ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 360

ตอนที่ 360 สาวสวยหน้าใส

“ก็ผมไม่ใช่ขโมยไงล่ะ..ถ้าคุณไม่เชื่อก็ลองมาค้นตัวของผมสิ” เย่เชียนยกมือขึ้นทำท่ายอมจำนน

หญิงสาวคนขับ BMW ก็จ้องมองไปที่เย่เชียนด้วยความสงสัยและเอื้อมมือไปหาเย่เชียนและหลังจากค้นตัวเป็นเวลานานเธอก็ไม่พบอะไรเลยนอกจากหนังสือเดินทางและตั๋วเครื่องบินของเย่เชียน ซึ่งหลังจากที่เธอดูมันแล้วเธอก็หันไปหาหญิงสาวอีกคนแล้วพูดว่า “เอ่อ..คุณคะ..เขาเพิ่งจะลงมาจากเครื่องบิน..คงเป็นเรื่องเข้าใจผิดกันน่ะ”

หญิงสาวก็หยิบตั๋วเครื่องบินมาดูและเธอก็รู้ว่าเธอนั้นเข้าใจเย่เชียนผิดไป แต่ด้วยความที่เธอกำลังหงุดหงิดฉุนเฉียวเธอก็โยนตั๋วเครื่องบินใส่เย่เชียนด้วยความโกรธและพูดอย่างเกรี้ยวกราดว่า “ถ้านายไม่ใช่ขโมยแล้วทำไมนายถึงต้องวิ่ง!” หลังจากพูดจบเธอก็เดินออกไปด้วยความโกรธเกรี้ยวพร้อมหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วโทรแจ้งตำรวจ

เย่เฉียนก็อดไม่ได้ที่จะส่ายหัวอย่างหดหู่พร้อมกับเสียงหัวเราะที่ขมขื่นของเขาและหลังจากนั้นเขาก็หันหน้าไปมองหญิงสาวคนที่ขับ BMW ตรงหน้าเขาและถอนหายใจเฮือกใหญ่ๆ และพูดว่า “กระเป๋ากับโทรศัพท์ของผมก็หายไปเหมือนกัน”

“ของคุณก็ถูกขโมยไปด้วยหรอ?” หญิงสาวถามเย่เชียนขณะยื่นหนังสือเดินทางคืนให้เย่เชียน

“ผมไม่รู้หรอก..ผมรู้แค่ว่ามีผู้หญิงคนนึงที่ทำตัวเป็นคนดีศรีสังคมโผล่มาและไม่ใช่แค่ผมจับโจรไม่ได้และถูกเข้าใจผิดแค่นั้น..แต่ผมยังต้องเจ็บตัวอีก” เย่เชียนพูดต่อ “เห้อ..มันเจ็บมากเลยนะ”

“คือ..ฉันขอโทษค่ะ..ฉันไม่รู้จริงๆ” หญิงสาวรีบก้มโค้งลงไปเพื่อช่วยพยุงเย่เชียนแต่ทว่าจู่ๆ คอเสื้อของเธอก็เปิดออกจนเผยให้เห็นเนินหน้าอกของเธอ

เลือดที่เดือดพล่านของเย่เชียนที่เขาเพิ่งระงับลงไปมันก็ได้ปะทุขึ้นอีกครั้งและเขาก็ไม่สามารถควบคุมมันได้อีกต่อไปจนทำให้เลือดกำเดาของเขาไหลออกมา ซึ่งเรื่องแบบนี้ก็ไม่ควรจะไม่เกิดขึ้นกับเย่เชียนเลยเพราะไม่รู้ว่ากี่ครั้งแล้วที่เขาได้เผชิญหน้ากับซ่งหลันในสถานการณ์ที่คลุมเครือและการยั่วยวนของเธอก็ร้อนแรงอย่างมากแต่ในกรณีนี้ผู้หญิงคนนี้ที่มีใบหน้าเหมือนเด็กสาวตัวเล็กๆ แต่เธอกลับก็มีหน้าอกที่ใหญ่กว่าทั้งฉินหยูและซ่งหลันเช่นนี้จึงทำให้ความเร่าร้อนของเธอทวีคูณขึ้นอย่างมาก

“อ๊ะ..คุณเลือดออก! ..เดี๋ยวฉันจะพาคุณไปโรงพยาบาลเองค่ะ!” หญิงสาวรีบพยุงเย่เชียนขึ้นมาและพูด ในกรณีนี้สถานการณ์ก็เลวร้ายยิ่งกว่าเดิมเพราะหน้าอกของหญิงสาวนั้นไปสัมผัสกับแขนของเย่เชียนจนทำให้เลือดกำเดาของเย่เชียนก็ไหลออกมาอย่างบ้าคลั่งมากกว่าเดิม เย่เชียนก็พยายามอดกลั้นต่อความอัปยศอดสูของเขาและรีบเงยหน้าขึ้นเพื่อพยายามจะหยุดเลือดกำเดาที่ไหลออกมา

หญิงสาวก็ช่วยพยุ่งเย่เชียนไปนั่งลงที่เบาะข้างคนขับและเธอก็เดินอ้อมไปขึ้นรถและสตาร์ทรถแล้วพูดว่า “อดทนไว้ก่อนนะคะ..ฉันจะรีบพาคุณไปโรงพยาบาล!”

“ไม่ๆ ..ไม่เป็นไรครับ..แค่ให้ผมยืมโทรศัพท์ของคุณหน่อย!” เย่เชียนก็แทบจะห้ามใจเอาไว้ไม่ไหวและพยายามที่จะออกห่างจากผู้หญิงคนนี้ไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้เพราะเธอคือนางฟ้าที่งดงามยิ่งกว่านางฟ้าซ่งหลันอีก และเขาก็คิดว่ามนุษย์ที่งดงามแบบนี้เติบโตมาได้เช่นนี้ได้อย่างไร? มันไม่สมเหตุสมผลเลยและถ้าหากเธอเดินไปตามท้องถนนเธอจะไม่เป็นอันตรายหรอกเหรอ?

หญิงสาวก็จ้องมองเย่เชียนอย่างงุนงงและยื่นโทรศัพท์มือถือให้แล้วพูดว่า “คุณชื่อเย่เชียนหรอคะ..ฉันชื่อซูเหว๋ยนะ..เรียกฉันว่าเสี่ยวเว่ยก็ได้” เนื่องจากเธอเพิ่งเห็นหนังสือเดินทางของเย่เชียนเธอจึงเห็นชื่อของเย่เชียน

“เสี่ยวเว่ย? ..คุณไม่ใช่คนคนนั้นใช่มั้ย?” เย่เชียนพูดและเมื่อโทรศัพท์เชื่อมต่อแล้วเขาก็รีบพูดว่า “ชิงเฟิง..นายไปรอฉันที่ถนนสาย20นะ..เอ่อ..แล้วก็มาคนเดียวล่ะอย่าให้ใครรู้!”

“นี่คุณทำตัวลับๆ ล่อๆ นะ..คุณคงไม่ใช่โจรปล้นเพชรหรอกใช่มั้ย? ” ซูเหว๋ยพูด

เย่เชียนก็เหลือบมองไปที่เธอขณะวางสายโทรศัพท์และพูดว่า “นี่คุณคิดว่าผมเป็นคนไม่ดีมาตลอดเลยใช่มั้ยเนี่ย..ผมน่ะเป็นคนดีมีการมีงานทำ!”

“แล้วคุณทำงานที่ไหนหรอคะ?” ซูเหว๋ยถาม

เย่เชียนก็ตกตะลึงและกระวนกระวายว่าจะตอบว่าเขาทำงานที่ไหนดีล่ะ? เพราะเขาไม่สามารถบอกผู้หญิงคนนี้ได้ว่าเขาเป็นทหารรับจ้างและไม่สามารถบอกได้ว่าสถานะของเขาในตอนนี้นั้นคือ ซึ่งหลังจากครุ่นคิดเรื่องนี้ไปชั่วครู่เย่เชียนก็พูดว่า “ผมเป็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยน่ะ..คุณไม่รู้หรอว่าคนแบบผมน่ะสามารถรักษาความสงบเรียบร้อยของประชาชนได้”

“เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสามารถทำงานแทนตำรวจได้ด้วยหรอ?” ซูเหว๋ยเหลือบมองเย่เชียนด้วยสีหน้าที่งุนงงและพูด

“มันก็เหมือนกันนั่นแหละ..ตราบใดที่เรามีจิตอาสาเราก็จะรักษาความสงบได้..เพราะงั้นการเป็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยก็สามารถรักษาความสงบเรียบร้อยของประชาชนได้ด้วย” เย่เชียนพูดต่อ “แต่โชคชะตามันช่างน่าเศร้านักเพราะหัวหน้ามักจะกลั่นแกล้งผมจนทำให้ผมตกงานเมื่อไม่กี่วันก่อน..เพราะงั้นผมก็เลยไปพักผ่อนสมองที่เมียนมาร์แต่ว่าเรื่องที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นกระเป๋าสตางค์และโทรศัพท์มือถือของผมหายไปหมดเลย”

“แล้วตอนนี้คุณไม่มีงานทำหรอ” ซูเหว๋ยถาม

“ผมก็กำลังหาอยู่แล้วก็มาเจอคุณเนี่ยแหละ” เย่เชียนพูดต่อ “คุณน่าจะเป็นลูกหลานคนรวยนะเพราะงั้นก็จ้างผมไปเป็นบอดี้การ์ดของคุณสิ”

ซูเหว๋ยก็เหลือบมองเย่เชียนจากหัวจรดเท้าและเธอก็ส่ายหัวและพูดว่า “ดูสภาพคุณสิ..นี่จะให้คุณมาเป็นบอดี้การ์ดฉันหรือจะให้ฉันเป็นบอดี้การ์ดของคุณกันแน่คะ”

เย่เชียนก็ยักไหล่เล็กน้อยและไม่ได้พูดอะไรอีกและเขาก็แค่ล้อเล่นเท่านั้นเขาไม่กล้าที่จะไปเป็นบอดี้การ์ดของซูเหว๋ยจริงๆ เพราะถ้าเย่เชียนอยู่กับผู้หญิงคนนี้ล่ะก็เขาก็คงจะมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่เกินสิบหรือยี่สิบปีเท่านั้นเพราะความงดงามของเธอ

ใช้เวลาไม่นานนักซูเหว๋ยก็ขับรถมาถึงสถานที่ที่เย่เชียนและชิงเฟิงนัดกันเอาไว้และจากระยะไกลเย่เชียนก็เห็นชิงเฟิงยืนรออยู่ที่นั่นแล้ว “ผมขอลงข้างหน้านี้นะครับ!” เย่เชียนพูด

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน