ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 427

ตอนที่ 427 หมาล่าเนื้อต้องตายบนภูเขา

ถังเหวยซวนนั้นก็รู้ดีว่าวันนี้จะต้องเป็นวันที่เลวร้ายสำหรับเขาอย่างแน่นอนแต่เขาก็ยังคงมีความหวังลมๆ แร้งๆ อยู่ในใจว่าเขาจะสามารถผ่านพ้นมันไปได้ แต่ทว่าเขาจะเต็มใจมอบมีดคลื่นโลหิตหมาป่าให้พยัคฆ์แดนเหนือหลวนปิงลี่ได้อย่างไรเพราะเขาถึงกับจะก่ออาชญากรรมฆาตกรรมเพื่อขโมยมันมาเช่นนี้

พยัคฆ์แดนเหนือหลวนปิงลี่ยิ้มก็อย่างเย็นชาและพูดว่า “ถังเหวยซวนคุณคิดว่าผมเป็นคนโง่อย่างงั้นเหรอ? ..คุณคิดว่าผมจะเชื่อในสิ่งที่คุณพูดจริงๆ เหรอ?” จึงแม้ว่าพยัคฆ์แดนเหนือหลวนปิงลี่จะไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญด้านโบราณวัตถุและไม่เคยศึกษาเกี่ยวกับสมบัติโบราณเลยก็ตามแต่เขายังสามารถรับรู้ได้ว่ามีดในมือของถังเหวยซวนนั้นมันไม่ใช่มีดธรรมดาๆ เลยเพราะเมื่อถือมีดนั้นเอาไว้ในมือแล้วดูเหมือนว่ามันจะมีอากาศที่เย็นยะเยือกผุดขึ้นมาจากก้นบึ้งของหัวใจซึ่งทำให้ผู้คนรู้สึกถึงเจตนาฆ่าที่เย็นยะเยือกอย่างยิ่ง

พยัคฆ์แดนเหนือหลวนปิงลี่ก็รู้ได้ทันทีว่านี่เป็นสมบัติล้ำค่าและยิ่งไปกว่านั้นเขาก็สามารถเดาได้จากท่าทีและการแสดงออกของถังเหวยซวนเช่นนี้เขาก็คิดว่าเหตุผลที่เย่เชียนมาตามหาถังเหวยซวนก็เพื่อที่จะหามีดเล่มนี้อย่างแน่นอน

ถังเหวยซวนก็ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์และพูดว่า “หัวหน้า..หัวหน้าหลวน..ผมจะกล้าไปโกหกต่อหน้าคุณได้ยังไง..ผมก็แค่อยากหาอะไรมาป้องกันตัวน่ะ..ผมคิดว่าบ้านของหัวหน้าหลวนไม่ค่อยปลอดภัยสักเท่าไหร่น่ะ”

“หืม..ไหนบอกฉันมาซิว่านี่มันคืออะไร..คุณคงจะไม่พูดว่ามันเป็นมีดธรรมดาๆ หรอกใช่มั้ย?” พยัคฆ์แดนเหนือหลวนปิงลี่พูดอย่างเย้ยหยัน

“มันก็…แน่นอนสิ” ถังเหวยซวนพูด “มีดเล่มนี้คือของที่ปู่ของผมทิ้งเอาไว้ให้..มันเป็นแค่มีดธรรมดาๆ ..เพราะงั้น”

“คุณไม่เห็นโลงศพคงไม่หลั่งน้ำตาสินะ!” พยัคฆ์แดนเหนือหลวนปิงลี่ตะคอกอย่างเย็นชาหลังจากนั้นลูกน้องของเขาสองคนก็เดินไปหาถังเหวยซวนทันทีและคว้าถังเหวยซวนลงมาและจับคุกเข่าลงต่อหน้าพยัคฆ์แดนเหนือหลวนปิงลี่

ถังเหวยซวนก็รู้อยู่แก่ใจว่าเขาไม่สามารถหลบหนีไปจากพยัคฆ์แดนเหนือหลวนปิงลี่ได้อีกต่อไปแล้ว แต่เขาก็รู้ว่าพยัคฆ์แดนเหนือหลวนปิงลี่เป็นคนยังไงดังนั้นในตอนนี้ที่เขาจึงมีความคิดอื่นๆ อีกเพราะมันจะสามารถช่วยชีวิตเขาได้ “หัวหน้าหลวน..ผมจะพูด! ..ผมจะพูดทุกอย่าง..ฉันขอร้องให้หัวหน้าหลวนไว้ชีวิตฉันด้วยเถอะ” ถังเหวยซวนอ้อนวอนร้องขอชีวิต

“บอกมาซิว่ามีดเล่มนี้คุณขโมยมาจากเมืองเซี่ยงไฮ้ใช่มั้ย? ..และที่เย่เชียนมาเยือนที่นี่ก็เพื่อมาตามหามันใช่มั้ย?” พยัคฆ์แดนเหนือหลวนปิงลี่ถาม

“นี่…มีดนี้มีชือว่าคลื่นโลหิตหมาป่า..มันถูกสร้างขึ้นโดยช่างตีดาบในตำนานและเป็นผู้ที่ลอบสังหารราชวงศ์ฉิน..ผมขโมยมันมาจากบ้านของหมินเว่ยเหวิน..เดิมทีผมนึกว่ามันเป็นของเขา..แต่ปรากฎว่ามันกลับเป็นของคนอื่น” ถังเหวยซวนพูดอย่างหดหู่ ถ้าเขาเลือกได้เขาจะไม่เลือกหนีมาทางตะวันออกเฉียงเหนือของจีนเพราะเขาควรจะหนีไปต่างประเทศทันที ไม่เช่นนั้นเขาคงจะสามารถใช้ชีวิตอย่างมีความสุขไปเสียแล้ว

ที่เรียกว่าคนตายไม่มีการกลับใจนั้นมันเป็นเช่นนี้นี่เอง แต่ทว่าเมื่อสิ่งต่างๆ พัฒนามาถึงจุดนี้แล้วเขาก็ยังคิดว่าเขานั้นได้ทำผิดลงไปตั้งแต่แรกเพราะถ้าเขาไม่ได้ขโมยมีดคลื่นโลหิตหมาป่ามาล่ะก็สิ่งต่างๆ จะบานปลายมาถึงจุดนี้ได้อย่างไร?

ดวงตาของพยัคฆ์แดนเหนือหลวนปิงลี่ก็ดูละโมบขึ้นมาทันทีและถึงแม้ว่าเขาจะไม่เข้าใจเรื่องของโบราณวัตถุเลยก็ตามแต่ทว่าสมบัติที่หลงเหลือมาจากราชวงศ์ฉินนั้นจะต้องมีค่าอย่างมากมายมหาศาลเป็นแน่ ไม่ต้องพูดถึงเรื่องมูลค่าเลยเพราะอย่างน้อยๆ ก็ต้องมีมูลค่าหลายร้อยล้านใช่ไหม? แต่สิ่งที่สำคัญกว่านั้นมันไม่ใช่ว่ามีดเล่มนี้มีมูลค่าเท่าไรเพราะความหมายของมีดนั้นคือของโบราณแห่งราชวงศ์ฉินดังนั้นมันจึงมีความหมายมากกว่าเงินตราอย่างมาก นอกจากนี้พยัคฆ์แดนเหนือหลวนปิงลี่ก็ไม่ใช่คนที่โปรดปรานของเก่าหรือเป็นคนที่มีรสนิยมสูงมากนัก และเขาเองก็ไม่ได้ขาดแคลนเงินใดๆ เลยแม้แต่น้อย อย่างไรก็ตามพยัคฆ์แดนเหนือหลวนปิงลี่นั้นก็ครุ่นคิดมาโดยตลอดว่าจะมอบของขวัญอะไรให้กับคนคนนั้นดีซึ่งตอนนี้ดูเหมือนว่ามีดเล่มนี้จะเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดในเวลานี้

ทุกวันนี้เหตุผลที่พยัคฆ์แดนเหนือหลวนปิงลี่กล้าที่จะโจมตีแม่ม่ายดำจือเหวินนั้นก็เพราะว่าเขาได้รับการสนับสนุนจากคนคนหนึ่งซึ่งความแข็งแกร่งขององค์กรของพวกเขานั้นก็ทรงพลังอย่างมากและพยัคฆ์แดนเหนือหลวนปิงลี่เองก็ยังเข้าใจดีว่าอีกฝ่ายก็ต้องการยืมพลังของตัวเองเพื่อเข้ามาพัฒนาสู่ประเทศจีนเช่นกัน แต่ความคิดของพยัคฆ์แดนเหนือหลวนปิงลี่คืออีกฝ่ายนั้นจะต้องมีฐานที่มั่นที่มั่นคงก่อนและกำจัดแม่หมายดำจือเหวินไปและหลังจากนั้นเขาก็จะเข้ายึดขั้วอำนาจทั้งหมดในดินแดนภาคตะวันออกเฉียงเหนือแห่งนี้ได้

อย่างไรก็ตามพยัคฆ์แดนเหนือหลวนปิงลี่ก็ได้มองข้ามจุดจุดหนึ่งไปเพราะเมื่อเขาเข้ายึดครองดินแดนฝั่งตะวันออกเฉียงเหนือได้อย่างแท้จริงแล้วล่ะก็มันจะทำให้อำนาจและพลังของฝ่ายสามารถเจาะทะลุเข้าในดินแดนของตัวเองได้เช่นกันและเมื่อถึงเวลานั้นการที่จะขับไล่อีกฝ่ายออกไปนั้นมันก็ไม่ง่ายเหมือนก่อนอีกต่อไป

“ดูเหมือนว่ามันจะเป็นสมบัติล้ำค่า..เพราะงั้นมันมีอะไรที่พิเศษเกี่ยวกับมีดเล่มนี้บ้างหรือเปล่า?” พยัคฆ์แดนเหนือหลวนปิงลี่ถามอย่างช้าๆ

“มันสามารถตัดทองและเหล็กได้โดยไม่มีรอยขีดข่วนเลยแม้แต่น้อย” ถังเหวยซวนตอบอย่างตรงไปตรงมา

ในตอนนี้ถังเหวยซวนก็ไม่มีความคิดอื่นใดอีกและเขาก็ไม่ต้องการที่จะเก็บมีดคลื่นโลหิตหมาป่าเอาไว้อีกต่อไปและใช้ชีวิตที่อิสระและเรียบง่ายแบบเดิม เพราะคำอธิษฐานเดียวของเขาในตอนนี้ก็คือการเอาตัวรอดจากพยัคฆ์แดนเหนือหลวนปิงลี่ แต่ทว่าพยัคฆ์แดนเหนือหลวนปิงลี่ก็โหดร้ายมาโดยตลอดดังนั้นใครจะรับประกันได้ว่าพยัคฆ์แดนเหนือหลวนปิงลี่จะไม่ฆ่าเขา?

คนอย่างถังเหวยซวนจะโง่เขลาได้อย่างไร? เพราะเขามีความชัดเจนมากเกี่ยวกับพฤติกรรมและอารมณ์ของพยัคฆ์แดนเหนือหลวนปิงลี่และเขาก็คิดถูกเพราะพยัคฆ์แดนเหนือหลวนปิงลี่ ซึ่งถึงแม้ว่าพยัคฆ์แดนเหนือหลวนปิงลี่จะไม่เกรงกลัวเย่เชียนหรือหวังหูก็ตามแต่ทำไมเขาถึงต้องหาเรื่องใส่ตัวและนำปัญญามาให้ตัวเองเช่นนั้น? ซึ่งมันคือความหายนะอย่างยิ่ง แล้วทำไมเขาถึงต้องรายงานสิ่งต่างๆ ให้กับเย่เชียนและหวังหูจนทำให้พวกเขาขุ่นเคืองกันล่ะ? เพราะตราบใดที่พยัคฆ์แดนเหนือหลวนปิงลี่ฆ่าถังเหวยซวนและฝังเอาไว้ที่ไหนสักแห่งล่ะก็มันจะไร้ร่องรอยและจะไม่มีใครรู้ว่ามีดคลื่นโลหิตหมาป่านั้นได้ตกอยู่ในกำมือของตัวเองเสียแล้ว

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน