ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 39

พลั่ก!

จู่ ๆ ฉินหยูก็หยุดเดินอย่างกะทันหันจนเย่เชียนชนเข้ากับเธอโดยไม่ตั้งใจ แต่ส่วนที่น่าอึดอัดใจที่สุดก็คือช่วงล่างของเย่เชียนดันไปชนเข้ากับบั้นท้ายของฉินหยูเข้าพอดี!

เย่เชียนรับรู้ได้ถึงความรู้สึกที่อบอุ่น เขาจึงเผลอใจไปแวบหนึ่งแต่ก็ยังคงยืนนิ่งไม่ไหวติงอยู่เช่นนั้น ทว่าทันใดนั้นเอง เขาก็เห็นใบหน้าของฉินหยูที่ขมวดคิ้วอย่างโกรธเคืองจึงรีบก้าวถอยหลังกลับไปอย่างรวดเร็ว

“คุณผู้หญิงฉินทำไมถึงหยุดกะทันหันล่ะ ?” เย่เชียนพยายามจะบอกฉินหยูว่าเธอจะมาตำหนิเขาไม่ได้ เนื่องจากมันเป็นความผิดของเธอเองที่หยุดเดินอย่างกะทันหันโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า และเขาเองก็ไม่ได้ตั้งใจจะไปชนเธอ

ใบหน้าที่ดูเย็นชาของฉินหยูนั้นน่ากลัวมาก สรีระส่วนนั้นของเธอไม่เคยถูกใครสัมผัสมาก่อน แต่ตอนนี้มันกลับถูกสัมผัสโดยผู้ชายที่มีแววตาดุจดั่งอสูรร้ายตนนี้

“หน้าด้าน! ไร้ยางอาย!!!” ฉินหยูด่าว่าเย่เชียนอย่างโกรธจัดเพราะเมื่อครู่นี้เธอรู้สึกได้ถึงการแข็งตัวจากช่วงล่างของเย่เชียน และมันก็ทำให้เธอคิดในใจว่าทำไมถึงได้มีคนที่หน้าด้านไร้ยางอายขนาดนี้อยู่ที่นี่ในเวลานี้ด้วย

ในอาณาจักรแห่งอสูรร้าย เขานั้นเปรียบได้กับราชาอสูรที่เหี้ยมโหดเลยก็ว่าได้

เย่เชียนได้ยินคำด่าของฉินหยูจึงรู้สึกขุ่นเคืองเล็กน้อย เขาเป็นพลเมืองที่ดีของสังคมมาโดยตลอด คำพูดของเธอไม่เท่ากับการใส่ร้ายหรอกหรือ ? เย่เชียนยอมรับว่าเขาอาจทำตัวแย่ในบางครั้ง แต่สำหรับครั้งนี้มันเห็นได้ชัดว่าเธอเป็นคนผิดแต่เธอกลับมาโทษเขาเสียอย่างนั้น เมื่อพิจารณาถึงจุดนี้ เย่เชียนก็ขมวดคิ้วและพูดว่า

“คุณด่าใครน่ะ ? แล้วผมไปทำเรื่องไร้ยางอายกับคุณตอนไหน ?”

“นาย… นายแค่…” ฉินหยูพยายามอย่างยิ่งยวดที่จะพูดว่า เย่เชียนเพิ่งใช้ ‘อวัยวะ’ อันแข็งแกร่งเลวทรามที่อยู่ส่วนล่างของร่างกายของเขามาสัมผัสกับบั้นท้ายของเธอ

ทำกันขนาดนี้มันจะไม่ไร้ยางอายได้อย่างไร ?!

แต่อย่างไรก็ตาม ในท้ายที่สุดแล้วเธอก็ไม่ได้พูดออกมา เธอเป็นหญิงสาวที่ยังไร้เดียงสา ไม่เหมือนพวกแม่บ้านที่กระหายน้ำ แล้วคำพูดบัดสีเหล่านี้จะออกมาจากปากของเธอได้อย่างไร อีกทั้งถ้าเธอพูดมันออกมาได้จริง ๆ มันก็อาจจะทำให้ผู้อื่นฟังดูเหมือนว่าพวกเขาเป็นคู่รักหนุ่มสาวที่ทะเลาะกันอยู่

เย่เชียนไม่ใช่คนที่ไม่มีไหวพริบที่ไม่รู้ว่าอะไรควรอะไรไม่ควร เขารู้ว่าเมื่อใดที่ควรหยุด เนื่องจากฉินหยูไม่ได้พูดอะไรอีก เขาจึงเลือกที่จะไม่โต้แย้งเช่นกัน เขารู้สึกว่ามันแย่เกินไปที่เขาสร้างความประทับใจแรกกับเธออย่างพังไม่เป็นท่า ท้ายที่สุดแล้ว เขาก็รู้สึกสนใจในตัวของผู้หญิงคนนี้อย่างมาก เพราะหากเขาสัมผัสกับแอปเปิลสุกใหม่ ๆ ที่ยังเคยไม่ถูกหนอนแทะชอนไช มันก็จะเป็นเฉกเช่นนี้แล

“ฟังฉันนะ… ฉันเป็นอาจารย์ของนาย ครั้งต่อไปนายต้องเรียกฉันว่าอาจารย์ฉิน… ไม่ใช่มาเรียกคุณผู้หญิงฉินอะไรก็ไม่รู้แบบที่นายเรียกเมื่อกี๊ เข้าใจมั้ย ?!” ฉินหยูพูดอย่างโกรธเคือง

“ไม่มีปัญหา… แต่ผมรู้สึกว่าการเรียกคุณว่าคุณผู้หญิงมันฟังดูดีมากกว่า แล้วทำไมคุณถึงไม่เรียกผมว่าเย่เชียนล่ะ ? ผมจะได้เรียกคุณว่าฉินหยูหรือไม่ก็หยูหยู่ มันจะดีมาก ๆ เลยแหละ” เย่เชียนตอบอย่างจริงจัง

หยูหยู่…

เมื่อฉินหยูได้ยินชื่อนี้เธอก็จ้องมองเด็กไร้ยางอายตรงหน้าเธออย่างโกรธเคือง เขาต้องการที่จะเรียกเธอด้วยชื่อนี้งั้นเหรอ ? เหอะ! ฝันไปเถอะ!

“จะให้ฉันบอกนายอย่างตรงไปตรงมาดีมั้ย ? ตั้งแต่วินาทีแรกที่ฉันเจอนาย ฉันก็เกลียดขี้หน้านายแล้ว ถ้าผู้อำนวยการหวางไม่ได้ใส่ชื่อนายไว้ในคลาสเรียนของฉันล่ะก็ ฉันจะไม่เอาขยะอย่างนายมาทิ้งไว้ในห้องของฉันให้มันสกปรกหรอก!”

เย่เชียนเพียงแค่ยักไหล่และดูเหมือนจะไม่แยแสกับคำดูถูกเหยียดหยามของฉินหยูเลยสักนิด ในความเป็นจริงแล้ว สำหรับผู้ชาย คำด่าทอของผู้หญิงมีความหมายสองอย่างคือระหว่างรักกับเกลียด ดังนั้นมันก็ขึ้นอยู่กับว่าใครเลือกที่จะตีความหมายของมันไปในทิศทางไหน

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน