ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 421

ตอนที่ 421 จงเรียนรู้จากความอัปยศและเปลี่ยนมันเป็นความแข็งแกร่ง!

จากเหตุการณ์ที่ผ่านมานั้นหลายๆ คนมีความชัดเจนอย่างมากว่าในตอนที่หยางเทียนยังมีชีวิตอยู่นั้นก็แทบจะไม่มีใครกล้าพูดถึงเรื่องนี้และหลังจากที่หยางเทียนตายไปแล้วก็ตาม ซึ่งอาจพูดได้ว่าหยางเทียนนั้นทำสิ่งที่ผิดพลาดและเลวร้ายมากและทิ้งอดีตเอาไว้เบื้องหลังดังนั้นเขาจึงอดกลั้นเรื่องต่างๆ เอาไว้อย่างมากมาย ซึ่งจือเหวินเองก็ไม่เคยปรานีศัตรูเลยแม้แต่น้อยและนี่อาจเป็นสาเหตุที่ทำให้เธอเติบโตขึ้นและมีชื่อเสียงอย่างรวดเร็ว ซึ่งแน่นอนว่าทั้งหมดนี่เป็นผลมาจากความสัมพันธ์ของเธอกับอย่างเทียนอย่างแน่นอน

เย่เชียนเองก็ได้ตรวจสอบเรื่องเหล่านี้อย่างชัดเจนแล้ว ดังนั้นเย่เชียนจึงชื่นชมจื้อเหวินเล็กน้อย อาจพูดได้ว่าเหตุผลที่ทำให้จื้อเหวินประสบความสำเร็จได้ในทุกวันนี้นั้นก็เป็นเพราะความสัมพันธ์ของเธอกับหยางเทียนแต่สิ่งที่สำคัญกว่านั้นก็คือความตั้งใจของเธอและความไม่ย่อท้อของเธอนั่นเอง

ไม่เพียงแค่นั้นเพราะหน่วยข่าวกรองของเขี้ยวหมาป่ายังทำการสืบค้นเชิงลึกเกี่ยวกับวีรกรรมของหยางเทียนที่ผ่านมา ซึ่งเรื่องราวของชายคนนี้นั้นอาจกล่าวได้ว่าเป็นตำนานเลยก็ว่าได้ ซึ่งถึงแม้ว่าเขาจะทำเรื่องเลวร้ายมาตลอดก็ตามแต่ในการวิเคราะห์แล้วสุดท้ายเขาก็ยังคงเป็นบุคคลที่ควรค่าแก่การชื่นชมอยู่ดี ถ้าหากต้องใช้คำไหนในการอธิบายล่ะก็คงจะต้องใช้คำว่า ‘วีรชน’ เพราะนั่นเหมาะสมที่สุดสำหรับเขา

แม้แต่เย่เชียนเองเมื่อเขาเห็นข้อมูลของหยางเทียนแล้วเขาก็รู้สึกชื่นชมชายคนนั้นเล็กน้อย ซึ่งมันก็น่าเสียดายนักที่พระเอกเช่นนี้จะต้องมาตายจากเร็วเกินไป

“หัวหน้าจือ!” เย่เชียนทักทาย

จือเหวินก็โบกมือเบาๆ และบอดี้การ์ดก็ออกไปด้วยความเคารพ “นั่งก่อนสิ!” จือเหวินพูดโดยไม่ได้มองไปที่เย่เชียนเลยแม้แต่น้อยเธอเพียงแค่เคาะนิ้วของเธอเบาๆ ลงบนโต๊ะเพื่อส่งสัญญาณให้เย่เชียนนั่งลงด้วยท่วงท่าที่ดูสง่างาม ซึ่งชื่อชื่อแม่ม่ายดำนั้นเป็นสิ่งที่เธอสมควรได้รับแล้ว

เย่เชียนก็เดินไปที่ฝั่งตรงข้ามของจือเหวินและนั่งลงแบบสบายๆ เล็กน้อยราวกับว่าเขาอยู่ในบ้านของตัวเอง ซึ่งเย่เชียนนั้นเคยพบเจอคนที่มีอำนาจและอิทธิพลมากกว่าจือเหวินมามากมายและเขาก็ไม่เคยประหม่าเลยสักครั้งแล้วนับประสาอะไรกับจือเหวิน? ส่วนโจวหยวนก็ยืนอยู่ข้างหลังเย่เชียนอย่างเป็นธรรมชาติและสายตาของเขาก็ไม่กล้ามองไปที่จือเหวินเลยด้วยซ้ำ ซึ่งนี่ไม่ใช่เพราะว่าเขากลัวความคิดที่ชั่วร้ายและเจตนาร้ายของเขาแต่มันเป็นเพราะจือเหวินที่มีกลิ่นอายที่น่ากลัวเกินไปจนเขารู้สึกกดดันจนแทบจะหายใจไม่ออก

“ฉันรู้เรื่องของคุณแล้ว..เนื่องจากหวังหูขอความช่วยเหลือมาเพราะงั้นคุณไม่ต้องห่วงฉันจะช่วยคุณหาถังเหวยซวนเอง” จือเหวินหันหน้าไปมองเย่เชียนพูด แต่ทว่าบนใบหน้าของเธอมีความประหลาดใจปรากฏขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจเพราะพูดตามตรงเลยก็คือเธอนั้นรู้สึกตกใจเล็กน้อยและในใจของเธอก็รู้สึกได้เบาๆ ว่าผู้ชายตรงหน้าเธอนั้นไม่ใช่แค่พ่อค้าของโบราณแต่อย่างใด เพราะความกดดันที่ยิ่งใหญ่ที่เย่เชียนแสดงออกมานั้นไม่สามารถซ่อนจากเธอได้เลย ซึ่งสัมผัสที่หกของผู้หญิงบ่งบอกเธอว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอนั้นต้องไม่ใช่คนธรรมดาๆ อย่างแน่นอน

ที่สำคัญกว่านั้นเธอเห็นเงาของหยางเทียนบนร่างกายของเย่เชียนซึ่บเพียงแค่แวบเดียวเธอก็รู้สึกได้ในทันที

“ถ้างั้นผมเย่เชียนก็ขอขอบคุณล่วงหน้าเลยก็แล้วกันครับ..นี่เป็นสินน้ำใจเล็กๆ น้อยๆ หวังว่าหัวหน้าจือจะชอบนะครับ” เย่เชียนพูดขณะที่เขาโบกมือให้โจวหยวนยื่นของขวัญให้เธอ

จือเหวินก็ไม่ได้แม้แต่จะเหลือบมองเธอเพียงพูดอย่างแผ่วเบาว่า “มันคือความร่วมมือและการช่วยเหลือกัน..แล้วถ้าหากฉันรับของตอบแทนจากคุณแล้วฉันจะไม่กลายเป็นคนที่ทำอะไรเพียงเพื่อผลกำไรแบบนั้นหรอ?”

เย่เชียนก็หัวเราะเบาๆ และโบกมือให้โจวหยวนถอยกลับมาแต่ทว่าของขวัญก็ยังคงวางอยู่บนโต๊ะ “มันเป็นเพราะผมชินกับนิสัยแบบนี้ไปแล้วนะ..ผมหวังว่าหัวหน้าจือจะยกโทษให้ผม..ของชิ้นนี้ไม่ใช่ของราคาแพง..มันไม่ได้มีค่ามากนัก” เย่เชียนพูด

จือเหวินก็ถึงกับผงะไปครู่หนึ่งและเปิดกล่องด้วยความสงสัยและพบว่าด้านในเป็นภาพวาดภาพวาดทิวทัศน์ซึ่งในภาพวาดก็มีผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่บนสะพานท่ามกลางกระแสลมหวนและฝนที่โหมกระหน่ำ และสิ่งที่สำคัญก็คือใบหน้าของหญิงสาวนั้นดูสดใสและมีความสุข ซึ่งนี่คือภาพที่เย่เชียนใช้ความพยายามอย่างมากโดยการตามหาจิตรกรท้องถิ่นที่มีชื่อเสียงมาวาดภาพนี้เป็นพิเศษ ถึงแม้ว่าภาพวาดนี้จะเป็นเพียงภาพวาดธรรมดาๆ แต่ในมุมมองของจือเหวินแล้วมันมีความหมายมากเลยทีเดียว

เพราะการแสดงออกของผู้หญิงในภาพวาดนั้นเหมือนกับเธอเมื่อก่อนทุกประการ

การแสดงออกของจือเหวินในขณะนี้ก็เปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัดราวกับว่าความทรงจำที่ฝังลึกอยู่ในตัวเธอได้หวนกลับมาในใจของเธออีกครั้งและเธอก็ไม่สามารถเข้าใจความหมายของเย่เชียนได้ว่าเขากำลังหัวเราะเยาะเธอหรือเขากำลังพยายามที่จะแสดงให้เห็นเพื่อพิสูจน์ว่าเขานั้นรู้อะไรหลายๆ อย่างเกี่ยวกับเธอ?

หลังจากหยุดไปชั่วขณะน้ำเสียงของจือเหวินก็เบาลงล็กน้อยแล้วเธอก็พูดว่า “นี่หมายความว่าไง”

เย่เชียนก็ยิ้มอย่างแผ่วเบาและพูดว่า “จงเรียนรู้จากความอัปยศและเปลี่ยนมันเป็นความแข็งแกรง!!”

จือเหวินก็ถึงกับตกใจและมองไปที่เย่เชียนด้วยความประหลาดใจเพราะเธอทำสิ่งต่างๆ อย่างเหน็ดเหนื่อยมาตลอดหลายปีเพื่อลืมความอัปยศอดสูนั้นแต่ทว่าถึงยังไงก็ดูเหมือนว่ามันจะทำให้ตัวเธอยิ่งจมดิ่งลึกลงไปมากขึ้น ซึ่งเธอนั้นอายุแค่ 28 ปีแต่เธอกลับดูเหมือนคนในวัย 40 ปี ทำไมกันล่ะ? นั่นก็เพราะว่าเธอกดดันตัวเองหนักเกินไปเพราะการที่เธอยิ่งอยากลืมสิ่งต่างๆ มากเท่าไหร่เธอก็ยิ่งลืมไม่ลงมากเท่านั้น ถึงแม้ว่าคนภายนอกจะกลัวที่จะเอ่ยถึงช่วงเวลานั้นแต่ใครจะรับประกันได้ว่าคนอื่นๆ จะไม่นินทาเธอลับหลังกัน?

“ขอบคุณ!” หลังจากนั้นไม่นานจือเหวินก็ค่อยๆ ม้วนรูปภาพใส่กลับเข้าไปในกล่องและปิดฝาไป

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน