ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 329

ตอนที่ 329 ความแค้นของหลินยี่
“พี่เขย! ..ผม..ผมไปฆ่าคน!” ในขณะที่เย่เชียนกำลังพักผ่อนอยู่ในห้องพักของโรงแรมนั้นจู่ๆ หลินยี่ก็เปิดประตูเข้ามาและพูดด้วยสีหน้าที่ตื่นตระหนกและกระวนกระวายอย่างมาก ส่วนหลินโรวโร่วนั้นเธอเดินทางกลับไปที่เมืองเซี่ยงไฮ้แล้วเมื่อไม่กี่วันก่อน

เย่เชียนก็ผงะไปพักหนึ่งและบอกหลินยี่ให้นั่งลงก่อนและเย่เชียนก็ชงชาแล้วยื่นให้เขาจากนั้นก็พูดว่า “เดี๋ยวๆ ..ใจเย็นๆ ..ค่อยๆ พูดช้าๆ ..มันเกิดอะไรขึ้น?”

“ผม…วันนี้ผมไปหาหลี่ลู่หลานมาและเห็นเธอกับเสี่ยวเจี๋ยกำลังกินข้าวด้วยกันอยู่..ผมก็เลยวิ่งเข้าไปถามว่ามันยังไงกันแน่..แต่ไม่เพียงแค่เธอไม่แยแสผมเพราะเธอยังทำให้ผมอับอายอีกด้วย..และเสี่ยวเจี๋ยกับผมก็มีปากเสียงกันและผมก็โกรธมากเลยหยิบมีดไปแทงแต่มันพลาดไปโดนหลี่ลู่หลานน่ะครับ” หลินยี่พูดด้วยความตื่นตระหนกและตกใจ

เย่เชียนก็ถอนหายใจและพูดว่า “เมื่อสองวันก่อนฉันบอกนายแล้วไม่ใช่เหรอว่ามันมีตั้งหลายวิธีที่จะจัดการน่ะ..แล้วทำไมนายถึงต้องทำแบบนั้นด้วยล่ะ?”

“ก็..ตอนนั้นผมโมโหมากน่ะ..ผมห้ามตัวเองไม่อยู่ผมขาดสติไปจริงๆ ..พี่เขยผมจะทำยังไงดี?” ร่างกายของหลินยี่สั่นสะท้านไปทั้งตัว คนที่มักจะหยิ่งผยองและเกรี้ยวกราดมาตลอดคนนี้เมื่อได้สัมผัสกับสิ่งที่น่ากลัวเช่นการฆ่าคนแล้วเขาก็อดไม่ได้ที่จะกลัวและตื่นตระหนกเช่นนี้

“อย่าเพิ่งคิดมาก..มันอาจจะไม่ร้ายแรงอย่างที่คิดก็ได้” เย่เชียนพยายามปลอบใจเขา “บอกลุงไห่เกี่ยวกับเรื่องนี้ไปรึยัง?”

“ไม่ๆ ..ผมจะกล้าไปบอกเขาได้ที่ไหน..ถ้าผมบอกเขาก็คงจะจับผมไปที่สถานีตำรวจโดยไม่ลังเลแน่นอน” หลินยี่พูด

“ด้วยตำแหน่งปัจจุบันของลุงไห่แล้วถึงแม้ว่าเขาอยากจะช่วยนายมากแค่ไหนก็ตาม..ถึงยังไงเขาก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี..แล้วเสี่ยวเจี๋ยคนนั้นเป็นใคร?” เย่เชียนถาม

“เขาเป็นลูกชายคนโตของตระกูลเสี่ยวที่มีชื่อเสียงในเมืองหางโจว..และเขาก็คงจะไปที่สถานีตำรวจเพื่อแจ้งความผมอย่างแน่นอน..เขาหาโอกาสที่จะกำจัดผมมาตั้งนานแล้ว..แล้วเขาก็คงจะไม่พลาดโอกาสนี้อย่างแน่นอน” ร่างกายของหลินยี่ก็ยังคงตัวสั่นและพูดด้วยความหวาดกลัว

เย่เชียนก็ตบไหล่เขาเบาๆ และถามต่อไปว่า “อย่ากังวลไปเลย..บางทีนายอาจจะระแวงไปเอง..นายอาจจะไม่ได้ฆ่าหลี่ลู่หลานก็ได้..เอาเถอะ..ถึงแม้ว่าหลี่ลู่หลานจะตายไปถึงยังไงมันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร..ไม่ต้องห่วง..นายแค่บอกฉันมาว่ามีใครที่เห็นเหตุการณ์อีกนอกจากเสี่ยวเจี๋ย”

“บริกรในโรงแรมและผู้ช่วยของหลี่ลู่หลานน่ะ” หลินยี่ตอบ

การแก้ไขปัญหานี้นั้นแตกต่างจากการกวาดล้างตงเซียงกรุ๊ปอย่างสิ้นเชิง ซึ่งเมื่อเปรียบเทียบกันแล้วเรื่องนี้อาจง่ายกว่าแต่ก็ซับซ้อนกว่ามากเช่นกันเพราะมันมีหลายองค์ประกอบที่จะต้องทราบและเนื่องจากปัญหานี้มันจะส่งผลกระทบต่ออาชีพการงานของหลินยี่ในอนาคต ดังนั้นจึงต้องทำให้ถูกต้องและถูกวิธี เมื่อเป็นเช่นนี้คิ้วของเย่เชียนก็ขมวดเข้าหากันแน่นและความคิดต่างๆ ก็เริ่มแวบเข้ามาในหัวสมองของเขาเรื่อยๆ

หลินยี่ก็จ้องมองไปที่เย่เชียนอย่างเคว้งคว้างและไม่กล้าเข้าไปรบกวนความคิดของเย่เชียนซึ่งหลินยี่ก็ทำได้เพียงนั่งมองด้วยสีหน้าที่ตื่นตระหนกและหมดหนทาง

หลังจากนั้นไม่นานเย่เชียนก็หยิบโทรศัพท์ออกมาและโทรหาหลี่จื้อเทียนและบอกเรื่องของหลินยี่อย่างตรงไปตรงมาและขอให้หลี่จื้อเทียนช่วยติดต่อพี่ใหญ่ของเขาในเมืองหางโจวและบอกถึงเรื่องนี้ ซึ่งหลี่จื้อเทียนนั้นก็ตกลงตามธรรมชาติและไม่ลังเลใดๆ และทำให้เย่เชียนรู้สึกโล่งใจเพราะมันเป็นเพียงแค่เรื่องเล็กๆ น้อยๆ สำหรับเขา และตราบใดที่เป็นเย่เชียนแล้วหลี่จื้อเทียนนั้นก็เชื่อว่าเรื่องต่างๆ ก็จะคลี่คลายได้อย่างง่ายดาย

เย่เชียนก็ตอบขอบคุณด้วยรอยยิ้มและแลกเปลี่ยนคำพูดกับหลี่จื้อเทียนเล็กน้อยหลังจากนั้นเย่เชียนก็วางสายโทรศัพท์ไป จากนั้นเย่เชียนก็โทรไปหาแจ็คเพื่อบอกให้เขาใช้ทักษะการแฮ็คของเขาเพื่อเข้าไปในระบบของหน่วยข่าวกรองของประเทศเพื่อแก้ไขและเพิ่มเติมข้อมูลปลอม ซึ่งสำหรับแจ็คแล้วเรื่องนี้ช่างเป็นเรื่องที่ง่ายดายและเขาก็ตอบตกลงอย่างง่ายๆ

หลังจากที่ทุกอย่างเกือบจะเสร็จเรียบร้อยแล้วเย่เชียนก็วางโทรศัพท์ไปเพราะที่เหลือเขานั้นต้องไปจัดการด้วยตัวเอง หลังจากนั้นเย่เชียนก็ตบบ่าของหลินยี่เบาๆ และพูดว่า “เดี๋ยวฉันจะออกไปข้างนอกก่อน..นายก็อยู่ในห้องและอย่าออกไปไหนนะรู้มั้ย? ..ถ้านายถูกจับไปที่สถานีตำรวจมันไม่เป็นอะไรก็จริงแต่มันจะทำให้นายเสียประวัติและอนาคตของนายก็จะพัง”

ในขณะนี้หลินยี่ที่กำลังตื่นตระหนกตกใจอยู่เขาก็ทำได้เพียงแค่พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง

ในขณะที่เย่เชียนออกมาจากโรงแรมจู่ๆ โทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้นและเมื่อหยิบขึ้นมาดูก็พบว่าเป็นเบอร์ของหลินไห่นั่นเอง ซึ่งเย่เชียนก็ยิ้มเบาๆ และรับสายทันที “ลุงไห่มีอะไรหรอครับ?” เย่เชียนถาม

“เสี่ยวเย่! ..หลินยี่ไปหาเธอหรือเปล่า?” หลินไห่ถาม

“เอ่อใช่ครับ..หลินยี่อยู่ที่นี่กับผม” เย่เชียนก็ตอบตามความเป็นจริง

“เธอเฝ้าเขาเอาไว้ก่อนนะและบอกที่อยู่มา..เดี๋ยวฉันจะให้ตำรวจไปรับเขา!” น้ำเสียงของหลินไห่มีร่องรอยของความเกลียดชังและไม่สบอารมณ์อย่างมาก และแล้วในที่สุดหลินไห่ก็รู้เรื่องนี้แล้วและตอนนี้หลินยี่ก็ไม่มีความหวังสำหรับอนาคตของเขาแล้วและถึงแม้ว่าเขาจะอยู่ในฐานะรองเลขาธิการคณะกรรมการพรรคประจำมณฑลก็ตามแต่ถึงยังไงก็ยังมีบางสิ่งบางอย่างที่เขาไม่สามารถควบคุมมันได้ ซึ่งถ้าอีกฝ่ายเป็นแค่คนธรรมดาๆ เขาก็อาจจะจัดการเรื่องต่างๆ ได้อยู่แต่ทว่าอีกฝ่ายกลับเป็นคนดังในวงการบันเทิงที่มีชื่อเสียงและยังเป็นเชื้อสายชาวต่างชาติอีกด้วยเพราะฉะนั้นเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับหลายสิ่งหลายอย่างมากเกินไป

“ลุงไห่ครับ..เรื่องนี้ไม่ต้องกังวลไป..มันจะไม่มีอะไรร้ายแรงถึงขนาดนั้นหรอกครับ..เดี๋ยวผมจะจัดการเอง..ตอนนี้ปล่อยให้หลินยี่อยู่คนเดียวไปก่อนนะ..ผมสัญญาเลยว่าหลินยี่จะปลอดภัยและจะไม่ส่งผลกระทบใดๆ ต่ออนาคตของเขา..ลุงไฮ่คิดว่าไงครับ?” เย่เชียนพูด

หลังจากที่เงียบไปครู่หนึ่งหลินไฮ่ ก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ๆ และพูดว่า “เห้อ..เสี่ยวเย่ฉันฝากเรื่องนี้ด้วยก็แล้วกัน..เขาเป็นความหวังของครอบครัวตระกูลหลินของเรา”

“ได้ครับ..ผมรู้ว่าต้องทำยังไง..เพราะงั้นคุณสามารถมั่นใจได้เลย” เย่เชียนพูดต่อ “อ้อลุงไห่ครับ..ตอนนี้หลี่ลู่หลานเธอเป็นยังไงบ้างครับ?”

“ตอนนี้เธออยู่ในห้องผู้ป่วยหนักICUของโรงพยาบาล..และไม่มีใครรู้ได้เลยว่าเธอจะรอดหรือเปล่าน่ะ..ฉันได้ยินมาว่าเธออาการหนักมาก..ฉันกลัวว่าวันนี้เธออาจจะไม่รอดน่ะสิ” หลินไห่พูด

“คนเราถ้าตายไปแล้วอะไรอะไรก็อาจจะดีขึ้นก็ได้” เย่เชียนพูด

หลินไห่ที่อยู่ฝั่งตรงข้ามของสายโทรศัพท์ก็ตกตะลึงไปอย่างเห็นได้ชัดและเขาก็สับสนงุนงงอย่างมากว่าเย่เชียนพูดอะไรกันแน่