมเอาไว้ให้แล้วด้วยนะคะ..ท่านรองนายกรัฐมนตรีเดินทางมาไกล..ดังนั้นพวกคุณควรมีความเกรงใจหน่อยนะคะ..เอาไว้ค่อยถามคำถามในภายหลังจะได้มั้ยคะ..ขอบคุณค่ะ” ซ่งหลันพูดเตือนอย่างอ่อนโยน หลังจากนั้นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของไอร่อนบลัดก็เข้ามาเปิดเส้นทางการเดินให้หลังจากนั้นเหล่าผู้สื่อข่าวก็สงบลงในที่สุด ซึ่งหวงฟู่ชิงเตี๋ยนเองก็ถือโอกาสนี้พาหูวหนานเจียนขึ้นไปที่ชั้นบนของโรงแรมและในขณะที่พวกเขากำลังเดินขึ้นไปเมื่อเดินผ่านเย่เชียนแล้วหูวนานเจียนก็ขยิบตาไปที่เย่เชียนระหว่างทาง ซึ่งเมื่อเห็นเช่นนั้นเย่เชียนก็เข้าใจได้ในทันทีและเย่เชียนก็บอกซ่งหลันและเดินตามหูวหนานเจียนไป

เมื่อมาถึงหน้าประตูห้องพักของโรงแรมแล้วบอดี้การ์ดหนุ่มทั้งสี่คนที่รออยู่ข้างนอกก็มองไปที่เย่เชียนและตรวจอาวุธตามตัวเย่เชียน ซึ่งเย่เชียนก็สงสัยว่าชายหนุ่มทั้งสี่คนนี้สังกัดอยู่ในสำนักความมั่นคงแห่งชาติด้วยใช่หรือไม่? ซึ่งแน่นอนว่าบุคคลระดับรองนายกรัฐมนตรีของประเทศนั้นเมื่อใดที่เขาต้องการจะไปไหนมาไหนนั้นก็ต้องมีการคุ้มกันที่เคร่งครัดอยู่แล้ว ซึ่งเย่เชียนเองก็เข้าใจถึงประเด็นนี้ดีเขาจึงยกแขนขึ้นและให้ความร่วมมือโดยปริยาย

“ให้เขาเข้ามา!” น้ำเสียงที่แหบแห้งแต่ก็ดูสง่าผ่าเผยของหูวหนานเจียนดังมาจากข้างใน

บอดี้การ์ดทั้งสี่ก็หยุดและเชิญเย่เชียนเข้าไปในห้องด้วยความสุภาพและใบหน้าที่ดูสงบเสงี่ยม

เย่เชียนก็ยิ้มให้เบาๆ และเดินเข้าไปข้างใน ซึ่งรอยยิ้มที่มาบรรจบกันนั้นก็ไม่ใช่รอยยิ้มแห่งความโกรธเกรี้ยวหรือรอยยิ้มแห่งความเกลียดชังใดๆ เลยแม้แต่น้อย

หูวหนานเจียนก็ยังไม่ได้พูดอะไรใดๆ เพียงมองเย่เชียนขึ้นและลงจากหัวจรดเท้าอย่างถี่ถ้วนพร้อมกับรอยยิ้มที่ไม่สามารถอธิบายได้ถึงความหมายบนใบหน้าของเขา หลังจากนั้นไม่นานหูวหนานเจียนก็ยื่นมือออกมาและพูดอย่างใจเย็นว่า “สวัสดี! ..”

เย่เชียนเองก็ยื่นมือออกมาและจับมือของหูวหนานเจียนเบาๆ หลังจากนั้นเย่เชียนก็ปล่อยน้ำเสียงออกมาโดยไม่มีความอ่อนน้อมถ่อมตนหรือหยิ่งผยองใดๆ เพราะมันดูเป็นธรรมชาติอย่างมากว่า “สวัสดีครับ!” เย่เชียนนั้นรู้อยู่แก่ใจดีว่าการมาเยือนของหูวหนานเจียนในครั้งนี้นั้นจะต้องมีจุดประสงค์พิเศษอย่างมากแน่นอน แต่ด้วยหลายๆ สิ่งหลายๆ อย่างในตัวของหูวหนานเจียนที่เย่เชียนไม่รู้จักนั้นเย่เชียนก็ทำได้เพียงสงบเสงี่ยมเพื่อที่เขาจะสามารถพลิกจักรวาลและพลิกโฉมผู้ที่อยู่เหนือกว่าจากที่ที่ต่ำกว่าและพาตัวเองไปสู่จุดสูงสุดอีกแห่งโดยการมีจิตใจที่แข็งแกร่งเช่นนี้

“นั่งลงก่อนสิ!” หูวหนานเจียนก็ยังคงมีน้ำเสียงที่สงบเสงี่ยมและรอยยิ้มที่ไม่จบไม่สิ้นและมันก็ไม่ใช่รอยยิ้มที่สุภาพหรือเป็นมิตรแบบนั้นแต่มันเป็นท่าทีของการยกย่องเสียมากกว่า

เย่เชียนก็ไม่ได้เฉยเมยหรือเพิกเฉยแต่อย่างใดเขาก็ค่อยๆ อย่างเป็นธรรมชาติและเพิ่มออร่าและสมาธิของเขาให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้เพื่อไม่ให้หูวหนานเจียนกดดันจนตัวเองพูดไม่ออก ซึ่งตอนนี้เย่เชียนเองก็รู้สึกแปลกๆ ว่าเหมือนจะมีคลื่นร้อนๆ ชนิดหนึ่งไหลเวียนอยู่รอบๆ ร่างกายของเขาแต่เมื่อเขาต้องการที่จะสัมผัสและรับรู้ถึงมันเมื่อไหร่มันก็จะหายไปทันทีอย่างไร้ร่องรอยซึ่งเป็นสิ่งที่น่าแปลกอย่างมาก

หลังจากนั้นไม่นานเย่เชียนก็ยิ้มเบาๆ และพูดว่า “ท่านรองนายกรัฐมนตรี..ท่านคงไม่รังเกียจใช่มั้ยที่ผมจะขอสูบบุหรี่น่ะครับ” ในขณะที่พูดเขาก็หยิบบุหรี่ออกมาแล้วยื่นให้หูวหนานเจียน หลังจากนั้นหูวหนานเจียนก็หัวเราะยื่นมือออกไปแล้วหยิบมันเข้าปากจากนั้นเย่เชียนก็จุดไฟให้เขาอย่างเป็นธรรมชาติโดยไม่มีร่องรอยของการเคารพแต่ก็ยังมีมารยาทเช่นกัน ในทันทีเย่เชียนจุดบุหรี่ให้หูวหนานเจียนเขาก็สูบบุหรี่เข้าไปและปล่อยออกมาอย่างช้าๆ โดยไม่ได้พูดอะไรใดๆ

“ฮ่าๆ ..เย่เชียน..ฉันน่ะได้ยินชื่อเสียงอันเรื่องลือของคุณมาตั้งนานแล้ว..และหนูน้อยก็มักจะพูดถึงชื่อของคุณต่อหน้าฉันอยู่บ่อยๆ น่ะ..การที่เราได้มาพบกันต่อหน้าต่อตากันแบบนี้พอได้เห็นแล้วคุณเย่นี่เป็นหนุ่มน้อยที่ยอดเยี่ยมจริงๆ” ท้ายที่สุดแล้วก็เป็นหูวหนานเจียนเองที่ทำลายความเงียบงันและบรรยากาศที่น่าตึงเครียด อย่างไรก็ตามความเงียบงันก็ไม่ได้ลดลงไปเลยและสิ่งต่างๆ ก็ไม่สามารถคาดเดาได้เลยแม้แต่น้อย

เย่เชียนก็ยิ้มอย่างแผ่วเบาและพูดอย่างนอบน้อมว่า “ท่านรองนายกครับเด็กๆ อย่างผมรู้สึกเป็นเกียรติอย่างมากเลยครับ”

“คนเราก็มีโอกาสที่เท่าเทียมกัน..แต่คนที่สามารถคว้าโอกาสและทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่ได้น่ะมันก็ไม่ใช่ทุกคนหรอกที่จะทำได้” หูวหนานเจียนพูด “คราวนี้ที่ฉันมาเซี่ยงไฮ้ก็เพราะจะมาหาคุณเนี่ยแหละ”

“ท่านรองนายกพูดแบบนี้แล้วเด็กๆ อย่างผมก็รู้สึกละอายใจสิครับ..ท่านเป็นผู้หลักผู้ใหญ่แต่กลับมาเยี่ยมเด็กอย่างผมแบบนี้แล้ว..ผมก็รู้สึกแย่สิครับ” เย่เชียนพูด “ผมไม่ทราบว่าท่านรองนายกต้องการสิ่งใดหรือ..ไม่ว่าสิ่งใดเด็กอย่างผมก็จะทำให้ได้ครับ..ถ้ามันเป็นสิ่งที่ชอบธรรมแล้วล่ะก็ต่อให้มันจะเกินความสามารถของผมก็ตาม”

“ฉันไม่รู้ว่าความชอบธรรมของคุณคืออะไรหรือเป็นแบบไหน?” หูวหนานเจียนไม่ได้อธิบายเจตนาและจุดประสงค์ของเขา แต่กลับถามคำถามที่ไม่มิอาจเข้าใจได้